Μετέωρη σάν ὂνειρο, στό φῶς καί στόν ἀέρα,
στό μπλέ γαλάζιο λίκνιζες, πρασινωπές ἀνταύγειες
κι ἢσουν γυναῖκα θάλασσα καί λιόλουστη σά μέρα,
ὑπέροχη καί διάφανη, πρώτη φορά σά νἂβγες,
στό φῶς τοῦ Γαλαξία μας, κρυστάλλινη κι ὡραῖα
καί γύρω σου σέ στόλιζαν, ἀνάσες μιᾶς λιακάδας
κι Ἁγίων μας τά ξώκλησα, πού σοῦ ‘καναν παρέα,
κρεμάμενα ἀνέμελα, στίς ρότες τῆς Ἑλλάδας
κι ἡ θηλυκή σου αὒρα σου, εὐώδιαζε στόν Ἣλιο,
μεθῶντας καί μαγεύοντας, πελάγη καί ταξείδια,
καί εἶχες στ’ ἀκρογυάλια σου, Ἀγγέλων τήν ὑφήλιο,
νά χαίρονται τοῦ ἒρωτα, μέ πάθος τά παιχνίδια.

Γιάννης Μαλτέζος   ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com