ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ
Όλοι οι Χίώτες καμαρώνουμε και σεμνυνόμαστε για τον Άγιο του ηρωισμού και της γενναιότητας ,που με το αίμα του αγίασε και έκαμε ακόμη πιο μυρωμένο το νησί μας.
Πριν από 1700 περίπου χρόνια ,ήταν αυτοκράτορας της κοσμοκράτειρας Ρώμης ο Δέκιος ,το ανθρωπόμορφο εκείνο τέρας με την καρδιά τίγρεως ,ο αδυσώπητοςκαι άτεγκτος διώκτης των Χριστιανών. Αιμοδιψής και ανελέητος είχε εξαπολύσει φρικτό διωγμό κατά των Χριστιανών προσπαθώντας να καταπνίξει με τα όπλα της ειδωλολατρείας την ολοένα και αυξανόμενη θρησκεία του Ναζωραίου,τη θρησκεία της αλήθειας και του φωτός ,της ανθρώπινης ελευθερίας που διαλαλούσε «ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος ».
Οι σκληροί διώκτες καταδίωκαν τους Χριστιανούς με τα πιο φρικτά βασανιστήρια ,πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να τους ξεριζώσουν την χαλύβδινη πίστη τους για τον Κύριο μας.ΤΟυς έβγαζαν τα μάτια , τους έκαιαν τα αυτιά με πυρωμένα σίδερα ,τους έχυναν στο σώμα καυτό νερό ,τους κατέκαιαν τις σάρκες με αναμμένες λαμπάδες ,τους αφαιρούσαν τα νύχια των χεριών και των ποδιών με κοφτερά ξυράφια ,τους ράβδιζαν με μαστίγια ,τους ξέσχιζαν τις σάρκες ,τους εριχναν στην πυρά , και τέλος τους εγκατέλιπαν σε σκοτεινές φυλακές για να πεθάνουν ή τους έθαβαν ζωντανούς,ή τέλος τους έκοβαν την τίμια κεφαλή Ο θάνατος ήταν η απολύτρωση από όλα αυτά τα δεινά και χάριζε την αιώνια ανάπαυση στους κόλπους του παραδείσου .,
Αλλά και οι Χριστιανοί άοπλοι ,χωρίς λόγχες και ξίφη αντέτασσαν ακόμη πιο ισχυρά και ανίκητα όπλα ,την πίστη ,την ευσέβεια ,τη θεία χάρη και φωτισμό .Με την αγάπη και την ευλογία του Χριστού διέρχονταν την οδό του μαρτυρίου και του θανάτου αναμένοντας το άφθαρτο στέφος της Αιωνιότητας ,με το οποίο ο Αθλοθέτης Κύριος αμείβει τους τίμιους και ενάρετους αγωνιστές Του.
Αυτό το κλίμα επικρατούσε και στη Χίο μας το σκοτεινό έτος 255 μ Χ.,όπου έφθασε μοίρα του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στόλου προερχόμενη από την Αίγυπτο και με αρχηγό το ναύαρχο Νουμέριο και άμεσο συνεργάτη του τον ανώτερο αξιωματικό Ισίδωρο.
Το απολυτίκιο του Αγίου εγκωμιάζει τον πρόμαχο τον εξ Αιγύπτου ,δηλώνοντας έτσι την καταγωγή του Ισιδώρου.Ο Ισίδωρος λοιπόν υπήρξε γόνος Αιγυπτίων και αυτό το όνομά του δείχνει ότι προσεφέρθη ω ςδώρον της Ίσιδος(αιγυπτιακής θεότητας προστάτιδας του υμεναίου -γάμου) ,επειδή οι γονείς του δυσκολεύτηκαν να τεκνοποιήσουν .Οι δεσμοί με τη Χίο ηταν στενοί ,καθώς ο πατέρας του ήταν εμποροναυτικός από τη Χίο και η μητέρα του Ελληνίδα στην καταγωγή.
Ο νεαρός λοιπόν Ισίδωρος λάτρευε με θέρμη και προσήλωση μοναδική τον Χριστό μας και είχε αχώριστο σύντροφο και φίλο στην εκστρατεία ,τον Αμμώνιο.Με αυτόν ,μόλις έφτασαν στη μυροβόλοΧίο επισκέφτηκαν το κακόφημο σπίτι της Ιλαρίας και της Άφρας στην περιοχή του Ταλλάρου ,όπου και διέμειναν ,γιανα διαφωτίσουν με τη θεία διδασκαλία και να φέρουν στον ορθό δρόμο της Χριστιανοσύνης.Ανέλαβαν το ρόλο του ιεραπόστολου της αγάπης και της συγχωρητικότητας εφαρμόζοντας την προτροπή του Ηγέτη της Πίστεως μας «Πορεύεσθε εις πάντα τά εθνη βαπτίζοντες αυτούς εις τό ονομα του πατρός καί του Υιου καί του Αγίου Πνεύματος».
Το έργο όμως το αγαθόν του Αγίου μας φθόνησε ο δαίμων, ο μισητός και ολέθριος όφις και με όργανό του τον εκαντόταρχο Ιούλιο κατήγγειλε τον Ισίδωρο στο διοικητή Νουμέριο ως κακοποιόν στοιχείο της αντιπάλου μερίδος και ανατρεπτικό παράγοντα της ρωμαιοκρατίας.Ο ναύαρχος Νουμέριος λοιπόν κάλεσε τον Ισίδωρο για ανάκριση και έλεγχο της χριστιανικής του πίστης ζητώντας του παράλληλα να απαρνηθεί το Χριστό και να «επανέλθει στη λατρεία των ειδώλων ,στην εφήμερη και μάταια ειδωλολατρεία».
Αλλά ο Ισίδωρος παρέμεινε βράχος ακλόνητος και δεν έκρυψε την πίστη του.Με παρρησία διακήρυξε το μεγαλέιο της πίστεως : « Γνώριζε ηγεμόνα ότι αληθινά εγώ σέβομαι τον Χριστό και τον προσκυνώ και την εικόνα Του ασπάζομαι και Αυτόν μόνον λατρεύω ως Θεόν και Αυτόν σπεύδω να φτάσω και επιθυμώ να απολαύσω .Όποιος αξιωθεί να τον απολαύσει, τίποτε άλλο δεν επιθυμεί να έχει περισσότερο ,διατί αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και για τη δική μας σωτηρία έγινε τέλειος άνθρωπος ,όπως ήταν και τέλειος Θεός».
Το κήρυγμα και η ομολογία της πίστεως πλήγωσαν σαν βέλη αιχμηρά την καρδιά του Νουμερίου .Ο ηγεμόνας δεν πίστευε στα ακούσματα αυτά και έκπληκτος διέταξε να μαστιγώσουν τον Ισίδωρο ,αφού του δέσουν χέρια και πόδια.Η μαστίγωση αυτή θα αποτελούσε τη διάνοιξη του δρόμου προς τη βασιλεία των Ουρανών!!! Και ο Άγιος φαίνεται ότι συμμετείχε έντονα ,συνειδητά στη χαρά του Παραδείσου ,εφόσον όπως αναφέρει και ο συναξαριστής του ,ενώ το σώμα του κατακοπτόταν από το συνεχές και έντονο μαστίγωμα ,εκείνος ήταν πλήρης χαράς και ευφροσύνης ,ως η φλεγόμενη βάτος και άρτος ηδύς του Μυστικού Δείπνου του Δεσπότου Χριστού.
Το φρικτό δαρμό ακολούθησε η ρίψη του Αγίου στην φλεγόμενη κάμινο,για να καμφθεί το αλύγιστον φρόνημα.Αλλά ο Μέγας Δημιουργός επανέλαβε το υπερφυές θάυμα των Τριών παίδων και ο Ισίδωρος σώς και άθικτος έσβησε την απειλητική φωτιά του υλισμού ,που πάσχιζε να τον εξαλείψει από προσώπου γης.
Τρίτο βασανιστήριο επήλθε ο εγκλεισμός στη σκοτεινή και υγρή φυλακή,όπου ο αδυσώπητος Νουμέριος επιδίωκε τη μεταστροφή του Αγίου με υποσχέσεις και κολακείες ,με ανταλλάγματα της ματαιοδοξίας. Ο Άγιος όμως ποτέ δε δέχτηκε να πουλήσει την ψυχή του για τον ΑΤΙΜΗΤΟ και ΜΗ ΠΩΛΟΥΜΕΝΟ ΚΥΡΙΟ μας.Τότε ο Νουμέριος χρησιμοποίησε το πιο φοβερό και θλιβερό βασανιστήριο .Κάλεσε τον πατέρα του Αγίου από την Αϊγυπτο για να τον επαναφέρει στην πατρική του πίστη.Ο πλανεμένος πατέρας αρχικάμεταχειρίστηκε την ηπιότητα και την κολακεία απέναντι στον υιό του. «Μη θελήσεις υιέ μου , να αφήσεις την πατρική σου πίστη έτσι αστόχαστα και απλά και να πιστεύσεις σε ένα Θεό ,ο οποίος θανατώθηκε μ εάτιμο και περιφρονητικό σταυρικό θάνατο ,ως έσχατος των κακούργων ,χωρίς να μπορέσει να διαφυλάξει τον εαυτό του από τον αισχρό αυτό θάνατο.Λυπήσου τη νεότητά σου ,λυπήσου τη θέση σου στον ένδοξο ρωμαϊκό στρατό».
Αλλά ο πατέρας του Ισιδώρου θηριώδης στην ψυχή και φανατικός ειδωλολάτρης εμάνιασε «ως λέων ορεσίτροφος ,αλκί πεποιθώς ,υόμενος και αημένος»(Παραπομπή :σαν βουνόθρεφτο λιοντάρι ,διψασμένο και πεινασμένο Ομήρου Οδύσσεια ζ ,130-132) και όρμησε να κατασπαράξει το σπλάχνο του ,το ίδιο το παιδί του!Ο τυφλωμένος πατέρας έγινε ο πλέον αδυσώπητος διώκτης και τύραννος του γιου του .Διέταξε να τον δέσουν πίσω από άγρια ,μανιασμένα άλογα που τον έσυραν σε μακρινές αποστάσεις ώστε να καταπληγώνονται οι σάρκες του και να ξεσχίζονται από τις αιχμηρές πέτρες και τα φυόμενα αγκάθια. Ο πολύτλας και θεϊκός Άγιος υπέμενε καρτερικά το μαρτύριο.Αγόγγυστα και σιωπηλά επικαλούνταν τον Κύριο της δόξης «Κύριε ποίησόν με ως \ενα των μισθίων Σου».
Μέχρι το Νεχώρι έφτασαν τα μανιασμένα άλογα σαν το αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι,κάτω από τη Μονή του Αγίου Μηνά.Εκεί ,στην απάνεμη πλαγιά βρήκε το κουράγιο ο Μάρτυς να προσευχηθεί και από τις πληγές του εξήλθε γάλα αντί του αίματος.Αυτό το γάλα μάλιστα σύμφωνα με την παράδοση δεν έπαψε να ρέει και ως δάκρυ να αναβλύζει από τους άγονους και άγριου ςσκίνους του νησιού μας.Ας δούμε την μαστίχη ,που κατά παράδοξο τρόπο παράγεται μόνο στη Χίο, την προσφορά της χιώτικης φύσης ,τη συμμετοχή της στο απεχθές μαρτύριο και το ειδεχθές έγκλημα κατά του Σημαιοφόρου Μάρτυρα, που πότισε την ευλογημένη χιώτικη γη .
Το μαρτύριο του Πρωτόαθλου μας συνεχίστηκε .Από το Νεχώρι σύρθηκε και πάλι σε μια στενή και μικρή κοιλάδα κοντά στη θέση Σκαραμαγκά ,στη συνοικία Κοφινά ,όπου οι τύραννοι και αιμοδιψείς διώκτες απέκαμαν να τον βασανίζουν και χορτάτοι από οργή και εκδίκηση ,του απέκοψαν την Τιμία Κάρα και έρριψαν το ακέφαλο σώμα σε ένα γκρεμό απαγορεύοντας αυστηρά τον ενταφιασμό του από τους χριστιανούς.Ο Νουμέριος έγινε νέος Κρέων ,τυφλωμένος και απρόσιτος ηγεμόνας ματαίας και πρόσκαιρης εξουσίας.
Όμως ο Κρέων θα αντικρουστεί από μια Χριστιανή Αντιγόνη ,την Αγία Μυρόπη ,η οποία παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου και κατά τη διάρκεια της νύκτας ανέλαβε το θάρρος και την τόλμη να κλέψει το σώμα του Αγίου με τη βοήθεια των θεραπαινίδων της και τον φίλο του Αγίου Ισιδώρου Αμμώνιον και τις άλλοτε πλανημένες γυναίκες Άφρα και Ιλαρία .Και αφού το άλειψε με το μύρο το ενταφίασε εκεί όπου ευρίσκεται σήμερα ο τάφος ,κοντά στο Σκυλίτσειο νοσοκομείο.Αργότερα κτίσθηκε μεγαλοπρεπής η βασιλική του Αγίου Ισιδώρου απότον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το Δ.τον Πωγωνάτο.
Η κλοπή αυτή αποθηρίωσε τον Νουμέριο ,που διέταξε τους φύλακες να βρουν το λείψανο του Αγίου και τους απείλησε μάλιστα ότι θα τους αποκεφάλιζε, αν δεν πετύχαιναν την αποστολή τους.Μόλις το έμαθε η εύσπλαχνη Μυρόπη αρνήθηκε να γίνει συνένοχος σε ένα άδικο έγκλημα και αποκάλυψε ότι εκείνη έθαψε το σώμα του Αγίου και οι φύλακες άδικα θα τιμωρούνταν.
Αμέσως οδηγήθηκε μπροστά στον τρομερό Νουμέριο για να ομολογήσει για άλλη μια φορά με παρρησία και τόλμη την πράξη της και να υποστεί ανήκουστα και επώδυνα βασανιστήρια .Κατόπιν την έριξαν στην σκοτεινή φυλακή ,όπου εξαντλημένη από τη σφοδρότητα των μαρτυρίων παρέδωκε το πνεύμα της στον Κύριο .
Ας επικαλεστούμε τη μεσιτεία και την πρεσβεία των Θαυματουργών Αγίων Ισιδώρου και Μυρόπης ευχαριστούντες αυτοίς για πολλοστή φορά για το πλήθος των θαυμάτων που μας έχουν επιτελέσει και ως άτομα και ως κοινωνία και ας δεηθούμε τω ΚΥΡΙΩ Παντεπόπτη και Δομήτορι της ζωής ημών να φωτίζει τη νεολαία μας προς παν έργον αγαθόν να ευλογεί πάντας τους μαθητάς χορηγώντας τους ,την επιτυχία δια του φωτισμού και της θαυματουργικής επιπνοίας του Ζωοπάροχου και Ζωοποιού Παναγίου Πνεύματος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου