Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος [27 Μαΐου]

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ: Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε το 1690 στη Νότια Ρωσία (σημερινή Ουκρανία). Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί οι ίδιοι, βάπτισαν τον γιο τους χριστιανό και τον μεγάλωσαν με νουθεσία Κυρίου. Έτσι ο Ιωάννης από μικρός έγινε θερμός χριστιανός. Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Άγιος Ιωάννης κατετάγη στο ρωσικό στρατό. Την εποχή εκείνη, επί μοναρχίας του τσάρου Πέτρου, μαινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1711-8). Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων. Ο Τούρκος αξιωματούχος προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου.

ΜΑΡΤΥΡΙΟ – ΠΡΩΤΟ ΘΑΥΜΑ: Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα των οποίων τη φροντίδα του είχαν αναθέσει. Έτρωγε ελάχιστα, τα ρούχα του ήταν φτωχικά και ήταν αναγκασμένος να περπατά χωρίς υποδήματα. Σε αυτόν τον στάβλο, ο Άγιος προσευχόταν, ενώ τα βράδια συχνά επισκεπτόταν μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ, τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Μάλιστα, σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυματουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. Επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του δάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο Τούρκος θέλοντας να τιμήσει τον Άγιο προσφέρθηκε να του καλυτερέψει τις συνθήκες διαβίωσης. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και συνέχισε να φροντίζει τα ζώα του αφεντικού του και να μένει στον στάβλο. Δουλεύοντας την ημέρα και προσευχόμενος την νύχτα έζησε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος τον υπόλοιπο του βίου του Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος. Ο Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια σε ηλικία 40 ετών. Το σώμα του παραδόθηκε από το αφεντικό του στους χριστιανούς του Προκοπίου, που το έθαψαν σύμφωνα με τους κανόνες του Χριστιανισμού στο χριστιανικό νεκροταφείο.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ: Μετά από τρισήμισι χρόνια ο Άγιος εμφανίστηκε στον ύπνο του γέροντα ιερέα, που τον κοινωνούσε όσο ζούσε, ζητώντας του να γίνει ανακομιδή του ιερού λειψάνου του. Οι Χριστιανοί έκαναν την ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου, που βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα και το τοποθέτησαν σε μια λάρνακα κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο προσευχόταν ο Άγιος εν όσο ήταν στη ζωή. Το 1834 κτίστηκε στο Προκόπι ένας μεγάλος Ναός του Μεγάλου Βασιλείου, μεταφέρθηκε εκεί το λείψανό του. Σε αυτόν τον ναό έμεινε ο Άγιος μέχρι το 1924.

Ο ΑΓΙΟΣ “ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ” ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ: Με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας, αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή, μεταφέρθηκε και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Νέο Προκόπι στην Εύβοια, όπου εγκαταστάθηκαν οι ξεριζωμένοι Έλληνες του Προκοπίουι της Μικράς Ασίας. Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρόσφυγες που έχασαν τα πάντα, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προσωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης», μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο. Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό και εκεί βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας. Πιστοί επισκέπτονται τον ναό αυτό και προσκυνούν τον Άγιο από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο.

Σε όλους δίνει την αύρα της χάρης που έλαβε από το Θεό. Μπροστά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύοντα ακόμη και σήμερα. Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου εορτάζουμε στις 27 Μαΐου.

“Τω Ιωάννη οι πιστοί νυν προσδράμωμεν, οι εν δεινοίς και συμφοραίς, και προσπέσωμεν, εν ευσέβεια κράζοντες, εκ βάθους ψυχής· Όσιε, βοήθησον, εφ' ημίν σοις ικέταις, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης· μη παραβλέψης δέησιν οικτράν των προσφευγόντων τη σκέπη σου, Άγιε.”

Μεγαλυνάριο: “Τους συναθροισθέντας τω σω ναώ, αοράτων πάντας, ορατών τε επιβουλής, ημάς τυραννούντων. δεόμεθα ρυσθήναι, υπό την σην αιγίδα θερμώς προσφεύγοντας.

Βιβλιογραφία: Πρωτοπ. Ιωάννου Βερνέζου, Σύντομος βίος του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου «Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη.

---

Πηγή: Ακτίνες

Όταν μας κυριεύει αθυμία και μελαγχολία

«Μακαρίζομέν σε πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· εν σοι γαρ ο αχώρητος Χριστός ο Θεός ημών χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι έσμεν και ημείς προστασίαν σε έχοντες· ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών και τα σκήπτρα της βασιλείας ταις σαις ικεσίαις κρατύνονταν διό ανυμνούντες βοώμέν σοι· Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

«Σε το απόρθητον τείχος, το της σωτηρίας οχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ικετεύομεν τας των εναντίων βουλάς διασκέδασον του λαού σου την λύπην εις χαράν μετάβαλε· υπέρ ειρήνης του κόσμου πρέ­σβευε· ότι συ ει, Θεοτόκε, η ελπίς ημών».

Πηγή: Χριστιανός Ορθόδοξος

24 Μαΐου 2015 - Κυριακή τῶν Πατέρων

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 21

24 Μαΐου 2015

Κυριακή τῶν Πατέρων

(Πράξ. κ΄ 16 – 18, 28 – 36)

«Εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς»

Γιά τελευταία φορά ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔβλεπε τά ἀγαπητά του πρόσωπα ποὺ αὐτός εἶχε προσελκύσει στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Άγιος Παχώμιος ο Μέγας: Ο ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού

Ανάμεσα στις μεγάλες μορφές του ορθοδόξου μοναχισμού ξεχωρίζει και ο άγιος Παχώμιος, τον οποίο η Εκκλησία μας τον προσαγόρευσε Μέγα, τόσο για την προσωπική του ασκητική οσιότητα, όσο και για την συμβολή του στη διαμόρφωση του κοινοβιακού μοναχικού ιδεώδους.

Γεννήθηκε το 292 στην περιοχή της Κάτω Θηβαΐδος της Αιγύπτου από ειδωλολάτρες γονείς. Έζησε στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (306-337) και σε ηλικία 20 ετών κατετάγη στον αυτοκρατορικό στρατό και συμμετέσχε στον εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Λικινίου. Για τον Χριστιανισμό άκουσε για πρώτη φορά στο στράτευμα και είδε τη διαφορετική ζωή και το ήθος των Χριστιανών και εντυπωσιάστηκε. Χριστιανοί στρατιώτες τον κατήχησαν στη νέα πίστη. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού αποφάσισε να πάει στην έρημο, προκειμένου να συναντήσει αγίους γέροντες για να διδαχτεί περισσότερα για τον Χριστιανισμό και να λάβει το άγιο Βάπτισμα. Η ζωή των αγίων ασκητών τον ενθουσίασε και αποφάσισε να ακολουθήσει και ο ίδιος την ασκητική ερημική ζωή. Τέθηκε δε υπό την πνευματική καθοδήγηση του ονομαστού ασκητή Παλάμονος, του οποίου έγινε ακόλουθος και μιμητής για έξι περίπου χρόνια.

Περί το 320 και μετά την κοίμηση του αγίου γέροντος πνευματικού του, αποφάσισε να εγκατασταθεί σε μια έρημη νησίδα του Νείλου ποταμού, την Ταβέννη, στην Άνω Θηβαΐδα. Τον ακολούθησε ένας ευλαβής και πιστός μοναχός, ονόματι Ιωάννης, με τη βοήθεια του οποίου ίδρυσε μια μικρή μονή. Εκεί απομονωμένος από τον κόσμο ο Παχώμιος αγωνιζόταν για την προσωπική του κάθαρση με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και αδιάκοπη άσκηση αποκοπής των παθών. Με τον προσωπικό του αγώνα και τη χάρη του Θεού έγινε θεοφόρο σκεύος αγιότητας. Η φήμη του δεν άργησε να γίνει γνωστή στη γύρω περιοχή και να προσελκύσει πλήθος ερημιτών, οι οποίοι συνέρρεαν στην απομονωμένη νησίδα για να πάρουν την ευλογία του και να ζητήσουν τις πνευματικές του νουθεσίες. Πολλοί από αυτούς δήλωναν ότι ήθελαν να εγκαταβιώσουν πλησίον του. Έτσι σε σύντομο χρόνο η νησίδα Ταβέννη αριθμούσε περισσότερος από 14.000 μοναχούς! Αξιώθηκε ο Παχώμιος να είναι ο μεγαλύτερος οικιστής μοναχών στην ιστορία της Εκκλησίας.

Οι μοναχοί της Ταβέννης ονομάστηκαν Ταβεννησιώτες και ζούσαν σε μικρά οικήματα ανά τρεις. Ο συγγραφέας της λεγομένης «Λαυσαϊκής Ιστορίας», που συνέγραψε περί το 420 ο Παλλάδιος, αναφέρει πως ο Παχώμιος βλέποντας αυτόν τον μεγάλο αριθμό των αναχωρητών, άτακτα ζώντας, χωρίς κανόνες, αποφάσισε να τους συνενώσει σε κοινόβιο, κάτω από την καθοδήγηση ενός ηγουμένου. Να μένουν σε ενιαίο χώρο, τη Μονή, να έχουν κοινή προσευχή, κοινό φαγητό, κοινή ενδυμασία, κοινή εργασία, κοινά έσοδα και έξοδα. Για το λόγο αυτό κατάρτισε κανόνες, οι οποίοι θα γίνονται αποδεκτοί από τους μοναχούς και θα καθορίζουν τη ζωή τους στο κοινόβιο.

Οι πολυάριθμοι μοναχοί Ταβεννησιώτες αποδέχτηκαν τους κανόνες και συνενώθηκαν, αποτελούντες το πρώτο κοινόβιο μοναστήρι στην ιστορία του χριστιανικού μοναχισμού. Ο Παχώμιος θεωρείται ο θεμελιωτής του κοινοβιακού μοναχισμού. Η κύρια ενασχόληση των μοναχών ήταν η κοινή πρωινή και βραδινή προσευχή. Η εργασία ήταν υποχρεωτική για όσους μπορούσαν να εργάζονται και το κέρδος της εργασίας έμπαινε σε κοινό ταμείο για την συντήρηση όλων και όσων δε μπορούσαν να εργαστούν. Ήταν υποχρεωμένοι να φορούν ομοιόμορφη ενδυμασία, η οποία αποτελούνταν από λινό ποδήρη χιτώνα, ζώνη τρίχινη και κωνοειδές κουκούλιο, το οποίο έφτανε ως τους ώμους. Υποδήματα σπάνια φορούσαν. Κοινή ήταν επίσης  και η τροφή και τα γεύματά τους αποτελούνταν από φυτικές τροφές, τυρί και νερό. Κατά την ώρα τους γεύματος επικρατούσε σιγή και οι μοναχοί συνεννοούνταν μεταξύ τους με νεύματα. Κάλυπταν επίσης τα πρόσωπά τους ώστε να βλέπουν μόνο την τράπεζα και να μη διασπάται η προσοχή τους με τους άλλους μοναχούς.

Οι Ταβεννησιώτες μοναχοί κοιμούνταν ελάχιστα και ουδέποτε σε κλίνη, αλλά καθιστοί. Κάθε Σάββατο και Κυριακή κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, αφού προηγείτο η αλληλοσυγχώρηση και ο ασπασμός της αγάπης μεταξύ τους. Ο Παχώμιος όρισε να είναι χωρισμένοι σε εικοσιτέσσερα τάγματα, καθένα χαρακτηριζόμενο από τα γράμματα της αλφαβήτου. Σε αυτά κατατάσσονταν ανάλογα με την πνευματική τους ωριμότητα και την συμπεριφορά τους στο κοινόβιο.

Ο άγιος Παχώμιος δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από τους άλλους μοναχούς, αλλά συμμετείχε το ίδιο με αυτούς στο κοινόβιο με τους ίδιους κανόνες. Αν και ηγούμενος, ουδέποτε διαφοροποιήθηκε από τους άλλους μοναχούς στη διακονία. Το έτος 348 εκδηλώθηκε πανώλη στο κοινόβιο, όπου προσβλήθηκαν πολλοί μοναχοί από τη νόσο και πέθαναν. Ο άγιος Παχώμιος περιποιούνταν με αυταπάρνηση τους ασθενείς μοναχούς. Ωστόσο προσβλήθηκε και αυτός από τη νόσο, ασθένησε και απέθανε. Τον διαδέχτηκε στην ηγουμενία ο όσιος Θεόδωρος ο Ηγιασμένος, μια άλλη επίσης σημαντική μορφή του μοναχισμού. Η μνήμη του Μεγάλου Παχωμίου τιμάται στις 15 Μαΐου. 

Η ικανότητα του αγίου Παχωμίου να συνενώσει και να διοικήσει τόσες χιλιάδες ανθρώπους υπήρξε θαυμαστή και μόνο η δύναμη και η χάρις του Θεού μπορεί να την εξηγήσει. Η βιογραφία του αναφέρει πως τους κανόνες του κοινοβιακού μοναχισμού του υπαγόρευσε άγγελος Κυρίου. Ο άγιος Παχώμιος έβαλε όπως είπαμε τα θεμέλια του κοινοβιακού μοναχισμού, ο οποίος είναι σύμφωνος με την χριστιανική διδασκαλία. Αποτελεί δε τον πυρήνα της ιδανικής κοινωνικής συμβιώσεως και τον οδηγό για την ιδανική κοινωνία, η οποία μπορεί να φέρει την πολυπόθητη ειρήνη, αδελφοσύνη και αγάπη στην ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και ο άγιος Παχώμιος χαρακτηρίζεται μέγας!      

   

Λάμπρος Σκόντζος       

---

Πηγή: Ακτίνες

Το βάθος του κηρύγματος του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού

Το ιεραποστολικό έργο του αγίου Κοσμά ήταν κατεξοχήν ενοποιητικό και αγιοπνευματικό, εδρασμένο στην αδελφική διακονία και συνοδοιπορία, στον πόνο και στην ανάγκη φωτισμού του Γένους. Οι περιοδείες του[9] αποσκοπούσαν βασικά στην αποκατάσταση της ενότητας του λαού και στην ενιαία οργάνωσή του μέσω της συναδέλφωσης. Γι΄ αυτό επισκέπτεται όλη σχεδόν την Ελλάδα, τουρκοκρατούμενη και ενετοκρατούμενη. «Η δράση του ήταν ριζικά ενοποιητική, γιατί πρώτα απ΄ όλα ήταν αποστολική. Όπως δηλαδή οι Απόστολοι της Εκκλησίας, μετά την Πεντηκοστή, καλούν στην ενότητα του Κυριακού Σώματος πάντας, ολόκληρο τον κόσμο, έτσι και ο Πατροκοσμάς δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά καλεί σε ενότητα τον δουλεύοντα Ελληνισμό, θέτοντας όπου πάει το ίδιο θεμέλιο, την ίδια βάση»[10].

Το κήρυγμα του Πατροκοσμά στρέφεται στην ευρύτερη λαϊκή βάση. Είχε πιστεύσει άλλωστε ο ίδιος στη δυναμική της λαϊκής βάσης, κοινωνική βαθμίδα που διατηρεί εντός της ¨ζωντανή¨ την Παράδοση του Γένους. Η γλωσσική και υφολογική του απλότητα δεν οφειλόταν βέβαια στη δική του ανεπαρκή παιδεία, καθώς ο ίδιος κατείχε υψηλή για την εποχή του μόρφωση[11]. Η συγκεκριμένη τακτική και γλωσσική μέθοδος εξυπηρετούσε την προσπάθειά του να προσεγγίσει ορθότερα και αμεσότερα το ακροατήριό του.

Την εθναποστολική του μαρτυρία ο άγιος Κοσμάς στήριζε στην γνησιότητα της πίστεως, με άλλα λόγια στον αυθεντικό και αποκεκαλυμμένο τρόπο σκέψης-πίστης και δράσης. Έτσι, ¨χάριτι Θεού¨ κατόρθωνε να παρηγορεί και παρακλητικά να στηρίζει και να ενδυναμώνει ολόκληρο το υπόδουλο Γένος[12]. «Περιερχόμενος ο Άγιος την υπαίθριον χώραν μετά βαθυτάτης λύπης διεπίστωσεν, ότι Ελληνικά σχολεία δεν υπήρχον…Χάρις εις τας ενεργείας του Αγίου, 210 Ελληνικά σχολεία εκτίσθησαν, ως και 1.100 άλλα κατώτερα σχολεία ήρχισαν να λειτουργούν, εις τα οποία εδιδάσκοντο οι ελληνόπαιδες ανάγνωσιν και γραφήν. Φως έλαμψεν εις τους εν τω ζοφερώ σκότος της αμαθείας καθημένους, φως Χριστιανικής παιδείας, το οποίον ήναψεν ο πυρφόρος ΄Αγιος. Ένας αυτός, ανεπλήρωσε την έλλειψιν Υπουργείου Παιδείας κατά τους χρόνους εκείνους της Τουρκοκρατίας»[13].

Εισέτι, το κήρυγμά του δεν ήταν άχρωμη ηθικολογία που προβαλλόταν ως το οντολογικό θεμέλιο του ορθόδοξου ήθους. «Από την πίστη προχωρούσε το κήρυγμα του στον ίδιο τον άνθρωπο, στο ανθρώπινο Εγώ. Γιατί από την ορθόδοξη πίστη μετουσιώνεται σε φρόνημα, πηγάζει το ορθόδοξο ήθος, ο ορθόδοξος τρόπος ύπαρξης»[14]. Δίκαια λοιπόν το όλο ιεραποστολικό έργο του Πατροκοσμά χαρακτηρίζεται από έναν πνευματοκρατικό ρεαλισμό, με απώτερο στόχο μία χριστοκεντρική κοινωνία. Το όραμα μιάς χριστιανικής Ρωμιοσύνης, η ιδιαιτερότητα του Ελληνικού Έθνους στην ιστορία διαποτισμένη με την φιλορθοδοξία του, ανέδειξε τον Πατροκοσμά σε μέγιστο Ισαπόστολο και διδάσκαλο του Γένους. «Εμείς θα τον χαρακτηρίσουμε πρότυπο νεοελληνικού ήθους, πατέρα της εθνικής μας ενότητας και ενσαρκωτή του αυθεντικού ελληνορθοδόξου ιδεώδους»[15].

Ακόμη και σήμερα αντηχούν γλυκά αλλά προτρεπτικά τα λόγια του Αγίου! Ακόμη και σήμερα, ο Πατροκοσμάς δεν έπαψε να μας μορφώνει με Χριστό και Ελλάδα: «Από τον Χριστόν μη χωρίζεσθε και από την Εκκλησίαν. Ακούτε τον ιερέα όπου σημαίνει; Ευθύς να σηκώνεσθε, να νίπτεσθε και να πηγαίνετε εις την εκκλησίαν, να ακούετε την Ακολουθίαν με προσοχήν. Ομοίως και την Θείαν Λειτουργίαν. Και να ερμηνεύετε τα παιδιά σας, όσον και δύνασθε, να μην αμαρτήσουσιν, να πηγαίνουσιν εις την εκκλησίαν, να ευλογούνται, διά να ζήσουν και να προκόψουν»[16].

Παραπομπές:

8. Σχετικά με τις περιοδείες του αγίου βλ., Σαρδελή Κ., Ο Άγιος των Σκλάβων, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελ. 454-456.
9. Μεταλληνού Γ., Παράδοση και Αλλοτρίωση, σελ. 89-90.
10. Μεταλληνού Γ., Τουρκοκρατία, Οι Έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2005, σελ. 161-163.
11. Πρβλ., Παπαχρήστου Κοσμά (Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας), Οι Άγιοι του τόπου μας, περιοδικό ¨Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός¨, τεύχος 1, 2007, σελ. 25-28.
12. Καντιώτου Αυγουστίνου, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελ. 44-45, βλ. σχ., Τσίγκου Βασιλείου, Πίστη και ζωή στις Διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, περιοδικό ¨Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός¨, τεύχος 2, 2007, σελ. 18-21.
13. Μεταλληνού Γ., Παράδοση και Αλλοτρίωση, σελ. 97.
14. Αυτόθι, σελ. 110.
15. Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Διδαχή Ζ΄, ¨Μη χωρίζεσθε από τον Χριστόν και την Εκκλησίαν¨.

Δημήτριος Λυκούδης, Θεολόγος – Φιλόλογος, ΜΑ. Χρ. Αγωγής και Ποιμαντικής

---

Πηγή: Πεμπτουσία

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΑΟ ΧΙΟΥ

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ

 

           Όλοι οι Χίώτες καμαρώνουμε και σεμνυνόμαστε για τον Άγιο του  ηρωισμού και της γενναιότητας ,που με το αίμα του αγίασε και έκαμε ακόμη πιο μυρωμένο το νησί μας.

           Πριν από 1700 περίπου χρόνια ,ήταν αυτοκράτορας της κοσμοκράτειρας  Ρώμης  ο Δέκιος ,το ανθρωπόμορφο εκείνο τέρας με την καρδιά τίγρεως ,ο αδυσώπητοςκαι άτεγκτος διώκτης των Χριστιανών. Αιμοδιψής και ανελέητος είχε εξαπολύσει φρικτό διωγμό κατά των Χριστιανών προσπαθώντας να καταπνίξει με τα όπλα της ειδωλολατρείας την ολοένα και αυξανόμενη θρησκεία του Ναζωραίου,τη θρησκεία της αλήθειας και του φωτός ,της ανθρώπινης ελευθερίας  που διαλαλούσε «ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος ».

       Οι σκληροί διώκτες καταδίωκαν τους Χριστιανούς με τα πιο φρικτά βασανιστήρια ,πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να τους ξεριζώσουν την χαλύβδινη πίστη τους για τον Κύριο μας.ΤΟυς έβγαζαν  τα μάτια , τους έκαιαν τα αυτιά με πυρωμένα σίδερα ,τους έχυναν στο σώμα καυτό νερό ,τους κατέκαιαν  τις σάρκες με αναμμένες λαμπάδες ,τους αφαιρούσαν τα  νύχια  των χεριών και των ποδιών με κοφτερά ξυράφια ,τους ράβδιζαν με μαστίγια ,τους ξέσχιζαν τις σάρκες ,τους εριχναν στην πυρά ,  και τέλος τους εγκατέλιπαν σε σκοτεινές φυλακές για να     πεθάνουν ή τους έθαβαν ζωντανούς,ή τέλος τους έκοβαν την τίμια κεφαλή Ο θάνατος ήταν η απολύτρωση από όλα αυτά τα δεινά και χάριζε την αιώνια ανάπαυση στους κόλπους του παραδείσου .,

           Αλλά και οι Χριστιανοί άοπλοι ,χωρίς λόγχες και ξίφη  αντέτασσαν ακόμη πιο ισχυρά και  ανίκητα όπλα ,την πίστη ,την ευσέβεια ,τη θεία χάρη και φωτισμό .Με την αγάπη και την ευλογία του Χριστού διέρχονταν την οδό του μαρτυρίου και του θανάτου  αναμένοντας το άφθαρτο στέφος της Αιωνιότητας ,με το οποίο ο Αθλοθέτης Κύριος αμείβει τους τίμιους και ενάρετους αγωνιστές Του.

           Αυτό το κλίμα επικρατούσε και στη Χίο μας το  σκοτεινό  έτος 255 μ Χ.,όπου έφθασε μοίρα του αυτοκρατορικού ρωμαϊκού στόλου  προερχόμενη από την Αίγυπτο και με αρχηγό το ναύαρχο Νουμέριο και  άμεσο συνεργάτη του τον ανώτερο αξιωματικό Ισίδωρο.

           Το απολυτίκιο του Αγίου εγκωμιάζει τον πρόμαχο τον εξ Αιγύπτου ,δηλώνοντας έτσι την  καταγωγή του  Ισιδώρου.Ο Ισίδωρος λοιπόν υπήρξε γόνος Αιγυπτίων και αυτό το όνομά του δείχνει ότι προσεφέρθη ω ςδώρον της Ίσιδος(αιγυπτιακής θεότητας προστάτιδας του υμεναίου -γάμου) ,επειδή οι γονείς του  δυσκολεύτηκαν να τεκνοποιήσουν  .Οι δεσμοί με τη Χίο  ηταν στενοί ,καθώς ο πατέρας του ήταν εμποροναυτικός από τη Χίο  και η μητέρα του Ελληνίδα στην καταγωγή.

              Ο νεαρός λοιπόν Ισίδωρος λάτρευε με θέρμη και προσήλωση μοναδική τον Χριστό μας και είχε αχώριστο σύντροφο και φίλο στην εκστρατεία ,τον Αμμώνιο.Με αυτόν  ,μόλις έφτασαν στη μυροβόλοΧίο  επισκέφτηκαν το κακόφημο σπίτι της Ιλαρίας και της Άφρας  στην περιοχή του Ταλλάρου ,όπου και διέμειναν ,γιανα διαφωτίσουν με τη  θεία διδασκαλία και να φέρουν στον ορθό δρόμο της Χριστιανοσύνης.Ανέλαβαν το ρόλο του ιεραπόστολου  της αγάπης και της συγχωρητικότητας  εφαρμόζοντας την προτροπή του Ηγέτη της Πίστεως μας «Πορεύεσθε  εις πάντα τά εθνη βαπτίζοντες αυτούς εις τό ονομα του πατρός καί του  Υιου καί του Αγίου Πνεύματος».

           Το έργο όμως το αγαθόν  του Αγίου μας  φθόνησε ο δαίμων, ο μισητός και ολέθριος όφις  και με όργανό του τον εκαντόταρχο Ιούλιο κατήγγειλε τον Ισίδωρο στο διοικητή Νουμέριο  ως κακοποιόν στοιχείο της αντιπάλου μερίδος και ανατρεπτικό παράγοντα της  ρωμαιοκρατίας.Ο ναύαρχος Νουμέριος  λοιπόν κάλεσε τον Ισίδωρο για ανάκριση  και έλεγχο της χριστιανικής του πίστης ζητώντας του παράλληλα  να απαρνηθεί  το Χριστό και να «επανέλθει στη λατρεία των ειδώλων ,στην εφήμερη και μάταια ειδωλολατρεία».

          Αλλά ο Ισίδωρος παρέμεινε βράχος ακλόνητος και δεν έκρυψε την πίστη του.Με παρρησία  διακήρυξε το μεγαλέιο της πίστεως : « Γνώριζε ηγεμόνα  ότι αληθινά εγώ σέβομαι τον Χριστό και τον προσκυνώ  και την εικόνα Του ασπάζομαι και Αυτόν  μόνον λατρεύω ως Θεόν και Αυτόν σπεύδω να φτάσω  και επιθυμώ  να απολαύσω .Όποιος αξιωθεί να τον απολαύσει, τίποτε άλλο δεν επιθυμεί να έχει περισσότερο ,διατί αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και για τη δική μας σωτηρία έγινε τέλειος άνθρωπος ,όπως ήταν και τέλειος  Θεός».

           Το κήρυγμα και η ομολογία της πίστεως πλήγωσαν σαν βέλη αιχμηρά την καρδιά του Νουμερίου .Ο ηγεμόνας δεν πίστευε στα ακούσματα αυτά και έκπληκτος διέταξε να μαστιγώσουν τον Ισίδωρο ,αφού του δέσουν χέρια και πόδια.Η μαστίγωση αυτή θα αποτελούσε τη διάνοιξη του δρόμου προς τη βασιλεία των Ουρανών!!! Και ο Άγιος φαίνεται ότι συμμετείχε έντονα ,συνειδητά στη χαρά  του Παραδείσου ,εφόσον όπως  αναφέρει και ο συναξαριστής του ,ενώ το σώμα του κατακοπτόταν από το συνεχές και έντονο μαστίγωμα ,εκείνος ήταν πλήρης χαράς και ευφροσύνης ,ως η φλεγόμενη βάτος και άρτος ηδύς του Μυστικού Δείπνου του Δεσπότου Χριστού.

          Το φρικτό δαρμό ακολούθησε  η ρίψη του Αγίου στην φλεγόμενη κάμινο,για να καμφθεί το αλύγιστον φρόνημα.Αλλά ο Μέγας Δημιουργός επανέλαβε το υπερφυές θάυμα των Τριών παίδων και ο Ισίδωρος σώς και άθικτος  έσβησε την απειλητική φωτιά του υλισμού ,που πάσχιζε να τον εξαλείψει από προσώπου  γης.

           Τρίτο βασανιστήριο επήλθε ο εγκλεισμός στη σκοτεινή και υγρή φυλακή,όπου ο αδυσώπητος Νουμέριος επιδίωκε τη μεταστροφή του Αγίου με υποσχέσεις και κολακείες ,με ανταλλάγματα της ματαιοδοξίας. Ο Άγιος όμως ποτέ δε δέχτηκε να πουλήσει την ψυχή του για τον ΑΤΙΜΗΤΟ και  ΜΗ ΠΩΛΟΥΜΕΝΟ  ΚΥΡΙΟ μας.Τότε ο Νουμέριος χρησιμοποίησε το πιο φοβερό και θλιβερό βασανιστήριο .Κάλεσε τον πατέρα του Αγίου από την Αϊγυπτο  για να τον επαναφέρει στην πατρική του πίστη.Ο πλανεμένος πατέρας αρχικάμεταχειρίστηκε την ηπιότητα  και την κολακεία απέναντι στον υιό του.  «Μη θελήσεις υιέ μου , να αφήσεις την πατρική  σου πίστη έτσι αστόχαστα και απλά και να πιστεύσεις σε ένα Θεό ,ο οποίος θανατώθηκε μ εάτιμο και περιφρονητικό σταυρικό  θάνατο ,ως έσχατος των κακούργων ,χωρίς να μπορέσει να διαφυλάξει τον εαυτό του από τον αισχρό αυτό θάνατο.Λυπήσου τη νεότητά σου ,λυπήσου τη θέση σου στον ένδοξο ρωμαϊκό στρατό».

         Ο Άγιος λυπήθηκε  βαθιά για την πλάνη του πατέρα του και με δάκρυα στ αμάτια του απάντησε: « Πατέρα ,πόσο άστοχος θα φαινόμουνα και πόσο πιο άλογος κι από τα άλογα(μη έχοντα λόγον δηλ. νουν) ζώα εάν εγατέλιπα τον αληθινό Θεό ,τον ποιητή του κόσμου ,για ναθυσιάσω σε άψυχους θεούς ,σε είδωλα  κουφά και αναίσθητα ,έργα χειρών  ανθρώπων !Αν  τα πυκνά νέφη της ειδωλολατρείας δεν σκίαζαν τον νου  σου ,θα σου αποκάλυπτα με λίγα λόγια τη δύναμη του Εσταυρωμένου και τα πλείστα αγαθά που προσέφερε  στο βροτείον γένος (βροτός είναι ο άνθρωπος)ο  τριήμερος θάνατός Του!»

      Αλλά  ο πατέρας του Ισιδώρου  θηριώδης στην ψυχή και φανατικός ειδωλολάτρης εμάνιασε «ως  λέων ορεσίτροφος ,αλκί πεποιθώς ,υόμενος και αημένος»(Παραπομπή :σαν βουνόθρεφτο λιοντάρι ,διψασμένο και πεινασμένο Ομήρου Οδύσσεια  ζ ,130-132) και όρμησε να κατασπαράξει το σπλάχνο του ,το ίδιο το παιδί του!Ο τυφλωμένος πατέρας έγινε ο πλέον αδυσώπητος διώκτης και τύραννος του γιου του  .Διέταξε να τον δέσουν πίσω από άγρια ,μανιασμένα  άλογα  που τον έσυραν σε μακρινές αποστάσεις ώστε να  καταπληγώνονται οι σάρκες του  και να ξεσχίζονται από τις αιχμηρές πέτρες και τα φυόμενα αγκάθια.  Ο πολύτλας και θεϊκός Άγιος υπέμενε καρτερικά το μαρτύριο.Αγόγγυστα και σιωπηλά επικαλούνταν τον Κύριο της δόξης «Κύριε ποίησόν με  ως \ενα των μισθίων Σου».

        Μέχρι το Νεχώρι έφτασαν τα μανιασμένα άλογα σαν το αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι,κάτω από  τη Μονή του Αγίου Μηνά.Εκεί ,στην απάνεμη πλαγιά βρήκε το κουράγιο ο Μάρτυς να προσευχηθεί και από  τις πληγές του εξήλθε γάλα αντί του αίματος.Αυτό το γάλα μάλιστα σύμφωνα με την παράδοση δεν έπαψε να ρέει και ως δάκρυ να αναβλύζει από τους άγονους και άγριου ςσκίνους του νησιού μας.Ας δούμε την μαστίχη ,που κατά παράδοξο τρόπο παράγεται μόνο στη Χίο, την προσφορά της χιώτικης φύσης ,τη συμμετοχή της στο  απεχθές μαρτύριο και το ειδεχθές έγκλημα κατά του Σημαιοφόρου Μάρτυρα, που πότισε την ευλογημένη  χιώτικη γη .

         Το μαρτύριο του Πρωτόαθλου μας συνεχίστηκε .Από το Νεχώρι σύρθηκε και πάλι σε μια στενή  και μικρή κοιλάδα κοντά στη θέση  Σκαραμαγκά ,στη συνοικία Κοφινά ,όπου  οι τύραννοι και αιμοδιψείς διώκτες απέκαμαν να τον βασανίζουν και  χορτάτοι από οργή και εκδίκηση  ,του απέκοψαν την Τιμία Κάρα  και έρριψαν το ακέφαλο σώμα σε ένα γκρεμό απαγορεύοντας αυστηρά τον ενταφιασμό του από τους χριστιανούς.Ο Νουμέριος έγινε νέος Κρέων ,τυφλωμένος και απρόσιτος ηγεμόνας ματαίας και πρόσκαιρης εξουσίας.

          Όμως  ο Κρέων θα αντικρουστεί από  μια Χριστιανή Αντιγόνη ,την Αγία Μυρόπη ,η οποία  παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου και κατά τη διάρκεια της νύκτας  ανέλαβε το θάρρος και την τόλμη να κλέψει το σώμα του Αγίου με τη βοήθεια  των θεραπαινίδων της  και τον φίλο του Αγίου Ισιδώρου Αμμώνιον  και τις άλλοτε πλανημένες γυναίκες Άφρα και Ιλαρία .Και αφού το άλειψε με το μύρο το ενταφίασε εκεί όπου ευρίσκεται σήμερα ο τάφος ,κοντά στο Σκυλίτσειο νοσοκομείο.Αργότερα κτίσθηκε μεγαλοπρεπής η βασιλική του Αγίου Ισιδώρου απότον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το Δ.τον Πωγωνάτο.

           Η κλοπή αυτή  αποθηρίωσε τον Νουμέριο ,που διέταξε τους φύλακες να βρουν το λείψανο του  Αγίου και τους απείλησε μάλιστα ότι θα τους αποκεφάλιζε, αν δεν πετύχαιναν την αποστολή τους.Μόλις το  έμαθε η  εύσπλαχνη Μυρόπη  αρνήθηκε να γίνει συνένοχος σε ένα άδικο έγκλημα και αποκάλυψε ότι εκείνη  έθαψε το σώμα του Αγίου και οι φύλακες άδικα θα τιμωρούνταν.

            Αμέσως οδηγήθηκε μπροστά στον τρομερό Νουμέριο για να ομολογήσει για άλλη μια φορά με  παρρησία και τόλμη την πράξη της και να υποστεί  ανήκουστα και επώδυνα βασανιστήρια .Κατόπιν την  έριξαν στην σκοτεινή  φυλακή ,όπου εξαντλημένη από τη σφοδρότητα των μαρτυρίων παρέδωκε το πνεύμα της στον Κύριο .

        Ας επικαλεστούμε τη μεσιτεία και την πρεσβεία των Θαυματουργών Αγίων Ισιδώρου και Μυρόπης  ευχαριστούντες αυτοίς για πολλοστή φορά για το πλήθος των θαυμάτων που μας έχουν επιτελέσει και ως άτομα και ως κοινωνία και ας δεηθούμε τω ΚΥΡΙΩ Παντεπόπτη και Δομήτορι της ζωής ημών  να φωτίζει τη νεολαία μας προς παν έργον αγαθόν να  ευλογεί πάντας τους μαθητάς χορηγώντας τους ,την επιτυχία δια του φωτισμού και της θαυματουργικής επιπνοίας του Ζωοπάροχου και Ζωοποιού Παναγίου Πνεύματος .

Ἡ Ἱεροσολυμίτισσα

Ὁ σύγχρονός μας ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν ρωτήθηκε κάποτε ἀπὸ μερικοὺς ἀπὸ τὶς χιλιάδες προσκυνητὲς ποὺ τὸν ἐπισκέπτονταν στὸ κελλί του στὸ Ἅγιον Ὄρος: ποιὰ ἀπὸ τὶς ἱερὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας ἀποδίδει καλύτερα τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας; ἀπάντησε αὐθόρμητα: ἡ Ἱεροσολυμίτισσα!

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἱερὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ποὺ φυλάσσεται στὸ Θεομητορικὸ Προσκύνημα τῆς Γεθσημανῆ, μεταφέρθηκε πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες στὴν Ἀθήνα, στὸ Μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου ποὺ βρίσκεται στὴν Πλάκα, μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Θεοφίλου τοῦ Γ΄. Καὶ ἐνῶ ἔπρεπε νὰ ἐπιστρέψει στὰ Ἱεροσόλυμα στὶς 17 Ἀπριλίου, λόγῳ τῆς κοσμοσυρροῆς θὰ παραμείνει στὴν Ἀθήνα μέχρι τὶς 31 Μαΐου.

Κάθε μέρα ἀπὸ τὶς 8 τὸ πρωὶ μέχρι τὶς 8 τὸ βράδυ μιὰ ἀτελείωτη οὐρὰ προσκυνητῶν περιμένουν ὑπομονητικὰ στὴ σειρά τους γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὴ χάρη της· ἄνδρες, γυναῖκες, νέοι, νέες, φοιτητές, φοιτήτριες, μαθητές, μαθήτριες, ἀλλὰ καὶ γέροντες καὶ γερόντισσες καὶ μανάδες μὲ μωρὰ στὴν ἀγκαλιά τους. Ὅλοι θέλουν νὰ φθάσουν μπροστά της, νὰ ἀτενίσουν τὸ πανάχραντο πρόσωπό της, νὰ τῆς ἐκμυστηρευθοῦν τοὺς πόνους τῆς καρδιᾶς τους, νὰ τὴν ἀσπασθοῦν εὐλαβικὰ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τους.

Ποῦ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ τὰ διάφορα παράθυρα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ρίξουν τὸ δηλητήριό τους ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας; Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πίσω ἀπὸ ἕνα μικρόφωνο μέσα σὲ κάποιο ραδιοφωνικὸ «στούντιο» παριστάνουν τὸν ἄθεο καὶ εἰρωνεύονται τὴν Πίστη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἂς κάνουν τὸν κόπο νὰ ἐπισκεφθοῦν τὶς ἡμέρες αὐτὲς τὸ Μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Πλάκα, γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν εὐσέβεια τοῦ λαοῦ μας.

Ἡ τιμὴ πρὸς τὴν Παναγία, ἡ ὁποία συνήργησε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας, ἔχει ταυτισθεῖ καὶ μὲ τὴν πορεία τοῦ ἔθνους μας στὴν μέχρι τώρα ζωή του. Ἂν θέλουμε λοιπὸν νὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπάρχουμε ὡς ἑλληνικὸ ἔθνος, σήμερα μάλιστα ποὺ πολλοὶ ἐχθροὶ ἐπιβουλεύονται μὲ ποικίλους τρόπους τὴν ὕπαρξή μας, ἡ μόνη μας ἀσφαλὴς βοήθεια εἶναι ἡ θερμὴ πίστη καὶ καταφυγὴ στὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό.

---

Πηγή: Ο Σωτήρ

10 Μαΐου 2015 - Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 19

10 Μαΐου 2015

Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος

(Πράξ. ια΄ 19 – 30)

Πολλά εἶναι τά μηνύματα τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἀνήκουν στὸν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Ἄς δοῦμε ὁρισμένα, ἀδελφοί μου.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος θά ἐπισκεφθεῖ τή Χίο ἀπό 11 ὡς14 Σεπτεμβρίου 2015

Ἡ Α.Θ.Π. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος θά ἐπισκεφθεῖ τή Χίο ἀπό 11 ὡς14 Σεπτεμβρίου 2015

ΧΙΟΣ 6-5-2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Ἡ Ιερά Μητρόπολις Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν ἐνημερώνει ἐπισήμως ὃτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μᾶρκος μετέβη τήν 4^ην και 5^ην Μαΐου 2015 στήν Κωνσταντινούπολη προκειμένου νά προσκαλέσει τήν Α.Θ.Π. τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νά ἐπισκεφθεῖ τή Χίο γιά τήν ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν Χίων Ἁγίων καί τά ἀποκαλυπτήρια τῆς προτομῆς τοῦ Χίου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Κωνσταντίνου Ε’ τοῦ Βαλλιάδη.

Ὁ Σεβασμιώτατος παρεκάλεσε καί ἀνταποκρίθηκαν νά τόν συνοδεύσουν οἱ κύριοι Ἐμμανουήλ Βουρνούς, Δήμαρχος Χίου, Ἀνδρέας Μιχαηλίδης, Βουλευτής Χίου, Παναγιώτης Μηταράκης, Βουλευτής Χίου καί Παῦλος Καλογεράκης, Ἐκπρόσωπος Περιφερειακής Ενότητας Χίου.

Ὁ Παναγιώτατος ἀνταποκρίθηκε στό αἲτημα καί θά ἐπισκεφθεῖ τό νησί ἀπό 11 ὡς 14 Σεπτεμβρίου 2015.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ

ΠΗΓΗ Ρ/Σ ΣΗΜΑΝΤΡΟ

Χ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Σ Τ Η Ρ Ι Ο Ι   Ο Ι Κ Ο Ι
Εις την Οσίαν και θεοφόρον Μητέρα ημών
ΜΑΤΡΩΝΑΝ ΤΗΝ ΑΟΜΜΑΤΟΝ

Την εν κόσμω ασκήσασαν επ’ εσχάτων εν Ρωσία

Ποίημα Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης

«Νοός μου λύσον την αχλύν Ματρώνα φωτοφόρε,

ίνα υμνήσω ικανώς τας σας θαυματουργίας».

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’ . Το προσταχθέν.

Των οφθαλμών εκ παιδός εστερημένη, και τη ψυχή ως

χρυσός λελαμπρυσμένη, εν τω κόσμω εκφαίνεις φως

Χριστού Ματρώνα˙ Ρωσίαν καθιλαρύνουσα θαυμαστώς,

και πάσαν την οικουμένην πανευπρεπώς˙ καταυγάζουσα

χάρισιν, άς εν αισίαις φωναίς, κηρύττοντες βοώμεν σοι˙

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’ . Τη υπερμάχω.

Της ευλογίας την πηγήν την χαριτόβρυτον, και ιαμάτων

τον κρουνόν τον πολυχεύμονα, την εμπλήσασαν

εν νάμασιν ακενώτοις˙ επ’ εσχάτων γην Ρωσίας

ήν εφαίδρυνεν˙ την Ματρώναν εν αινέσει

μεγαλύνωμεν˙ ταύτη λέγοντες˙ χαίροις στύλε ολόφωτε.

Άξιόν σε δοξάζειν απαύστως αξιΰμνητε

Μήτερ, Ματρώνα της Ρωσίας η δόξα (γ’)*

διο εν άσμασι θεοτερπέσι την αξιάγαστόν σου

πολιτείαν άδομεν και τας αριστείας σου

γεραίρομεν, ούτω βοώντες˙

Χαίροις της Μόσχας η ευκοσμία˙

Χαίροις των Ρώσων η κληρουχία.

Χαίροις ευσεβείας ο πανίερος οίκος˙

Χαίροις της αγνείας ο ολόφωτος λύχνος.

Χαίροις των Μητέρων εξαίσιον άκουσμα˙

Χαίροις ασκουσών εν τω κόσμω ωράϊσμα.

Χαίροις πολιτείαν θείαν η ζηλώσασα Αγγέλων˙

Χαίροις τας σεπτάς χορείας η σεμνύνασα παρθένων.

Χαίροις χαρισμάτων πάντων ο ανάπλεως κρατήρ˙

*Οσία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

Χαίροις νόσων πολυτρόπων  συμπαθέστατος λυτήρ.

Χαίροις η φωταγωγούσα τας πορείας των πιστών˙

Χαίροις η μυσταγωγούσα προς σκηνώσεις ουρανών.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Βάνουσα απροσκόπτως του Κυρίου την τρίβον,

Ματρώνα φωτοφόρε, εις πόλιν επέφθασας

την άνω αξίως. Ένθα Αγγέλων συνοικείς

τοις τάγμασι και κάλλεσι παρθενικοίς

κεκοσμημένη, βοάς απαύστως συν αυτοίς τω

Βασιλεί των όλων, ύμνον˙

Αλληλούϊα.

Γέγηθε ευφροσύνως η μεγάλη Ρωσία, πλουτούσα

σε ως άσειστον στύλον, εν βίου ταις

δονήσεσι πάσαις, και ως θερμήν προστάτιδα

εν περιστάσεσι δειναίς Ματρώνα. Διο και

στέφανον εξ εγκωμίων πλέκουσα, φωνεί σοι

ευφροσύνως τάδε˙

Χαίροις η στάθμη της εγκρατείας˙

Χαίροις το μέτρον της απαθείας.

Χαίροις αρετών ενθέων καθαρώτατον σκήνωμα˙

Χαίροις του Θεού των όλων υψηλότατον δώρημα.

Χαίροις της θεογνωσίας χαριτόβρυτος πηγή˙

Χαίροις των πιστών εν ζάλαις συμπαθής καταφύγή.

Χαίροις έαρος του θείου χελιδών η τιμία

Χαίροις πίστεως αγίας αηδών η γλυκεία.

Χαίροις τω Πατρί των Φώτων η απαύστως ομιλούσα˙

Χαίροις εν φωτί αΰλω τους πιστούς η οδηγούσα.

Χαίροις της φιλοθεΐας πολυέραστος παστάς˙

Χαίροις της χρηστοηθείας η αείφωτος λαμπάς.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Δάκρυσιν εγκρατείας κατασπείρασα Μήτερ

καρδίας σου την γην φιλοπόνως, εθέρισας

δραγμάτων τον πλούτον, ψυχής αγαλλιάσει

Ματρώνα, Και ταύτα προσκομίσασα τω

ουρανίω γεωργώ όν έστερξας, επάξιον εδέξω

στέφανον, αινούσα σύν Αγγέλοις και βοώσα˙

Αλληλούϊα.

Έπαρσιν των δαιμόνων καθελούσα τελείως

αψεύστω ταπεινώσει Ματρώνα, υψώθης εις

τα άρρητα ύψη, ένθα υμνείς τον υπερύμνητον

Λόγον, τα θεία κατοπτεύουσα κάλλη. Διο σε

ταπεινή καρδία μέλποντες, εν λόγοις υψηγόροις

εκφωνούμεν τάδε˙

Χαίροις ταμείον αγαθωσύνης˙

Χαίροις ο πλούτος της σωφροσύνης.

Χαίροις αγάπης Θεού το σκεύος˙

Χαίροις ελπίδος χρηστής το μέτρον.

Χαίροις η καθαρωτάτη τη ψυχή ωσεί χιών˙

Χαίροις η λελαμπρυσμένη τη καρδία ως χρυσός.

Χαίροις θείων θελημάτων η βαδίσασα οδόν˙

Χαίροις εντολάς αγίας η διδάξασα λαόν.

Χαίροις η εστερημένη των ομμάτων εκ παιδός˙

Χαίροις η τετιμημένη εκ Θεού πολυειδώς.

Χαίροις τω Θεώ των Όλων η τιμία προσφορά˙

Χαίροις των τυφλών σεμνότης και φωτόμορφος χαρά.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Ζόφον της αγνωσίας καταλείψασα όλως,

επλήσθης φωτισμού απροσίτου, καρδίας σου

καθάρασα κόρας˙ και του νοός το όμμα

αυγασθείσα ιλαρώς Ματρώνα μακαρία, Αυτού το

θείον Όνομα εδόξαζες, απαύστως τη ωδήν

προσάγουσα και μελωδούσα˙

Αλληλούϊα.

Ήσκησας εν τω κόσμω εν εσχάτοις τοις

χρόνοις, Αγγέλων πολιτείαν ζηλούσα Ματρώνα

της Ρωσίας τερπνότης˙ και ως πολύλαμπρος

λαμπάς, της αληθείας φως μετέδωκας τη

κτίσει. Ομίχλην μεν παθών σκεδάζουσα εν

χάριτι, ημάς δε συγκαλούσα του κραυγάζειν

ταύτα˙

Χαίροις Οσίων η κοσμιότης˙

Χαίροις του κόσμου φαιδρά λαμπρότης.

Χαίροις ταπεινοφροσύνης η αμείωτος σφραγίς˙

Χαίροις θεορρημοσύνης η ηδύλαλος χορδή.

Χαίροις θείας συμπαθείας η αείρρυτος πηγή˙

Χαίροις κρήνη ιαμάτων παύουσα αυχμόν ψυχής.

Χαίροις η διατρανούσα τας ενθέους δωρεάς˙

Χαίροις η κληρονομούσα της Εδέμ τα αγαθά.

Χαίροις του ηλίου σέλας η ορώσα καθαρώς˙

Χαίροις λύχνος προς τον πέλας η φωτίζουσα αγνώς.

Χαίροις εν καλή ασκήσει η εμπρέψασα αξίως˙

Χαίροις η εν τη Ρωσία αριστεύσασα τιμίως.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Θρήνων πολλών επλήσθη η δαιμόνιος φάλαγξ

και τάξεις των αγγέλων σκιρτώσιν εν σοι

σημειοφόρε Ματρώνα. Τον τύπον γάρ τον

του Σταυρού εν τω μετώπω σου χαράττουσα

συχνάκις, ασάρκους ετροπώσω δυσμενείς

και έθραυσας εις τέλος. Ημάς δε κραταιώς

συνήγαγες και ανορθοίς εις ύψος ουρανού, του

ψάλλειν παραινούσα ομοφώνως˙

Αλληλούϊα.

Ίθυνας προς τας τρίβους του Θεού τας

ευθείας, των Ρώσων τον λαόν επ’ εσχάτων,

Ματρώνα ταις σοφαίς προτροπαίς σου. Και

πάντας ευλογείν Θεόν εδίδασκες εν λόγοις

και βίω ακαταγνώστω˙ ίνα αυτού το θέλημα

γινώσκοντες, το έλεος το μέγα ομολογώμεν και

σοι συμφώνως κατά χρέος αναφωνώμεν τάδε˙

Χαίροις γενναία εν τη ασκήσει˙

Χαίροις ανδρεία εν τη ενστάσει.

Χαίροις προσευχής καμάτους η καλώς εργασαμένη˙

Χαίροις αρετής ως τύπον εαυτήν παρεχομένη.

Χαίροις θείαν αρμονίαν τη ψυχή ενηχουμένη˙

Χαίροις δόξαν ουρανίαν τοις λαοίς διηγουμένη.

Χαίροις άνωθεν ειρήνης η καλή περιστερα.

Χαίροις τω Θεώ δοθείσα ως καλλίστη προσφορά.

Χαίροις του Αρχιποιμένος η ευπρόσδεκτος αμνάς˙

Χαίροις θείων βουλευμάτων η ταχύδρομος δορκάς.

Χαίροις χάριτας πλουσίας η προχέουσα εν πάσι˙

Χαίροις θαύματα ποικίλα η τελούσα καθ’ εκάστην.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Κάρπωμα τω Κυρίω προσφορά τε τελεία

γεγένησαι θεόφρον Ματρώνα. Θυσία γαρ ως

λογική Αυτώ προσήνεξαι, αγάπης εντολήν

αποπληρούσα˙ και τον Σταυρόν επ’ ώμων

ολοπόθως άρασα, οπίσω Τούτου ηκολούθεις,

ευχάς από ψυχής και ύμνον καθαρόν

προσάγουσα και μελωδούσα˙

Αλληλούϊα.

Λόγοις σου θεοσόφοις τον λαόν της Ρωσίας

εστήριξας εν θλίψεως χρόνοις, Ματρώνα ως

θεράπαινα θεία˙ ελπίδι μεν και πίστει πάντας

κραταιώσασα και τη αγάπη εν ελέει παραμυθούσα.

Διό σε νυν ωδαίς χαριστηρίοις

καταστέφομεν, εν αδιστάκτω πίστει τοιάδε

αναφωνούντες˙

Χαίροις Αγγέλων η θυμηδία˙

Χαίροις πενήτων παραμυθία.

Χαίροις Σταυρωθέντος Χριστού το φωτάναμα˙

Χαίροις Αναστάσεως θείας απαύγασμα.

Χαίροις  ότι ηκολούθησας τω Κυρίω ακλινώς˙

Χαίροις ότι κατεφίλησας Τούτου νόμον ιερόν.

Χαίροις η ακουτισθείσα Παραδείσου τας φθογγάς˙

Χαίροις η ενωτισθείσα των Αγγέλων τας ωδάς.

Χαίροις της σεμνοπρεπείας η ατίμητος εικών˙

Χαίροις άνω φωταυγείας φαιδροτάτη λαμπηδών.

Χαίροις η πεποικιλμένη χάρισι των αρετών˙

Χαίροις η κατεστεμμένη διαδήματι λαμπρώ.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Μάρτυς τη συνειδήσει ανεδείχθης μεγάλη,

Ματρώνω, ως βαστάσασα ανδρείως, τας

Θλίψεις άς εδέξω Θεού ευδοκία. Σταυρόν

γάρ της τυφλώσεως υπέμεινας εκ βρέφους

προθέσει σου αγογγύστω, μελών τε ύστερον

παράλυσιν, ακλόνητον τηρήσασα σην

καρδίαν. Και πόδας σου ερείσασα τω Ευαγγελίω,

ακαταπαύστως τω Θεώ ύμνον εξύφανας

σύν Αγγέλοις άδουσα˙

Αλληλούϊα.

Νάμασιν ευσεβείας ώσπερ έλαφος θεία

προσέδραμες Ματρώνα Οσία. Και τη πηγή

της ζωής, Χριστώ ολοτελώς εγγίσασα, εξέπιες

τρυφής χειμάρρουν καθώς επόθεις, την δίψαν

σου ψυχής κατασβεννύοντα και χαρμονήν

παρέχοντά σοι άρρητον. Διό σοι φωναίς αισίαις

πάντες, πανευφροσύνως ταύτα βοώμεν˙

Χαίροις ιάτειρα των εν νόσοις˙

Χαίροις επίκουρος των εν πόνοις.

Χαίροις ασκουμένων πάντων θεσπεσία καλλονή˙

Χαίροις μάλα αγωνιζομένων η γλυκεία χαρμονή.

Χαίροις των εν σκότει καθημένων φως το πάνυ ιλαρόν˙

Χαίροις των εν τη σκιά θανάτου σάλπισμα το κραταιόν.

Χαίροις της σκληραγωγίας η ακράδαντος κρηπίς˙

Χαίροις η της αγρυπνίας αδιάλειπτος ευχή.

Χαίροις καταπονουμένων η βοήθεια εν τάχει˙

Χαίροις των απηλπισμένων παραμύθιον εν πάσι.

Χαίροις της ομολογίας η πανεύηχος φωνή˙

Χαίροις της στρατολογίας του Θεού η εκλεκτή.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Ξίφος κατά δαιμόνων το οξύτατον πέλεις

Ματρώνα τη στερρά σου ασκήσει. Και γάρ

ως άσαρκος εν γη διάγουσα, νηστείαις και

αγρυπνίαις και πάση άλλη κακοπαθεία,

ταπείνωσιν βεβαίαν εκτήσω Μήτερ. Διό

και πάθη της σαρκός νεκρώσασα, ζωήν την

αιωνίζουσαν εκληρώσω, Χριστώ τω εκ του

τάφου εξαναστάντι αναβοώσα˙

Αλληλούϊα.

Όμματα της σαρκός σου αισθητά στερηθείσα,

και έχουσα κλεισθείσας τας κόρας, Ματρώνα

φωτοφόρος εγένου. Χριστόν γάρ νοερώς τον

Φωτοδότην ενοπτρίζου ψυχικοίς σου όμμασι,

Αυτού τα κάλλη κατανοούσα. Διό σε εγκωμίων

κάλλεσι δοξάζομεν, εν καθαρώ δε συνειδότι

ταύτα λαλούμεν˙

Χαίροις βολίς ακραιφνούς ανταυγείας˙

Χαίροις πυξίς ασφαλούς σωτηρίας.

Χαίροις χορούς Αγγέλων ζηλώσασα˙

Χαίροις φρονίμων παρθένων υπόδειγμα.

Χαίροις των ενασκουμένων λαμπροτάτη κορωνίς˙

Χαίροις των προσευχομένων αδαπάνητος τρυφή.

Χαίροις αγαθών αΰλων η δεικνύουσα οδόν˙

Χαίροις της Εδέμ το κάλλος και ο μείζων θησαυρός.

Χαίροις θείων αθλημάτων υποθήκη ιερά˙

Χαίροις των πιστών προστάτις και ανείπωτος χαρά.

Χαίροις η ακολουθούσα τω Κυρίω ευπειθώς˙

Χαίροις η εφεπομένη ίχνεσι ασκητριών.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Πύργος της ευσεβείας ακαθαίρετος ούσα

και στύλος αρραγής της Ρωσίας, εστήριξας

λαόν σου Ματρώνα, τον πάσχοντα υστέροις

εν χρόνοις τα πάνδεινα εξ ήγεμόνων αθέων.

Αεί δε την ευφρόσυνον παρέχεις αγαλλίασιν

και βεβαιοίς εν χάριτι καρδίας πάντων, του

ψάλλειν σοι δε παραινείς ημάς ανεμποδίστως την ωδήν˙

Αλληλούϊα.

Ράβδον τε και βακτηρίαν τον Πανάγιον Σταυρόν

κεκτημένη, Ματρώνα, ευθυπόρως διήλθες

του βίου στενωπόν την τραχείαν, απάγουσαν

Εδέμ σε εις πλάτος, ένθα Αγγέλων ασωμάτοις

χορείαις και των Αγίων ομηγύρεσι συναγάλλει.

Ημείς δε αγαλλομένη σε καρδία αινούμεν, μια

νύν φωνή αναφθεγγόμενοί σοι τάδε˙

Χαίροις εφάμιλλε των Αγγέλων˙

Χαίροις ομόσκηνε των δικαίων.

Χαίροις σην καρδίαν δούσα ολοπόθως τω Δεσπότη˙

Χαίροις της Αυτού αγάπης η δεχθείσα αντιδόσεις.

Χαίροις παραλύτω ρώσιν ως προείπας η διδούσα˙

Χαίροις τας ψυχάς εκ πλάνης του εχθρού η ανορθούσα.

Χαίροις προσευχής καμάτους η αεί εργαζομένη˙

Χαίροις τον μισθόν αξίως εις αιώνας δρεψαμένη.

Χαίροις του Σταυρού τον τύπον τω μετώπω σημειούσα˙

Χαίροις Σταυρωθέντος φίλτρον εν καρδία σου κρατούσα.

Χαίροις θαύματα ποικίλα η προχέουσα απαύστως˙

Χαίροις θείας ευλογίας η πηγάζουσα ωσαύτως.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Σέμνωμα Ρωσίας πέλει, η πανίερος εικών

της αειπαρθένου Κόρης, ήν ονείρατι εώρας

και εφρόντισας ποιείσθαι ώ Ματρώνα θαυμαστή.

«Αναζήτησις απολωλότων» ως ορθώς

επωνομάσθη, επανάγει τους φθαρέντας εις

ζωήν την αληθή, θαύματα πηγάζει πλείστα, λύει

γης δεινόν αυχμόν˙ ταις ψυχαίς δε επιρραίνει

όμβρον χάριτος χρηστής και του μελωδείν

προτρέπει πάντας τω Θεώ ωδήν˙

Αλληλούϊα.

Τάφος σου καθώς προείπας, Νείλος ώσπερ

νοητός, απαντλεί αδιακόπως των θαυμάτων

δωρεάς και χαρίτων πολυτρόπων μυριάριθμον

πληθύν. Ταύτα των πιστών χορείαι ευλαβούμενοι

αεί, και θερμώς κατανυγέντες ώ

Ματρώνα τη ψυχή, ύμνον πλέκομεν εκ πόθου

και βοώνεν εκτενώς˙

Χαίροις Ρωσίας απάσης σεμνότης˙

Χαίροις Χριστού Εκκλησίας ακρότης.

Χαίροις χρόνων των δυστήνων ο παρήγορος αυλός˙

Χαίροις πόνοις θλιβομένων η βεβαία αρωγός.

Χαίροις όγδοος Ρωσίας στύλος πάντας πίστει εδραιώνων˙

Χαίροις μέλλοντος αιώνος του ογδόου κληρονόμος.

Χαίροις άστρων ουρανίων υπερβαίνουσα στολήν˙

Χαίροις φως του αναστάντος η αστράπτουσα αυγή.

Χαίροις κόρας της ψυχής σου αυγασθείσα καθαρώς˙

Χαίροις χάριν θεαρέστων η διδούσα δωρεών.

Χαίροις η δοκιμασθείσα ως χρυσός εν τω πυρί˙

Χαίροις η πλουτισαμένη όλβον της υπομονής.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Ύβρεις πάσας ομηλίκων και τα σκώμματα

αυτών και ονείδη εκαρτέρεις ώ Ματρώνα ανδρικώς

παιδιόθεν κεκλεισμένους έχουσα τους

οφθαλμούς, αγογγύστως πολιτείαν μετελθούσα

του Ιώβ. Τω σω οίκω δε κλεισθείσα εν πολλή

υπομονή, τας ευχάς Θεώ εδίδως ευχαρίστω

σου φωνή, κράζουσα από βαθέων της καρδίας

την ωδήν˙

Αλληλούϊα.

Φόβον του Θεού πλουτούσα τον αγνότατον

σεμνή, εν Ναώ προσεκαρτέρεις και εδόξαζες

Αυτόν, ώ Ματρώνα παιδιόθεν, αλαλήτοις

προσευχαίς. Και ημείς συναθροισθέντες εν

τω οίκω του Θεού, την Αυτού μεγαλωσύνην

ευλογούμεν εκτενώς και φωναίς εν εξαισίαις

σοι φθεγγόμεθα πιστώς˙

Χαίροις το μέτρον της καρτερίας˙

Χαίροις το ύψος της ευψυχίας.

Χαίροις η προσκαρτερούσα εις Κυρίου τας αυλάς˙

Χαίροις η καλώς συνούσα τας Αυτού θείας βουλάς.

Χαίροις η παρισταμένη ταις ανάγκαις των πιστών˙

Χαίροις η ακροωμένη των δεήσεων αυτών.

Χαίροις κτίσιν η ιδούσα άπαξ μόνον τη οράσει˙

Χαίροις κάλλη ουρανίων η ορώσα εν εκστάσει.

Χαίροις λόγων θεοπνεύστων ο ανάπλεως κρατήρ˙

Χαίροις ζάλαις κλονουμένων ακλυδώνιστος λιμήν.

Χαίροις οικουμένης πάσης η καλλίστη ευλογία˙

Χαίροις η Θεώ βοώσα σύν Αγγέλοις υμνωδίαν.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Χώρα πάσα της Ρωσίας σε τιμά πανευλαβώς

και προστρέχουσι τω τάφω πλήθη εκ περάτων

γης, άνθη φέροντες Ματρώνα, σοι ευώδους

εκ λειμώνος. Και ημείς αξιοχρέως των ανθέων

ως οσμήν, ύμνον τόνδε εγκωμίων φέρομέν σοι

ευπρεπώς, πρεσβειών σου εκζητούντες

ταπεινώς τας αντιδόσεις, ίνα ομοφώνως πάντες,

τω Θεώ ως παντουργέτη προσαγάγωμεν εκ

πόθου ύμνον τον Αγγελικόν˙

Αλληλούϊα.

Ψάμμον αληθώς θαλάσσης υπερβαίνει η πληθύς

των θαυμάτων σου Ματρώνα, ά προχέεις καθ’

εκάστην εκ σου τάφου δαψιλώς. Το δε πέλαγος

χαρίτων, αίς σε έστεψε Χριστός, καταπλήττει

διανοίας και Αγγέλων και βροτών. Συστησάμενοι

χορείαν την κοινήν ούν ευπρεπώς, φόρμιγγι

λαμπρά καρδίας κράζομεν επαινετώς˙

Χαίροις το άστρον της Εκκλησίας˙

Χαίροις ο φάρος της ευποιΐας.

Χαίροις η λαμπαδουχούσα ανταυγείας τ΄ουρανού˙

Χαίροις πάσι δαδουχούσα Φώς ανέσπερον Χριστού.

Χαίροις η δούλη πιστοτάτη τ΄αγαθόν εργασαμένη˙

Χαίροις θύγατερ Κυρίου τη αγάπη πληρουμένη.

Χαίροις η επευλογούσα των πιστών τον ορμαθόν˙

Χαίροις η χαριζομένη αγαθότης κρουνόν.

Χαίροις κρίνον το κοσμήσαν Εκκλησίας τον λειμώνα˙

Χαίροις η καρποφορούσα εις Θεού τον αμπελώνα.

Χαίροις των πιστών ταις χρείαις ισταμένη φιλοπόνως˙

Χαίροις Ύψιστον αινούσα εις αιώνας των αιώνων.

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Ώ Ματρώνα τιμία, της Ρωσίας το κλέος και πάσης οικουμένης λαμπρότης (γ’)*

η οφθαλμοίς κεκλεισμένοις και μέλεσι σαρκός

παρειμένοις, επί γης Χριστόν δοξάσασα και

θαυμάτων παρ’ Αυτού ταις χάρισιν αντιδοξασθείσα,

ικέτευε Τούτον εκτενώς υπέρ των σε τιμώντων

και  χαρμονικώς σοι μελωδούντων˙

Αλληλούϊα.

Και αύθις το˙

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’ . Τη υπερμάχω.

Της ευλογίας την πηγήν την χαριτόβρυτον,

και ιαμάτων τον κρουνόν τον πολυχεύμονα,

την εμπλήσασαν εν νάμασιν ακενώτοις˙ επ’

εσχάτων γην Ρωσίας ήν εφαίδρυνεν˙ την

Ματρώναν εν αινέσει μεγαλύνωμεν˙ ταύτη

λέγοντες˙ Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Προ δε του Δι’ ευχών, το ακόλουθον˙

Ήχος γ’ . Την ωραιότητα.

*Οσία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.

Χριστού το όνομα, το χαριέστατον, Ματρώνα

ένδοξε, κατεμεγάλυνας, υπομονή σου

καρτερά, τυφλώσεως των ομμάτων˙ ζήλω γάρ

εξήσκησας, αρετάς εν τω βίω σου˙ πόνους

επεκούφιζες, θλιβομένων τοις λόγοις σου.

Και νύν από του τάφου σου βλύζεις˙ πάσι το

Πέλαγος θαυμάτων.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ

ΑΠΑΝΤΩΝ ΔΟΞΑ, ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΑΙΝΕΣΙΣ

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ

ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.

ΑΜΗΝ.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Πηγή: Θησαυρός γνώσεων και ευσέβειας