Ο Αρχοντοχωριάτης ταξιδεύει ...

Η θεατρική ομάδα του Φ.Ο.Β. θα παρουσιάσει το θεατρικό έργο " Ο Αρχοντοχωριάτης" του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Ελπίδας Γεωργαντή, το Σάββατο 28 Ιουνίου 2014  και ώρα 8:30 μ.μ. στην πλατεία Ναυτοσύνης  των  Οινουσσών  Η παράσταση εντάσσεται στο πρόγραμμα "Το θέατρο ταξιδεύει στην άγονη γραμμή", μια πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αιγαίου, που χρηματοδοτείται από τη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής. Το έργο  παρουσιάζει ένα θέμα διαχρονικό, την ανθρώπινη ματαιοδοξία, την ματαιοπονία του ανθρώπου που πασχίζει να υπερβεί το φραγμό της κοινωνικής του θέσης αλλά και των ικανοτήτων που ο ίδιος διαθέτει. Σ΄ αυτή την κωμωδία-μπαλέτο ο Μολιέρος,  προχωρεί σε μια καυστική σάτιρα του νεοπλουτισμού της αστικής τάξης που προσπαθεί να μιμηθεί την υψηλή κοινωνία, μαϊμουδίζοντας τρόπους, συνήθειες και συμπεριφορές φτάνοντας στα όρια του γελοίου. Στον Αρχοντοχωριάτη, ο σημερινός θεατής εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του κ. Ζουρντέν πολλά ομοιότυπα της σύγχρονης κοινωνικής ζωής αλλά και να βρει αναλογίες με την εποχή μας, μέσα από την σάτιρα που παραμένει αναλλοίωτη.

ΠΗΓΗ   www.fovchios.gr

Χιακά Πένθη

<<Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται>> (Ψαλμ. Δαυίδ)
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΕΙΛΑΣ (Συντ/χος Διδάσκαλος)- ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΝΕΡΑΚΗΣ (Συντ/χος Σιδηρουργός)
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του θείου λόγου- εκλέγμ. Δημοτικού συμβούλου Χίου

    Τις τελευταίες ημέρες, στη Χίο, μετέστησαν από τα γήινα προς τα ουράνια, προκειμένου να συναντήσουν τον Πλάστη και Δημιουργό τους, Κύριο της δόξης, δύο μορφές της τοπικής κοινωνίας, γνωστές η καθεμιά για τη δική της προσφορά. Δυο μορφές γνώριμες και λίαν αγαπητές και σ΄εμάς.
    Πρόκειται για τους μακαριστούς, ήδη, Γεώργιο Χειλά (συντ/χο διδάσκαλο-93 ετών) και Θεοδόσιο Νεράκη (συντ/χο σιδηρουργό- 73 ετών).
    Ο <<δάσκαλος>>, όπως τον αποκαλούσαμε πάντοτε, Γεώργιος Χειλάς, διέπρεψε στον τομέα της παιδείας, της μόρφωσης εν γένει και του πολιτισμού. Ήταν δάσκαλός μου, ως δ/ντης του 1ου Δημοτικού σχολείου Χίου, τα 2-3 τελευταία χρόνια πριν συνταξιοδοτηθεί. Θυμόμαστε, οι μαθητές του, τον σεβασμό που ενέπνεε σε μικρούς και μεγάλους. Βοήθησε αρκετές οικογένειες σε προσωπικά θέματα και δίδαξε ήθος και ευπρέπεια, δίδαξε την αγάπη για τον άνθρωπο, δίδαξε και ιστορία σε πολλούς και διάφορους.
    Δεν θα ξεχάσω τον αγώνα που έκανε για την ίδρυση του νέου (τότε) κτιριακού συγκροτήματος του 1ου Δημοτικού Σχολείου (στον Αγ. Ιωάννη Θεολόγο) και τη λύση που πρότεινε για την τοποθέτηση του ανδριάντα του μεγάλου ευεργέτη του σχολείου (και της Χίου ευρύτερα) Ιωάννου Πατέρα.
    Δεν θα ξεχάσω το πολυσχιδές έργο του για το αγαπημένο του χωριό, το Πιτυός, του οποίου την ιστορία μελέτησε διεξοδικά και κατέγραψε λεπτομερώς, εκδίδοντάς την, σε εποχές όπου ακόμη οι εκδόσεις αυτές φάνταζαν άθλοι.
    Δεν θα ξεχάσω την προσφορά και συμβολή του σε αλτρουιστικές προσπάθειες, όπως αυτές της Επιτροπής αναστήλωσης και προβολής της Ιεράς Μονής Μουνδών- Διευχών αλλά και της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου, μέλος των οποίων υπήρξε για δεκαετίες, με πλούσιο έργο.
    Ο <<μαστρό- Θοδόσης>> Νεράκης, όπως τον αποκαλούσαμε, ήταν μέσα στην καρδιά μου, από όταν ακόμη ήμουν μικρό παιδί. Με αγαπούσε σαν παιδί του, με συμβούλευε, με εκτιμούσε και τον εκτιμούσα απεριόριστα. Από μικρός πήγαινα μαζί του όταν επισκευάζαμε τον οικογενειακό μας Ναό, την Αγ. Μαρίνα (στο Πυργί). Μου είχε φτιάξει πολλές κατασκευές. Και ήταν δίπλα μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου.
Πάντοτε τον καμάρωνα και τον αγαπούσα γιατί αγαπούσε την Εκκλησία συνειδητά και φρόντιζε να είναι σε κάθε περίσταση αξιοπρεπής και δίκαιος.
Εάν μου ζητούσε κάποιος να του δείξω έναν πραγματικό χριστιανό, που είμαι βέβαιος ότι κληρονόμησε τον Παράδεισο και βρίσκεται κοντά στον Θεό, δίχως κανένα ενδοιασμό θα του έδειχνα τον <<μαστρό>> Θεοδόση. Χριστιανός και οικογενειάρχης όσο λίγοι στις ημέρες μας. Από το στόμα του ποτέ δεν είχες ακούσει άσχημη κουβέντα και για κανέναν. Με κόπο πολύ και δουλειά ανέστησε την οικογένειά του και έδωσε ανθρώπους χρήσιμους και σωστούς στην κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας τον είχαν καθηλώσει. Κι όμως, γογγυσμός από το στόμα του δεν ακούστηκε ποτέ. Αντιμετώπισε με πρωτοφανή καρτερία την ασθένειά του, όπως διαβάζουμε στο Συναξάρι και το Γεροντικό, σαν τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Μόλις πριν από 15 ημέρες τον είχα επισκεφθεί.   
Ας είναι η μνήμη αμφοτέρων αιωνία. Και το παράδειγμά τους, παράδειγμα φωτεινό, ζωής και σωτηρίας, για εμάς τους ζώντες άρτι στην επίγειο Ιερουσαλήμ.-

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Φ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου

Βιβλίο για την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη) στην περιοχή του Νοσοκομείου της πόλης της Χίου από τους μαθητές του τμήματος Γ1 του στο 4ου Γυμνασίου Χίου (Πιλοτικό)

Οι μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας εκπόνησαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Τριμήνου του σχολικού έτους 2013–2014 στα πλαίσια του μαθήματος της Τοπικής Ιστορίας ένα σε εκλαϊκευμένη μορφή και σε απλή από όλους κατανοητή γλώσσα γραμμένο 32 σελίδων βιβλίο με την καθοδήγηση των Θεολόγων Καθηγητών τους κ. Μπεκριδάκη Δημητρίου και Καρατζά Κωνσταντίνου. Το αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας των παιδιών έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό που υπήρχε στην χιακή εκκλησιαστική ιστοριογραφία. Για πρώτη φορά συντάχθηκε αυτοτελές βιβλίο, που αφορά την Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (Κατακόμβη), η οποία είναι παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας. Γι’ αυτήν μέχρι σήμερα υπήρχαν σποραδικές μόνο αναφορές σε διάφορα συγγράμματα, άρθρα χιώτικων εφημερίδων και περιοδικών. 

Από τις βιβλιογραφικές αυτές αναφορές και από δύο ημίωρης διάρκειας συνεντεύξεις που πήραν από τον π. Ιωάννη Τσιμούνη, εφημέριο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας, άντλησαν οι μαθητές το απαραίτητο υλικό για τη σύνταξη της εργασίας τους. Αξίζει να αναφέρουμε ότι, η ενασχόληση με το Ναό του Αγίου Ισιδώρου ήταν επιλογή των ιδίων των παιδιών, μιας και τα περισσότερα κατοικούν στη γειτονιά που είναι κτισμένος ο Ναός.

Την εκτύπωση και βιβλιοδεσία των βιβλίων ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος «άλφα πι» του Γιάννη Ν. Παληού. 

Όσον αφορά τώρα στο κόστος έκδοσης αυτό καλύφθηκε από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής Λέτσαινας και από τον Σύλλογο Γονέων του Σχολείου μας. Όλους τους παραπάνω τους ευχαριστούμε θερμά. Τα βιβλία θα διατεθούν δωρεάν στους μαθητές του τμήματος Γ1 του σχολείου μας, σε εκπαιδευτικούς και σε Βιβλιοθήκες του νησιού μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι η παρούσα ομαδική εργασία θα αποτελέσει παράδειγμα και πηγή έμπνευσης και θα ενθαρρύνει κι άλλες τέτοιου είδους μαθητικές δράσεις, που αποσκοπούν στη διατήρηση της παράδοσής μας και στην ευαισθητοποίηση των χιωτόπουλων για τα μνημεία του τόπου τους. Θα συμβάλει στην ενίσχυση των προσπαθειών που γίνονται για την προβολή της ιστορικής παράδοσής του νησιού μας και το άνοιγμα του δημοσίου σχολείου στην κοινωνία. Θα αποτελέσει, επίσης, πολύτιμο εκπαιδευτικό υλικό για τυχόν επίσκεψη που θα πραγματοποιήσουν σχολεία της Χίου, και όχι μόνο, στον εν λόγω Ιερό Ναό.

Μπεκριδάκης Δημήτριος          Κων/νος Γεωργ. Καρατζάς

Θεολόγος Καθηγητής              Θεολόγος Καθηγητής– ΜΑ Ιστορίας

– ΜΑ Θρησκειολογίας

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Μόνη Επιλογή !

 

 

 

" Ποτέ  δεν  ξέρεις  πόσο  δυνατός  είσαι ,

μέχρι  τη  στιγμή  που  το  να  είσαι  δυνατός 

είναι  η  μόνη  σου  επιλογή . "

ΠΗΓΗ  www.odevontas.blogspot.com

Τουρίστες χαζεύουν τους καταρράχτες Ιγκουαζού από μία γέφυρα στο ομώνυμο Εθνικό Πάρκο κοντά στην πόλη Foz do Iguacu στα νότια της Βραζιλίας. Σχηματίζοντας ένα υδάτινο σύνορο μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας, οι καταρράχτες Ιγκουαζού, οι μεγαλύτεροι της Νότιας Αμερικής, προσελκύουν περισσότερους από 1 εκατομμύριο επισκέπτες ετησίως. Το εντυπωσιακό στιγμιότυπο απαθανάτισε ο φωτογράφος Χόρχε Αντόρνο για το πρακτορείο Ρόιτερς.

PHGH www.trelogiannis.blogspot.com

Αν μ΄ αγαπάς ...

 

 

 

 

" Κι αν κατά λάθος ,
ή επίτηδες...
έσβησα το μήνυμα
που μου  'λεγες
πως μ’ αγαπάς, ...
πειράζει
να το στείλεις πάλι;;;

 

 

( π. Ανδρέας Κονάνος )

 ΠΗΓΗ www.odevontas.blogspot.com

Πέμπτη, 19 Ιουνίου 2014

Ποιός σοῦ ‘πε πώς τά ὂνειρα, σάν γείρουνε πεθαίνουν
καί σταματοῦν στίς θάλασσες, τοῦ νοῦ νά ταξειδεύουν;
Ὃποιος τό εἶπε μήποτε, δέν εἶδε ν’ ἀνασαίνουν,
γερμένων πλοίων μνῆμες τους, μά μήτε ν’ ἀναδεύουν,πελάγη κι ὠκεάνειες, ρότες παληές καί νέες
κι ὡς στέκονται μέ ὓφαλα, στήν ἂμμο σφηνωμένα,
νά πλέουν μέ ἀνάμνησες, παληοῦ καιροῦ γενναῖες,
σέ ἂλλες ρότες ἂγνωστες, γιά θαλασσοδαρμένα,γερμένα σαπιοκάραβα, πού ‘χουν ψηλά τήν πλώρη
καί στέκ’ ἀκόμη ὂρθια, θαρρεῖς καί ἀρμενίζει
καί πάνω στό κατάστρωμα, παληοί θαλασσοπόροι,
νά κοινωνοῦν στό ὂνειρο, π’ οὐδόλως γονατίζει.
Γ.Μ  ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Ποίηση εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ πορεύεται πρὸς ὅλο τὸν κόσμο μὲ ἀνοιγμένα τὰ χέρια Του

Ποίηση εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ πορεύεται πρὸς ὅλο τὸν κόσμο μὲ ἀνοιγμένα τὰ χέρια Του

Ν. Βρεττάκος ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

'Ζω

'Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δε το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια'

καλημερα με κεφι και χαρα και χαμογελα πλατια!!! καλημερα με αγαπη δοξολογια και ευγνωμοσυνη στην καρδια που για αλλη μια μερα γευθηκαμε το δωρο της ζωης!!! ο Κυριος μαζι με ολους μας!!

ΠΗΓΗ ΑΝΕΜΩΝ ΠΝΟΗ

ΦΟΒ. Σαν τον παλιό... καλό καιρό..

Ένας Απίστευτος Βόλος... ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Τρίτη, 17 Ιουνίου 2014

Ένας Απίστευτος Βόλος...  ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Οτιδήποτε μοιράζεις στην ζωή σου, επιστρέφεται. 
Γι΄ αυτό πρόσεξε τι μοιράζεις!  ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Γιορτή Λήξης 2014, Φωτοιστορία

Γιορτή Λήξης Σχ. Έτους 2013 - 14

 

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014, η γιορτή λήξης του σχολικού έτους 2013 - 14 στο σχολείο μας. Την επιμέλεια της γιορτής είχαν τα παιδιά της Στ΄τάξης μαζί με τη δασκάλα τους Ντίλη Καλλιόπη. Μας ταξίδεψαν με ήχους και χορούς, με την υποστήριξη της εκπαιδευτικού του σχολείου μας Μπαχά Αντωνίας. Το θεατράκι της αυλής μας γέμισε κόσμο και ζωή, που για μια ακόμη φορά αποχαιρέτησε τους αποφοίτους μας. Ακολούθησε γλέντι στο αίθριο του σχολείου, που επιμελήθηκε ο Σύλλογος Γονέων. Η διασκέδαση και η συγκίνηση στο αποκορύφωμα. Καλό ταξίδι "εκτάκια" !!!!!

ΠΗΓΗ www.1dim-vront.sch.gr

Γιορτή Λήξης 2014, Φωτοιστορία

Γιορτή Λήξης Σχ. Έτους 2013 - 14

 

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014, η γιορτή λήξης του σχολικού έτους 2013 - 14 στο σχολείο μας. Την επιμέλεια της γιορτής είχαν τα παιδιά της Στ΄τάξης μαζί με τη δασκάλα τους Ντίλη Καλλιόπη. Μας ταξίδεψαν με ήχους και χορούς, με την υποστήριξη της εκπαιδευτικού του σχολείου μας Μπαχά Αντωνίας. Το θεατράκι της αυλής μας γέμισε κόσμο και ζωή, που για μια ακόμη φορά αποχαιρέτησε τους αποφοίτους μας. Ακολούθησε γλέντι στο αίθριο του σχολείου, που επιμελήθηκε ο Σύλλογος Γονέων. Η διασκέδαση και η συγκίνηση στο αποκορύφωμα. Καλό ταξίδι "εκτάκια" !!!!!

ΠΗΓΗ www.1-vront.sch.gr

 

έχουν ασπρόμαυρα όνειρα του κόσμου οι πολιτείες

έχουν ασπρόμαυρα όνειρα του κόσμου οι πολιτείες

πηγη www.trelogiannis.blogspot.com

Μετέωρη σάν ὂνειρο, στό φῶς καί στόν ἀέρα,
στό μπλέ γαλάζιο λίκνιζες, πρασινωπές ἀνταύγειες
κι ἢσουν γυναῖκα θάλασσα καί λιόλουστη σά μέρα,
ὑπέροχη καί διάφανη, πρώτη φορά σά νἂβγες,
στό φῶς τοῦ Γαλαξία μας, κρυστάλλινη κι ὡραῖα
καί γύρω σου σέ στόλιζαν, ἀνάσες μιᾶς λιακάδας
κι Ἁγίων μας τά ξώκλησα, πού σοῦ ‘καναν παρέα,
κρεμάμενα ἀνέμελα, στίς ρότες τῆς Ἑλλάδας
κι ἡ θηλυκή σου αὒρα σου, εὐώδιαζε στόν Ἣλιο,
μεθῶντας καί μαγεύοντας, πελάγη καί ταξείδια,
καί εἶχες στ’ ἀκρογυάλια σου, Ἀγγέλων τήν ὑφήλιο,
νά χαίρονται τοῦ ἒρωτα, μέ πάθος τά παιχνίδια.

Γιάννης Μαλτέζος   ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΗΣ ΣΤΑ <<ΧΙΩΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΝΘΙΣΜΑΤΑ>>

    Τα <<Χιώτικα Πνευματικά Διανθίσματα>> είναι μια τετραμηνιαία έκδοση κοινωνικού περιεχομένου και πνευματικού προβληματισμού.
    Διανέμεται δωρεάν, σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή δεκάδων αντιτύπων και συντάκτης-εκδότης της είναι ο Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος. Συμπλήρωσε ήδη έντεκα (11) τεύχη από τον Ιανουάριο του 2011 που πρωτοκυκλοφόρησε.
    Πρόσφατα, τη Δευτέρα 12 Μαΐου ε.ε., η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, σε ειδική -πανηγυρική- εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (αίθουσα ΧΑΝ- Ακαδημίας 36 & Ομήρου) τίμησε τους εκδότες εντύπων, που είναι παράλληλα και τακτικά μέλη της Ένωσης, για τη συμβολή τους στην κοινωνία, τα γράμματα και τον πολιτισμό.
    Τιμήθηκαν συνολικά 63 έντυπα πανελληνίως, ισάριθμων εκδοτών-μελών της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Μεταξύ αυτών και τα <<Χιώτικα Πνευματικά Διανθίσματα>>.
    Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο της χώρας μας (έτος ίδρυσης 1930), αναγνωρισμένο από την Ελληνική Πολιτεία (Υπουργείο Πολιτισμού) και απαριθμεί επίλεκτα και εκλεκτά μέλη από τον χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού.
    Ευχή και προσδοκία μας είναι η διοργάνωση, εν ευθέτω χρόνω και στη Χίο μιας εκδήλωσης εποικοδομητικού περιεχομένου με την πρόσκληση μελών και της διοίκησης του ιστορικού σωματείου μας.


                                    Γιώργος  Φωτ.  Παπαδόπουλος
                          Τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

  Πνευματικά και εκκλησιαστικά ζητήματα
                ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΕΛΕΣΗΣ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ
                          Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα θείου λόγου

    Επειδή εδώ και καιρό υπάρχει μια έντονη επιθυμία αρκετού κόσμου να πληροφορηθεί τα της πίστεώς μας, περί των αυτοχείρων- αυτοκτονούντων, και τη στάση που η Αγία μας, Ορθόδοξη, Εκκλησία τηρεί έναντι τούτων, θεώρησα υποχρέωσή μου, να παρουσιάσω -με δυο λόγια- όσα πρεσβεύει, στηριζόμενος στον λόγο της Αγίας Γραφής, όπως τούτος έχει ήδη επισημανθεί από κείμενα Πατέρων αλλά και χριστιανικών εντύπων της εποχής.
    Προκειμένου να μην κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ή γεγονότα τοπικού ενδιαφέροντος, θα εξετάσουμε το όλο ζήτημα, έχοντας υπόψη μας το περιστατικό της αυτοκτονίας 15χρονου μαθητή, πριν από 10 περίπου χρόνια, σε πόλη της Ελληνικής επικράτειας, με τη δικαιολογία ότι, ο καθηγητής του τον απέβαλε από το σχολείο, θέτοντας, με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος (ο μαθητής) τέρμα στην πρόσκαιρη ζωή του. Ακολούθησε, τότε, έντονη αντιπαράθεση μικρής μερίδας πολιτών με τον Εφημέριο της ενορίας του μαθητή ο οποίος αρνήθηκε να  τελέσει την Εξόδιο (νεκρώσιμη) Ακολουθία.
    Έτσι, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 15χρονου μαθητή –λόγω άδικης αποβολής από το σχολείο του– και την άρνηση του Ιερέα της ενορίας του να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας, γράφτηκαν πολλά και διάφορα από πολλούς. Το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε αυτοχειρία (αυτοκτονία) και άρνηση των εκκλησιαστικών Αρχών να τελέσουν τη νεκρώσιμη Ακολουθία. Πρέπει να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας ο Ιερέας ή όχι ? Με βάση τον λόγο της Αγίας Γραφής δεν πρέπει. Και ιδού το γιατί:
    1. Καταρχήν είναι επιταγή των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας η μη μνημόνευση του αυτόχειρα. Ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθέου Αλεξανδρείας απαγορεύει την εκκλησιαστική μνημόνευση του αυτόχειρα, εκτός βεβαίως εάν είναι ψυχοπαθής. Τον ιερό αυτό Κανόνα επικύρωσε και του έδωσε οικουμενικό κύρος ο Β΄ Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μάλιστα ο Κανόνας μνημονεύει, ότι στην απαγόρευση εμπίπτουν και οι αυτόχειρες που αυτοκτονούν από <<επήρειαν>> ανθρώπων ή <<άλλως πως από ολογωρίας>> (Πηδάλιον, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976, σελ. 673). Δηλαδή, ακόμη και όταν η αυτοκτονία γίνεται από σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του αυτόχειρα, και πάλι δεν συγχωρείται να μνημονευθεί. Συνεπώς, γιατί κατηγορούμε τους Κληρικούς όταν αυτοί εφαρμόζουν τους Κανόνες της Εκκλησίας ? Μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν αστυνομικό ή δικαστικό ή εν γένει δημόσιο υπάλληλο διότι εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας ? Μα, αυτό ακριβώς, δεν τους ζητάμε όλοι ? Και όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται δεν επικρίνουμε την παρανομία ?
    2. Λένε μερικοί: <<Και που ξέρουμε εάν ένα δευτερόλεπτο πριν ξεψυχήσει  μετανόησε ?>>. Εάν μετανόησε, ο παντογνώστης και εύσπλαχνος και ελεήμων Κύριος δύναται να του παράσχει τη σωτηρία. Δεν δεσμεύεται ο Θεός εάν η Εκκλησία Του, κρίνουσα κατά άνθρωπον και μη έχουσα άλλη πληροφορία, αρνηθεί να μνημονεύσει τον νεκρό.
    3. Γιατί να αυτοκτονήσει, ένας νεαρός 15 ετών, από μια ασήμαντη αιτία, από μια άδικη αποβολή από το σχολείο ? Η ζωή είναι γεμάτη πιέσεις, διώξεις, βία, συκοφαντίες, κατατρεγμούς, προπηλακισμούς, χλευασμούς, ειρωνείες. Δεν δικαιολογούμε, βέβαια, τις καταστάσεις αυτές, ούτε συμφωνούμε η κοινωνία μας να είναι απάνθρωπη, να είναι <<έρημος και χέρσος από ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα>>, όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, δηλαδή μια κοινωνία <<έρημος και καταπεσούσα>>. Απεναντίας, πρέπει κανείς να εμμένει στον αγώνα για την ανατροπή της  κατάντιας αυτής στην κοινωνία μας. Αλλά σε έναν κόσμο που έφθασε να λατρεύει τον διάβολο και τα πάθη του, είναι αναπόφευκτο να έλθουμε αντιμέτωποι με τη σκληρότητα, και επιβάλλεται –με τη βοήθεια του Θεού, την προσωπική άσκηση και την κατάλληλη αγωγή– να χαλυβδώσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε να αντέχει σε όλες αυτές τις δοκιμασίες. Συνεπώς, η αυτοκτονία του νεαρού, αντί να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του Ιερέα που αρνήθηκε να τον κηδεύσει (ή -εξ αντιδιαστολής- το να επαινούμε μια εκκλησιαστική Αρχή, που επέτρεψε την  κηδεία κάποιου αυτόχειρα, ενώ δεν θα έπρεπε), θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει σε εργώδη αναζήτηση των αιτίων που η σημερινή οικογένεια, το σχολείο και η όλη κοινωνική αγωγή δημιουργεί λαπάδες, πλαδαρούς, μαλθακούς, κυριολεκτικά ετοιμόρροπους και αναμένοντες την πρώτη ελαφρά ώθηση για να πέσουν, νέους. Παλαιότερα οι καθηγητές ήταν αυστηροί, άτεγκτοι, είρωνες, προσβλητικοί στο έπακρο, αυθάδεις και ενίοτε απάνθρωποι και -δόξα τω Θεώ- δεν είχαμε αυτοκτονίες. Σήμερα, το σύστημα εκτρέφει <<μπούληδες>>. Και αντί να ανησυχούμε γι΄ αυτό, τα βάζουμε με τους Ιερείς. Θέλουμε να τηρούν οι Ιερείς τους Ιερούς Κανόνες για τον εαυτό τους (και εάν δεν το κάνουν, πέφτουμε σαν τα όρνια να τους φάμε), αλλά δεν θέλουμε να τους τηρούν όσον αφορά εμάς !!! Όπως τα βάζουμε και με τους τροχονόμους, όταν παραβαίνουμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
    4. Λέχθηκε, ότι η Ακολουθία της κηδείας δεν είναι μυστήριο, αλλά μια απλή προσευχή για καλή αποδοχή και ανάπαυση μετά των Αγίων, του αποβιώσαντος. Και συνεπώς δεν είναι σοβαρή παράβαση το να τελεσθεί και σε έναν αυτόχειρα. Και όμως η κηδεία είναι Μυστήριο και κανονικά τελείται μετά της Θείας Λειτουργίας. Και αυτό διασώζεται και σήμερα ακόμη στις κηδείες κληρικών και μοναχών, οι οποίες γίνονται μετά Θείας Λειτουργίας. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Γάμο, αλλά και με το Βάπτισμα και Χρίσμα. Τελούνταν μαζί με τη Θεία Λειτουργία, μέσα στη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, όμως, η φοβερή εκκοσμίκευση και η απομάκρυνση των χριστιανών από την Εκκλησία κατάντησαν τον Γάμο, το Βάπτισμα και την κηδεία απλές κοινωνικές κοσμικές τελετές, με ένα ελαφρό επίχρισμα χριστιανικής προσευχής. Βεβαίως, τα Μυστήρια παραμένουν Μυστήρια (και ο αριθμός τους ως προς το ότι είναι 7 είναι συμβολικός – ασφαλώς και είναι περισσότερα, πλείστα όσα τελούμενα συνιστούν Μυστήριο, όμως τα βασικά είναι 7), αλλά ο κόσμος δεν ωφελείται καθόλου από την παρουσία του σε αυτά ή όχι, εφόσον  ευρίσκεται μεν εκεί σωματικώς, όμως ψυχικά και πνευματικά βρίσκεται πολύ μακριά από τα τελούμενα και δεν συμμετέχει ενσυνείδητα. Κάποτε πρέπει τα Μυστήρια αυτά να ξαναμπούν ουσιαστικά στη ζωή των χριστιανών, οι οποίοι οφείλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτά με πλήρη συναίσθηση των τελουμένων. Επίσης, μετά την κηδεία ακολουθούν, ως γνωστόν, τα μνημόσυνα, που συνδέονται με τη Θεία Λειτουργία. Εάν κηδευτεί κάποιος που αυτοκτόνησε, έπεται ότι θα γίνει και μνημόσυνο, δηλαδή Θεία Λειτουργία υπέρ αυτού, πράγμα που απαγορεύει ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθεόυ Αλεξανδρείας.
    5. Συνεχώς αυξάνονται οι φωνές εκείνων που εξανίστανται και εξοργίζονται διότι η Εκκλησία προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους και τα σχολεία σε εκκλησιασμό, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, Ορθόδοξη κατήχηση. Φωνάζουν διαρκώς οι δαίμονες επιδιώκοντας την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη μεταβολή του σε μάθημα θρησκειολογικό, ιστορικό, χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα. Συνεχώς προτείνουν τη διάρρηξη των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους (πολιτείας), κ.τ.λ.  Ποιος, όμως, αντιδρά σε αυτές τις φασιστικές μεθοδεύσεις, που αφήνουν τη
νεολαία μας ακαθοδήγητη και ανερμάτιστη, πλαδαρή και νωχελική, ετοιμόρροπη και ευάλωτη ? Λείπει, λοιπόν, πλέον η σωστή, ρωμαλέα, ασκητική και νηπτική, εκκλησιαστική αγωγή. Οδηγούμε τους νέους μας σε μόνιμη ακηδία, σε ψυχική αποχαύνωση, σε επικίνδυνη χαλάρωση και έλλειψη κάθε ηθικής αντίστασης. Δηλαδή στην πνευματική νέκρωση. Μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν οι νέοι, μη έχοντας κάπου αλλού να στηριχτούν και να αντισταθούν στα όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία –και όχι μόνον– καταλήγουν στα φασιστικά τάγματα των  χρυσαυγιτών και στις κτηνώδεις και εξτρεμιστικές αντιδράσεις, που θυμίζουν το φανατικό Ισλάμ. Συμβαίνει διότι έβγαλαν από τη ζωή τους τον Χριστό, που είναι η ειρήνη και έλυσε τον φραγμό, το μεσότοιχο, της έχθρας που μας κατέτρεχε επί μακρόν -από καταβολής κόσμου- μέχρι την ενανθρώπισή Του. <<Ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα έν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας>>(Εφεσ. Β΄, 14-15). Και μετά απορούμε γιατί η Εκκλησία, με την άρνηση ταφής των -προ πολλού- πνευματικά νεκρών, μας υπενθυμίζει την ευθύνη και την ενοχή μας για το κατάντημά τους.
           Τούτη είναι, τελικά, η αιτία των αντιδράσεων αυτών. Και γι΄αυτό ζητούν όλοι εκείνοι τις Κηδείες. Να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας και να αποσείσουμε την ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, μέσα στις ψαλμωδίες της εκκλησιαστικής κηδείας. Νομίζοντας έτσι ότι ο νεκρός αναπαύεται, ένας νεκρός σωματικά που, όμως, προ πολλού νέκρωσε το πνεύμα και την ψυχή του, ενδεχομένως εξαιτίας των δικών μας παραλείψεων ή λαθών. Στο σημείο αυτό ταιριάζει απόλυτα η φράση του Κυρίου, προς εκείνο τον νέο, που ζήτησε από τον Κύριο να του  επιτρέψει να πάει να θάψει τον νεκρό πατέρα του και στη συνέχεια να επιστρέψει για να Τον ακολουθήσει, ότι <<άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς>>(Ματθ. Η΄, 22). <<Άσε τους πνευματικά νεκρούς να θάψουν αυτούς που έχουν πεθάνει>>.
        6. Σε όλα τούτα να προσθέσουμε ότι, μοναδική εξαίρεση για να κηδευτεί κάποιος αυτόχειρας κατά το εκκλησιαστικό Τυπικό υπάρχει μόνον εάν ήταν ψυχοπαθής ή φρενοβλαβής. Εάν, λοιπόν, η Εκκλησία επιτρέπει σε κάποιους αυτόχειρες την κηδεία, τούτο συμβαίνει έχοντας εχέγγυα ότι ο θανών ανήκε, έστω περιστασιακά, σε μια από τις δύο τούτες καταστάσεις. Και το να δηλώνει κάποιος τρίτος (συγγενής ή και ΜΜΕ) ότι συνειδητά προέβη στο απονενοημένο βήμα, αποτελεί όνειδος για τη μνήμη του, αλλά και υποδηλώνει ότι εξαπατήθηκε η Αρχή, που  επέτρεψε την τέλεση της κηδείας, εφόσον ο συνειδητά πράττων την αυτοχειρία επ΄ ουδενί δικαιολογείται να τύχει κηδείας στην Εκκλησία. Διαφορετικά, ποιος θα ήταν ο παιδευτικός (εκπαιδευτικός) αλλά και σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας, εάν και εφόσον δεν κανόνιζε (λάμβανε μέτρα, κατά τους ιερούς Κανόνες) όλους εκείνους που βλασφημούν τον Θεό και δε σέβονται τη ζωή, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές από την επίγειο βιοτή που, εξάλλου, δεν έφεραν εκείνοι στο φώς της υπάρξεως ? Μακροθυμία και ανοχή δείχνει η Εκκλησία για τη σωτηρία  της ψυχής. Όλα έχουν σκοπό τη σωτηρία μέσω της μετάνοιας. Αλλά σε αυτόν που, πλέον, δεν μπορεί να μετανοήσει διότι <<εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια>>(Ι. Χρυσόστομος) -δηλαδή <<μετά θάνατον δεν μπορείς πια να μετανοήσεις>> αλλά και <<Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας>>(Ρωμ. ΣΤ΄, 7), δηλαδή <<ο πεθαμένος δεν μπορεί πια να αμαρτήσει>>, αυτό σημαίνει η φράση αυτή – όχι εκείνο που εσφαλμένα ισχυρίζονται οι ανίδεοι περί την Αγία Γραφή και επικαλούνται ότι <<ο νεκρός συγχωρείται>>. Διαφορετικά όλοι θα συγχωρούνταν και όλοι θα σώζονταν (τότε  γιατί κάποιος να είναι δίκαιος στη ζωή του αφού θα συγχωρεθεί)- τι είδους μακροθυμία μπορείς να δείξεις ? <<Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος>>(Εβρ. Ι΄, 31). Είναι φοβερό να πέσεις στα χέρια του Θεού, που είναι-όντως- ολοζώντανος !-



Πηγές- Βοηθήματα- Κείμενα:
1.    Αγία Γραφή
2.    Ιερό Πηδάλιο, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976
3.    Περιοδικό <<Σπίθα>>, Ι. Μονή Λογγοβάρδας Πάρου, τεύχος Ιουνίου 2005

Προσευχή !

 

 

« Κύριε, κάνε την θύελλα να κοπάσει !

Σταμάτησε τα κύματα!

Λυπήσου κάθε άνθρωπο που πονά

και ελάφρυνε το φορτίο στους ώμους του καθενός !
Προστάτευσε Κύριε κάθε πλάσμα Σου
απ΄ τις παγίδες που ο πειρασμός βάζει στο διάβα της ζωής ...
Εσύ Κύριε , γνωρίζεις τον τρόπο
να κατευνάζεις τα κύματα ,
να φέρνεις την γαλήνη ...
Γι΄ αυτό σ΄ Εσένα καταφεύγουμε
Εσένα ικετεύουμε , σαν  'ρθει η μπόρα ».

Αμήν !

ΠΗΓΗ www.odevontas.blogspot.com

Ποτὲ δεν είναι δυνατὸν, να πάρουν τα πράγματα καλύτερη εξέλιξη, παρὰ μόνο έτσι όπως το επιτρέπει ο Θεὸς μέσα στο Έλεός Του. Γι᾿ αυτὸ δόξασέ Τον για όλα.

Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2014

Ποτὲ δεν είναι δυνατὸν, να πάρουν τα πράγματα καλύτερη εξέλιξη, παρὰ μόνο έτσι όπως το επιτρέπει ο Θεὸς μέσα στο Έλεός Του. Γι᾿ αυτὸ δόξασέ Τον για όλα.

Στάρετς Μακάριος της Όπτινα. ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Το αρκουδάκι που πήγε στο διάστημα

Το αρκουδάκι που πήγε στο διάστημα

Ο Alban, η μασκότ του δημοτικού σχολείου St Alban στο Cambridge έφτασε στη στρατόσφαιρα με τη βοήθεια ενός ειδικού μπαλονιού. Σε ύψος 120.000 πόδιών (περίπου 23 χιλιόμετρα) ενεοργοποιήθηκε μια φωτογραφική μηχανή που έβγαλε τη συγκεκριμένη φωτογραφία και στη συνέχεια το μπαλόνι ξεφούσκωσε με ελεγχόμενο μηχανισμό και ο Alban προσγειώθηκε με ασφάλεια στο Cheshire. ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Δὲν εἶναι ποὺ δὲν προσπαθοῦμε καὶ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα , ἀλλά ἐπειδή δὲν προσπαθοῦμε, γιαυτὸ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα.

Δὲν εἶναι ποὺ δὲν προσπαθοῦμε καὶ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα , ἀλλά ἐπειδή δὲν προσπαθοῦμε, γιαυτὸ τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα.

Σενέκας ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Νικολάου

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Άκουσα αυτήν την ιστορία από τον ιερομόναχο Θεοφύλακτο ένα μοναχό από το μοναστήρι των Σπηλαίων Pskov κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Του την διηγήθηκε ένας πιστός υψηλόβαθμος στρατιωτικός αξιωματούχος του ναυτικού και ήταν η αφορμή για να επιστρέψει στην πίστη. Στη νεότητά του ήταν καπετάνιος μιας τορπιλάκατου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μια μέρα το καράβι βγήκε εκτός πορείας. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις ήταν καλές και τίποτα δεν ανέφερε κάτι ανησυχητικό. Την ίδια στιγμή στον ορίζοντα πρόβαλε αρχικά το πρώτο μαύρο σύννεφο το οποίο άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα.Ένας άνεμος άρχισε να φυσσάει που προοδευτικά δυνάμωνε. Ξέσπασε μια καταιγίδα. Τεράστια κύμματα άρχισαν να χτυπούν το καράβι. Άρχισε να παίρνει κλίση από τα αριστερά προς τα δεξιά. Το νερό εισέβαλε στη μηχανή. Το πλοίο θα έμενε χωρίς μηχανή.Θα ήταν ακυβέρνητο. Αυτό θα ήταν μοιραίο για όλους.

Ο καπετάνιος δεν ήταν δειλός αλλά ο φόβος του θανάτου άρχισε να τον κυριεύει.Αλλά δεν ήταν μόνος είχε την ευθύνη όλου του πληρώματος.Τι να κάνει ; Αστραπιαία περνάνε από το νου του τα λόγια της μητέρας του που του είχε πει εδώ και καιρό.: « Να προσεύχεσθε στο Θεό. Αυτός σώζει τους ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται» αλλά και τα λόγια του παππού του ενός γερόλυκου της θάλασσας: ” Αυτός που δεν βρέθηκε στη θάλασσα δεν προσευχήθηκε ποτέ στον Θεό. “ Ο καπετάνιος είχε να πατήσει στην εκκλησία από την παιδική του ηλικία. Εντάχθηκε στην komsomol και έπειτα έκανε τη θητεία του. Δεν ήξερε ούτε καν να προσευχηθεί. Αλλά μέσα του από τα βάθη της ψυχής του κραύγαζε με όλο του το είναι : «Κύριε σώσε με! Κύριε σώσε με! ”

Ξαφνικά έγινε ένα θαύμα. Βλέπει ένα γέρο να περπατάει από τη δεξιά πλευρά του πλοίου πάνω στα κύμματα. Έφερε αμφίεση ιερέα. Ο καπετάνιος είχε το χρόνο να παρατηρήσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ένα μικρό γενάκι και ένα σπινθηροβόλο βλέμμα. Ο γέρος ευλόγησε το καράβι και με τα δυο του χέρια και αμέσως ο άνεμος κόπασε. Η θάλασσα κάλμαρε. Η καταιγίδα σταμάτησε. Ο καπετάνιος κράταγε την αναπνοή του.

Υποσχέθηκε κατά την επιστροφή του να περάσει χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση από μια εκκλησία και ν΄ανάψει ένα κερί ως δείγμα ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία τη δικιά του και του πληρώματος. Αλλά στην Άπω Ανατολή εκείνη την εποχή όλες οι εκκλησίες είχαν καταστραφεί.

Σύντομα όμως του δόθηκε η ευκαιρία . Η υπηρεσία του τον μετέθεσε στο τότε Leningrad . Ενώ ήταν σ΄ένα τραμ παρατηρεί μια πεντάτρουλη εκκλησία. Κατεβαίνει στην επόμενη στάση και κατευθύνεται προς αυτή. Αυτή ήταν ο καθεδρικός του Αγίου Νικολάου. Εισχωρεί στο μισοσκόταδο του ναού παίρνει ένα κερί και κοιτάει γύρω του να δει που θ΄ανάψει το κερί. Βλέπει την εικόνα ενός ηλικιωμένου επισκόπου και αποφασίζει, «θα βάλω το κερί μπροστά από αυτόν τον παππού. ” Ο καπετάνιος πλησιάζει, κοιτάζει την εικόνα εξεταστικά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αντιστοιχούν επακριβώς με εκείνου του ηλικιωμένου που κόπασε την καταιγίδα στον Ειρηνικό Ωκεανό.

“Τίνος εικόνα είναι αυτή; ” ρωτάει μια γυναίκα που διακονούσε το ναό. ” Τι θέλετε να πείτε τίνος εικόνα ; Αυτός είναι ο ιεράρχης Νικόλαος ο προστάτης όσων ταξιδεύουν στη θάλασσα, “απαντάει αυτή.

Αυτό το περιστατικό περιγράφεται από τον π. Θεοφύλακτο στη συλλογή του « This Happened in Our Time »(Pravoslavie 22/05/14

Πηγή: Ορθόδοξα Περάσματα

Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα
Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα
Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα
Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε
Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου
Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία
Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς
Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ
Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας
Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιῶργος Σαραντάρης
(Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941): ποιητής, φιλόσοφος καὶ δοκιμιογράφος.

ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Αναφορά προσκόπων στο Γ.Σ. Καλλίτση

Battle at Kruger

Το βίντεο αυτό που καταγράφει τον πόλεμο των βουβάλων εναντίον των λιονταριών στο εθνικό πάρκο Κρούγκερ στην Νότια Αφρική είναι από τα πιο διάσημα στο You tube.

Έχει κάνει 75.000.000 θεάσεις.

Όλα ξεκινούν όταν ένα τεράστιο κοπάδι βουβάλων πάει στη λίμνη να πιει νερό.Τα λιοντάρια καταφέρνουν να πιάσουν ένα μικρό βούβαλο.

Αυτός κάποια στιγμή ξεγλιστράει και βρίσκεται στην όχθη της λίμνης.Εκεί μπαίνουν στην διεκδίκηση και οι… κροκόδειλοι.

Το μικρό βουβάλι τελικά το… κερδίζουν τα λιοντάρια.

Προσωρινά όμως γιατί οι βούβαλοι αντεπιτίθενται!

ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Στὸν ἄνθρωπο δὲν ὑπάρχει φαρμάκι, γιατί, ἂν τὸ φαρμάκι τὸ ἀκουμπήση στὸν Χριστὸ γίνεται γλυκὸ σιρόπι. Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ὅτι δὲν ἀκουμπᾶ τὰ προβλήματά του στὸν Χριστό.  
Γέροντας  Παΐσιος  ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Αναφορά Νίκου Γεωργούλη για Γ. Σ. Καλλίτση

Γ. Καλλίτσης: Λόγω και Έργω Λειτουργός

Ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Βροντάδου τίμησε με με εορταστικές εκδηλώσεις   την 90η  επέτειο της ιδρύσεως  του, την Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014.Πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία – Αρτοκλασία    στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Γεωργίου Βροντάδου και  αφιέρωμα στον εκπαιδευτικό - συγγραφέα  Γεώργιο Σταύρου Καλλίτση με τίτλο   «Λόγῳ και ἒργῳ λειτουργός», σε συνεργασία με τον   Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου «Αδαμάντιος Κοραής» , το 1ο  Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου Βροντάδου. Για τη ζωή και το έργο του Γεωργίου Καλλίτση μίλησαν  ο  Δ/ντης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βροντάδου,  Γεώργιος Παντελίδης, ο  Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου  Γεώργιος Αμπαζής και ο Πρόεδρος του Φ.Ο.Β.Πολύδωρος Στείρος. Κείμενα διάβασαν οι εκπαιδευτικοί  Μάρκος Σκούφαλος και Νίκος Χούλης, ενώ μαθητές του 1ου Δημοτικού Βροντάδου  υπό τη διεύθυνση του μουσικού Σταύρου Στείρου τραγούδησαν μελοποιημένα ποιήματα. Καταγράφηκαν δια ζώσης μαρτυρίες από τους μαθητές και συναδέλφους του Τσιροπινά Στ. , Παραδείση Ε. και Κάβουρα Μ.  Επίσης προβλήθηκε οπτικοακουστικό υλικό όπου συμπολίτες μας αναφέρονται σε βιώματά τους  από την προσκοπική και κοινωνική δράση του Γεωργίου Καλλίτση με την επιμέλεια του Νικολάου Αντώνη, γραμματέα του Συλλόγου.     ΠΗΓΗ www.fovchios.gr

Χωρίς λόγια ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Κυριακή, 8 Ιουνίου 2014

Χωρίς λόγια  ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Αφιέρωμα στο Γεώργιο Σ. Καλλίτση

Ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Βροντάδου σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας  τις εορταστικές εκδηλώσεις για  την 90η  επέτειο της ιδρύσεως  του, την Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου 2014. • Ώρα 9:00 π.μ., Θεία Λειτουργία – Αρτοκλασία    στον Καθεδρικό Ναό Αγίου Γεωργίου Βροντάδου • Ώρα 11:00 π.μ., στην πνευματική εστία του  Φ.Ο.Β.θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στον εκπαιδευτικό - συγγραφέα  Γεώργιο Σταύρου Καλλίτση με τίτλο   «Λόγῳ και ἒργῳ λειτουργός», που συνδιοργανώνουν ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου «Αδαμάντιος Κοραής» , το 1ο   Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου Βροντάδου,  και ο  Φ.Ο.Β.   Για τη ζωή και το έργο του Γεωργίου Καλλίτση θα μιλήσουν ο  Δ/ντης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βροντάδου,  Γεώργιος Παντελίδης, ο  Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου  Γεώργιος Αμπαζής και ο Πρόεδρος του Φ.Ο.Β.Πολύδωρος Στείρος. Κείμενα θα διαβάσουν οι εκπαιδευτικοί  Μάρκος Σκούφαλος και Νίκος Χούλης, ενώ μαθητές του 1ου Δημοτικού Βροντάδου  υπό τη διεύθυνση του μουσικού Σταύρου Στείρου  θα τραγουδήσουν μελοποιημένα ποιήματα. Επίσης θα  προβληθεί οπτικοακουστικό υλικό όπου συμπολίτες μας αναφέρονται σε βιώματά τους  από την προσκοπική και κοινωνική δράση του Γεωργίου Καλλίτση. • Ώρα 12:00 π.μ.. Μικρή Δεξίωση στο αίθριο             ΑΠΟ ΤΟ ΔΣ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΠΗΓΗ www.fovchios.gr

Θαύμα ενός ευλαβούς πλοιάρχου

Ο αββάς Γρηγόριος ο αναχωρητής μας διηγήθηκε τα εξής: «Στο πλοίο, καθώς ερχόμουν από το Βυζάντιο, μπήκε και κάποιος σκριβών(=σωματοφύλακας του βασιλιά) με τη γυναίκα του, ο οποίος είχε τάμα να προσκυνήσει στην αγία πόλη. Κι ήταν ο πλοίαρχος πολύ ευλαβής και νηστευτής. Καθώς λοιπόν ταξιδεύαμε, ξόδευαν σπάταλα το νερό οι υπηρέτες του σκριβώνα. Όταν λοιπόν φτάσαμε στη μέση του πελάγους, μας έλειψε το νερό κι ήμασταν σε πολύ δύσκολη θέση· κι ήταν ελεεινό θέαμα να βλέπεις γυναίκες και νεαρούς και μικρά παιδιά να λιποθυμούν από τη δίψα και να είναι σαν νεκροί. Αφού λοιπόν κάναμε τρεις μέρες σ’ αυτή την τόσο επικίνδυνη κατάσταση και δεν είχαμε πια ελπίδα ζωής, ο ακριβών, μη υποφέροντας τη δύσκολη κατάσταση, έβγαλε το ξίφος του θέλοντας να σκοτώσει και τον πλοίαρχο και τους ναύτες, γιατί έλεγε, ότι αυτοί ήσαν αίτιοι που χανόμασταν, μια και δεν γέμισαν νερό για τις ανάγκες μας. Εγώ παρακαλούσα το σκριβώνα και του έλεγα: «Μην το κάνεις, αλλά μάλλον ας παρακαλέσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό μας, τον «ποιούντα μεγάλα και ανεξιχνίαστα ων ουκ έστιν αριθμός». Να που κι ο πλοίαρχος, όπως βλέπεις, συμπληρώνει τρίτη μέρα που καταγίνεται με την προσευχή και τη νηστεία». Ησύχασε τότε ο σκριβών και την τέταρτη μέρα κατά το μεσημέρι σηκώθηκε ο πλοίαρχος κι έκραξε μεγαλόφωνα «δόξα Σοι, Χριστέ, ο Θεός ημών», τόσο που εμείς καταπλαγήκαμε από τη φωνή του. Και λέει στους ναύτες; «Ξεδιπλώστε τις δερμάτινες τέντες»· και καθώς τις άπλωσαν, να ένα σύννεφο που ήρθε πάνω από το πλοίο κι έβρεξε τόσο νερό, μέχρι που γέμισαν όλα τα δοχεία μας. Ήταν δε το θαύμα μέγα και φοβερό, επειδή, αν και το πλοίο αρμένιζε, μας συνακολουθούσε το σύννεφο και δεν έβρεξε έξω από το πλοίο».

(Ιωαν. Μόσχου, «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

Πηγή: Θησαυρός γνώσεων και ευσέβειας

Πῶς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στὸ λαγούμι τοῦ φόβου;

Πῶς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στὸ λαγούμι τοῦ φόβου;

Γιῶργος Σεφέρης ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Αντί να περιμένεις να γίνεις δυνατός και επιτυχημένος για να νιώσεις καλά ... αξιοποίησε τις αδυναμίες και τις αποτυχίες σου ... θεμελίωσε την ζωή σου σε αυτό που είσαι και όχι σε αυτό που θα ήθελες να είσαι ... μην καταπιέζεις τον εαυτό σου να ανέβει ψηλά ... ψηλά είναι η ελευθερία του να είσαι κάθε στιγμή ο εαυτός σου ...

ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Ετικέτες Λογοτεχνικά ψήγματα

Πάρε μου το ψωμί, αν θέλεις,
πάρε μου τον αέρα, αλλά
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Pablo Neruda

ΠΗΓΗ www.trelogiannis.blogspot.com

Μια νύκτα με τους γέρους...

Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2014

Μια νύκτα με τους γέρους...

Η μητέρα από το πρωί που κάνει ετοιμασίες. «Θα ‘χει, λέει ξεχωριστούς φίλους. Γι’ αυτό και το φαγητό πρέπει να είναι ξεχωριστό.
- Μα τα φαγητά σου είναι πάντα ξεχωριστά, τι πιο ξεχωριστό να φτιάξεις ακόμα.
- Α, είναι Ελλαδίτες και θα κάνω φαγητό που δεν έχουνε αυτοί.

- Σιγά να μην έχουνε και το ‘χεις εσύ αποκλειστικότητα, να το πατεντάρεις κιόλας. Έλα, μαμά, τι λες;
- Άκου που σου λέω. Δεν έχουνε αυτοί κολοκάσι. Θα φτιάξω λοιπόν, κουπέπια με κολοκάσι και μπόλικο σέλινο.
Απομονώνουμαι στο δωμάτιο μου. Έχω πολύ διάβασμα. Το ΑΤΙ (Ανώτερο Τεχνολογικό Ινστιτούτο) και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν… υπολογίζουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Η μητέρα θα τα φροντίσει όλα.
Από νωρίς το βράδυ όλα είναι έτοιμα. Ακόμα και το μεγάλο τραπέζι στη σαλοτραπεζαρία είναι στολισμένο με το λινό άσπρο τραπεζομάντιλο, και τοποθετημένα τα σερβίτσια περιμένουν το… ξεχωριστό φαγητό και τους ξεχωριστούς επισκέπτες.

Το δωμάτιό μου είναι δίπλα από όλο αυτό το πανηγύρι. Θα δω, αν ενοχλούμαι, θα πάω στο πίσω δωμάτιο. Μα το κομπιούτερ μου είναι εδώ… τέλος πάντων, θα πάω πίσω να κοιμηθώ. Τι γυρεύω εγώ ανάμεσά τους; Ανάμεσα σε… γέρους;
Γύρω στις εννέα κατέφτασαν. Τους… κατέφτασε ο πατέρας, φυσικά, από το ξενοδοχείο τους στη Λευκωσία. Και ποιός νομίζετε πως ήταν ο ξεχωριστός ξένος μας; Ο Γιώργης Κρόκος, ο μεγάλος έλληνας ποιητής, με τη γυναίκα του. Τον είχε γνωρίσει η μητέρα σ’ ένα λογοτεχνικό Συνέδριο στο Αίγιο πριν μερικά χρόνια. Κι ο παπούς, να ξέρετε, γράφει κι αυτός πού και πού ποιήματα. Όχι ακριβώς γράφει, μα τα φτιάχνει και τα λέει από μνήμης. Γι’ αυτό, απόψε είναι εδώ όλοι, παπούς, γιαγιά, γονείς κι εγώ. Ήρθε κι η άλλη μου η γιαγιά, απ’ τον πατέρα. Αυτή δεν έχει… παππού. Πέθανε πριν εγώ γεννηθώ, δεν τον γνώρισα. Ήτανε καλοκάγαθος άνθρωπος, παραδέχονται όλοι.

Παράτησα κι εγώ τα διαβάσματα, η ευγένεια το απαιτούσε, να καθίσω για λίγο μαζί τους κι ύστερα συνεχίζω να παίζω το… βιολί μου. Να τελειώνω αυτό το πρότζιεκτ και να το παραδώσω, να ξεγνοιάζω. Μα το λίγο έγινε… πολύ, γιατί τέτοια παρέα δεν μου ξανάτυχε. Ακόμαι και τον παππού και τις γιαγιάδες με άλλο μάτι τους έβλεπα απόψε. Τι ιστορίες βγήκανε στην επιφάνεια, από τα παλιά καλά χρόνια… Κι όμως, δεν ήταν καλά χρόνια, για Κατοχή μίλαγε ο ξένος, για δυσκολίες επιβίωσης οι δικοί μου. Γιατί τότε, λένε πάντα, τα παλιά ωραία χρόνια; απορώ.

Έμεινα όλο το βράδυ μαζί τους. Και τι δεν άκουσα! Ιστορίες της Κατοχής από τον Γιώργη Κρόκο. Μόλις είδε τη γατούλα μας θυμήθηκε τη δική του γάτα, που τον έσωσε τότε, από την πείνα. Πήγαινε, λέει στο χασάπικο της γειτονιάς και πάντα κατάφερνε και και σούφρωνε και τούτο έφερνε. Και τότε αυτός, το μοιραζότανε μαζί της, ας ήταν και μια σταλιά άχρηστο λίπος ή κοκαλάκι.

- Και την ποίηση; Πότε την αρχίσατε, κύριε Κρόκο;
- Από πάντα. Ακόμα και τη γυναίκα μου, με ποιήματα την κέρδισα. Πολύ ρωμαντικό αυτό, είπα κι εγώ, και το αντιπαρέθεσα στο μυαλό μου με τα σημερινά αγόρια που απαιτούν επίμονα και χυδαία μερικές φορές, μια σχέση. Ωραίες εποχές, στ’ αλήθεια!
- Μα, κι εμείς ακόμα περάσαμε δύσκολα τα… ωραία εκείνα χρόνια, λέει κι η μαμά. Να δουλεύεις όπως οι άντρες κι όμως να αντιμετωπίζεσαι σαν… γυναίκα.
- Τι είναι αυτό, πάλι, μαμά, που λες; Άντρας… γυναίκα; απόρησα εγώ.
- Α, κορίτσι μου, δεν ήταν τα πράγματα όπως τώρα. Ναι, ήταν ο άντρας το πάν, ο πασάς κι η γυναίκα το… κάτι τι.
- Μα εσύ, μαμά, δεν πρέπει να ‘χεις παράπονο. Είσαι δασκάλα.
- Ναι, στην εποχή μας είναι που άρχισε η μεγάλη αλλαγή. Δειλά δειλά, μα και… αργά αργά. Γι’ αυτό… προλάβαμε κι εμείς τον ρατσισμό σε βάρος τη γυναίκας, στα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, της καριέρας μου και τα τελευταία μιας εποχής. Ακούστε τι έγινε, όταν πρωτοδιορίστηκα. Πήρα μια πρώτη τάξη, που στεγαζόταν σ’ ένα δωμάτιο, μακριά από το σχολείο, γιατί δεν επαρκούσαν οι αίθουσες. Ήρθε, λοιπόν, ο επιθεωρητής, τα ξεσκάλισε όλα, μάθημα, οργάνωση, τετράδια, περιβάλλον, συμπεριφορά παιδιών, απόδοση, κι έφυγε. Ούτε ένα λόγο, καλό ή κακό. Όλα τα κουβέντιαζε μόνο με το διευθυντή, κι αυτός πάλι, τίποτα σ’ εμάς. Οι δυο τους, σαν να είχαν επαγγελματική συμφωνία να μην βγάζουν τίποτε προς τα έξω, από όσα λέγονταν μέσα στο κατάκλειστο γραφείο. Κι εμείς δεν απαιτούσαμε τίποτε. Αυτή η σιωπή-περιφρόνηση ήτανε δεδομένη.

Έφυγα από αυτό το σχολείο, άλλο γειτονικό και σε τρία χρόνια επανήλθα. Ο διευθυντής ο ίδιος. Ο κύριος Συμεωνίδης. Μια μέρα που μιλούσαμε οι δυο μας με πολύ φιλική διάθεση, για τα διδασκαλικά, δεν άντεξε και άφησε ελεύθερη την ψυχή του να μιλήσει.

- Ξέρεις, Άννα, στην πρώτη σου επιθεώρηση, τι μου είχε πει ο επιθεωρητής για σένα;
- Τι; Θα μου πεις, μετά από τρία χρόνια; Μπορείς;
- Ε, ναι! Από τότε έπρεπε να το αντιμετωπίσω, γιατί ήταν τόσο άδικο. Δεν το αντέχω άλλο. Να ξαλαφρώσω, θέλω. Λοιπόοον… Μου λέει, λοιπόν: Εκείνη, κει πάνω η δασκαλού, στο σπιτάκι, μάλιστα! Αν ήταν δάσκαλος, λαλώ σου!”
Παλάβωσα. Μα ήτανε τέτοιες καταστάσεις; Και τις πέρασαν οι άνθρωποί μας; Οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν με τόσες αξίες δημοκρατίας και ισοτιμίας; Αυθόρμητα αγκάλιασα τη μαμά και τη φίλησα. Τότε η γιαγιά, Ελένη, μπήκε στη συνέχεια της κουβέντας.

Άκου και τη δική μου ιστορία, Μαρία μου. Όταν πέθανε ο παππούς σου ο Παύλος, που δεν γνώρισες, ήμουνα μόνο τριάντα τεσσάρων χρόνων, με πέντε παιδιά γύρω μου, άλλα στο σχολείο, άλλα στην ποδιά μου κι ένα στην αγκάλη μου. Είναι αυτό που λέμε, τόσο μικρά όλα, που τα σκέπαζε ένα κόσκινο. Κι όμως άντεξα τον πόνο, δούλεψα σκληρά και έβγαλα ανθρώπους στην κοινωνία. Και μάλιστα, με ένα μεροκάματα γεναιτζιήσιμο. Μια λίρα οι άντρες, μισή εμείς, δέκα σελίνια μεροκάματο… Τόση δύναμη, Θεέ μου, πού την έβρισκα;

Η γιαγιά ελένη, δεν έχει μόρφωση μεγάλη, για να μπορεί να μιλά… καλαμαρίστικα, γι’αυτό και η μητέρα εξήγησε στους ξένους το … “γεναιτζιήσιμο”. Τα μάτια της όμως, είχαν το ίδιο γυάλισμα, όπως ολονών μας. Μια αγκαλιά κι ένα φιλί τα σβήνανε όλα. Η δική μου έκφραση αγάπης ήρθε… δεύτερη. Η πρώτη ήταν από τον μπαμπά.

Και με τούτα και με κείνα, δεν θα το πιστέψετε. Κει που ‘λεγα θα την… έκανα στα πεντέξι λεπτά, κάθισα μαζί τους και στο φαγητό. Πόποπο! Τι γλυκιά συντροφιά ήταν αυτή! Ο ξένος μας κατενθουσιάστηκε με την κουμανταρία, άσε δε το φαγητό. Στ’ αλήθεια, δεν ξέρανε τι ήταν το κολοκάσι. Ο παππούς και ο κύριος Κρόκος, μας απάγγειλαν ποιήματα (έτσι θα ήταν οι αθηναϊκές βεγγέρες που διαβάζουμε στα βιβλία;) Κι ο πατέρας είχε την έμπνευση να ηχογραφήσουμε τον μεγάλο μας ποιητή. Και αλήθεια, ήταν πολύ καλή ιδέα.

Γιατί, κρατάω αυτήν την κασέτα και την ακούω που και που. Μας είπε πολλά ανέκδοτα από το νησί του, τη Χίο. Α, είναι και ένα που τότε με σόκαρε. Θα το αναφέρω εδώ, να δούμε -να δείτε μάλλον- αν νιώσετε κι εσείς το ίδιο. Κάποτε, λέει, πήγανε στον Παράδεισο τρεις Χιώτισσες. Ο Άγιος Πέτρος ρωτάει την πρώτη: “Απάτησες ποτέ τον άντρα σου;” Κι αυτή απαντά: “Άγιε Πέτρο… μια φορά μόνο…” “Άντε, δώσε ένα γύρο του Παραδείσου κι έλα να σου ανοίξω”.
- Κι εσύ τέκνον μου; ρωτά τη δεύτερη.
- Άγιε μου, κι εγώ… δυο φορές μόνο.
- Άντε, δυο γύρους του Παραδείσου και σου ανοίγω κι εσένα.
- Κι εσύ, κόρη μου; ρωτά την τρίτη.
- Εγώ… τρέχω να φέρω το…. μοτοσακό μου.
Γέλια που κάναμε. Κι ο παππούς είχε την έμπνευση να ζητήσει περαιτέρω διευκρινήσεις.
- Γιώργη, μήπως η τρίτη ήτανε…
- Σωπα, καημένε Στέλιο, κι έχουμε και το κορίτσι μας εδώ. Εγώ αποφεύγω να αναπαράγω τέτοια, προστά σε νέα παιδιά. Ντροπής πράγματα αυτά.

Παράτησα κι εγώ τα διαβάσματα, η ευγένεια το απαιτούσε, να καθίσω για λίγο μαζί τους κι ύστερα συνεχίζω να παίζω το… βιολί μου. Να τελειώνω αυτό το πρότζιεκτ και να το παραδώσω, να ξεγνοιάζω. Μα το λίγο έγινε… πολύ, γιατί τέτοια παρέα δεν μου ξανάτυχε. Ακόμαι και τον παππού και τις γιαγιάδες με άλλο μάτι τους έβλεπα απόψε. Τι ιστορίες βγήκανε στην επιφάνεια, από τα παλιά καλά χρόνια… Κι όμως, δεν ήταν καλά χρόνια, για Κατοχή μίλαγε ο ξένος, για δυσκολίες επιβίωσης οι δικοί μου. Γιατί τότε, λένε πάντα, τα παλιά ωραία χρόνια; απορώ.

- Μα στο βιβλίο σου τα καταχώρησες.
- Μα έτσι γινότανε στην Χίο, παλιά. Πολλά τέτοια πειράγματα άπρεπα κυκλοφορούσαν.
- Κι εδώ το ίδιο, μην νομίσεις, συμπλήρωσε η μητέρα.
- Εγώ όμως ως τότε δεν είχα ακούσει ούτε ένα τέτοιο απαγορευμένο ανέκδοτο. Μα είχα γιαγιάδες εγώ, είχα παππού, γονείς! Που με σέβονταν.
- Κι έχω μπροστά μου χρόνια ώριμα, για να τα ακούσω.
Έχει επάνω της η κασέτα κι άλλα ανέκδοτα παλιά και ωραία και ιστοριούλες με γκάφες και χιούμορ πολύ. Ακόμα κι εκείνο το: γιατί πάνε οι Χιώτες δυο-δυο,

Ήτανε, τότε, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν η ζωή του ραγιά λογαριαζόταν όσο ενός ζώου. Κι όπου οι αγάδες συναντούσαν Έλληνα, τον καβαλίκευαν να τους πάει στον προορισμό τους. Οι Χιώτες, λοιπον πήγαιναν πάντα δυο-δυο, και μόλις έβλεπαν από μακριά Τούρκο, καβαλίκευε ο ένας τον άλλο, κι έτσι έδιναν την εντύπωση πως ο καβαλάρης ήτανε κι αυτός Τούρκος. Και γλίτωναν.

Έχω ακόμα στην κασέτα και το ποίημά του, ανέκδοτο, που μου το χάρισε γραπτό με αφιέρωση. Το κρατάω σαν φυλαχτό, μαζί με τα τραγούδια του Ήλιου (ποιητική συλλογή Γιώργη Κρόκου). Το εμπνεύστηκε στο ξενοδοχείο. Στη Λευκωσία, που έμεινε, εκεί κοντά στην Πυροσβεστική, καταντικρύ στην Πράσινη Γραμμή και το συρματόπλεγμα.

Πόσο ωραία πέρασα τούτη τη βραδιά, παρέα με τους… γέρους, δε λέγεται. Το πρότζιεκτ των ηλεκτρονικών υπολογιστών ας περιμένει. Οι ξεχωριστές στιγμές δεν… περιμένουν. Είναι φευγάτες και τυχεροί όσοι τις… αρπάζουν.

πηγή: Άννας Καλογήρου-Παύλου, Μια βραδυά με τους γέρους, Περιοδικό Δημογραφικό Βήμα, Έκδοσις Συλλόγου Πολυτέκνων Γονέων Ν. Ιωαννίνων, Έτος 19ο, Τεύχος 75, Απρίλιος-Ιούνιος 2011

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ www.trelogiannis.blogspot.com