χρονια πολλα στις μανες του κοσμου!

    

Με συγκίνησε βαθιά το  ποίημα “Μάνα” του Παλαιστίνιου ποιητή  Mαχμούτ Νταρουίς. 

Ειδικά ο στίχος “Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί” μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, θυμίζοντάς μου  πόσο μικρές κι ανούσιες είναι οι συγκρούσεις των ανθρώπων  για περισσότερη δύναμη και εξουσία, όταν αναμετρώνται με την πηγή της αγάπης  και της ζωής που συμβολίζει η μητρική αγκαλιά. 

Σ΄όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. 

Σε κάθε εποχή. 

Σε κάθε κατάσταση.
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου

Το άγγιγμά της
 
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα

Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου

Την ώρα του θανάτου μου

Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου

Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα

Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου

Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη

Που την αγίασαν τα βήματά σου

Δέσε μας μαζί

Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου

Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου

Μπορεί να γίνω αθάνατος

Μπορεί να γίνω Θεός

Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου

Αν καταφέρω και γυρίσω

Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου

Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου

Δίχως την ευχή σου

Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ

Μεγάλωσα πολύ

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια

Το δρόμο πίσω

Στην άδεια σου αγκαλιά .


http://newagemama.com



















































ΠΗΓΗ ΑΝΕΜΩΝ ΠΝΟΗ