Κύριε, στις δύσκολες στιγμές μη μ’ αφήνεις

Η καρδιά μου σφίγγεται τόσο δυνατά.

Τα μάτια μου γίνονται τόσο θαμπά.

Ο αναστεναγμός μου πιο βαθύς.

Κύριε, στις δύσκολες στιγμές μη μ΄ αφήνεις.

Παρουσιάσου.

Έλα στο πλάϊ μου...

Μίλησέ μου μυστικά, όπως Σύ γνωρίζεις.

Σε θέλω, Ιησού μου, πολύ κοντά μου.

Κύριε, πρόφθασε Σύ τα σφάλματά μου...

Εσύ γνωρίζεις το καλύτερο για τον καθένα μας.

Δώσε τις λύσεις Κύριε

Φώτισέ μας στις ορθές αποφάσεις...

Το έλεος Σου ας με καταδιώξει.

 π.Νικόλαος Σελέντης

Πηγή:  lllazaros.blogspot.gr

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ

 

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ

Ὁ Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ἐγεννήθη ἐν Ἴμβρω τὴν 29ην Φεβρουαρίου 1940 ἀπὸ τοὺς Χρῆστο καὶ Μερόπη Ἀρχοντώνη, κατὰ δὲ τὸ ἅγιο βάπτισμσ ἔλαβε τὸ ὄνομα Δημήτριος. Παρακολούθησε τὶς ἐγκύκλιες σπουδὲς στὴν μαρτυρικὴ γενέτειρά του καὶ στὸ Ζωγράφειο Λύκειο τῆς Πόλεως, κατόπιν δὲ ἐσπούδασε τὰ ἱερὰ γράμματα εἰς τὴν περιώνυμο Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε ἀριστοῦχος τὸ 1961. Ἀφοὺ ἐξεπλήρωσε τὶς στρατιωτικὲς ὑποχρεώσεις του (1961-1963), μὲ ὑποτροφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, πραγματοποίησε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶνς Σπουδῶν τῆς Ρώμης, στὸ Οἰκουμενικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey τῆς Ἐλβετίας καὶ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου. Εἰδικεύθηκε στὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ ἀναγορεύθηκε διδάκτωρ τοῦ Γρηγοριανοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ρώμης, μὲ θέμα διδακτορικῆς διατριβῆς «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανονικῶνς Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία».

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Η θαυμαστή αλιεία

Ο σκοπός του θαύματος

Ο Κύριος περιδιαβαίνει την ακρογιαλιά της Γαλιλαίας και τα πλήθη τρέχουν με πόθο κοντά του. Και καθώς βλέπει δυο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σ’ ένα από αυτά· είναι το πλοίο του Σίμωνα. Και τον παρακαλεί να το σύρει λίγο πιο μέσα στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Όταν τελείωσε τη διδασκαλία του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: Φέρε πάλι το πλοίο στα βαθιά νερά της λίμνης και ρίξτε τα δίχτυα σας. Ο Σίμων όμως με έκπληξη του αποκρίνεται: Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε ρίχνοντας τα δίχτυα και δεν πιάσαμε τίποτε. Αφού όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ. Και το θαύμα που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό. Το δίχτυ τους γέμισε τόσο πολλά ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Οι ψαράδες τότε φώναξαν αμέσως τους συνεταίρους τους που ήταν στο άλλο πλοίο, να βοηθήσουν να σύρουν το δίχτυ επάνω. Αλλά τα ψάρια ήταν τόσο πολλά, ώστε τα δυο πλοία κινδύνευαν να βυθισθούν.
  Τι νόημα όμως είχε αυτό το τόσο εντυπωσιακό θαύμα; Και γιατί ο Κύριος πριν το επιτελέσει ζήτησε από τους ψαράδες να ρίξουν τα δίχτυα τους και μάλιστα σε ακατάλληλη ώρα; Διότι ο Κύριος μέσα από το θαύμα αυτό ήθελε να διδάξει πολύ μεγάλες αλήθειες στους ψαράδες της Γαλιλαίας, τους οποίους σε λίγο θα καλούσε να γίνουν αλιείς ανθρώπων και να σαγηνεύουν στα πνευματικά τους δίχτυα όλη την οικουμένη. Αυτό το θαύμα ήταν τύπος της πνευματικής αλιείας τους. Και έπρεπε να χαραχθεί βαθιά στην ψυχή τους. Έπρεπε να το θυμούνται πολύ καλά οι Απόστολοι του Κυρίου όταν αργότερα στο τιτάνιο έργο τους θα συναντούσαν δυσκολίες και απογοητεύσεις. Να θυμούνται και να συναισθάνονται ότι στην πνευματική τους διακονία χωρίς τον Κύριο δεν θα μπορούσαν τίποτε να επιτύχουν, ενώ με τη δική του δύναμη θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Άδεια τα δίχτυα χωρίς την ευλογία του. Γεμάτα όταν τα ευλογούσε ο Χριστός.

Έπρεπε ακόμη να καταλάβουν οι μαθητές μέσα από το θαύμα αυτό ότι για να έχουν καρποφορία στο έργο τους θα έπρεπε να έχουν τυφλή υπακοή στα προστάγματα του Κυρίου. Ακόμη και σ’ αυτά που δεν κατανοούσε η περιορισμένη τους λογική. Και να μην υπολογίζουν κόπο και θυσίες. Αυτοί να δίνουν το χρόνο τους, τον κόπο τους και τη ζωή τους στην υπηρεσία του Κυρίου, για να τα μεταχειρισθεί όπως Αυτός ήθελε· έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα επιβραβεύει τη θυσία τους, την πρόθυμη υπακοή τους, την αδιάσειστη πίστη τους στη δύναμή του.

Συναίσθηση αμαρτωλότητος

Όταν είδε ο Πέτρος το πρωτοφανές αυτό και ανέλπιστο πλήθος των ψαριών, έπεσε στα γόνατα του Χριστού και είπε: Βγες από το πλοίο μου και φύγε από μένα, Κύριε, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και δεν είμαι άξιος να Σ’ έχω στο πλοίο μου. Ο Κύριος όμως τον καθησύχασε και του είπε: Μη φοβάσαι. Από τώρα θα σαγηνεύεις ανθρώπους, τους οποίους με το κήρυγμά σου θα οδηγείς στη σωτηρία. Κατόπιν αφού όλοι μαζί οι ψαράδες επανέφεραν τα πλοία στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν.

Η στάση όμως του αποστόλου Πέτρου μας δημιουργεί κάποιον προβληματισμό. Γιατί αντί να πανηγυρίσει για το μεγαλειώδες θαύμα, παρακάλεσε τον Κύριο να φύγει από το πλοίο του; Αυτός που από τα παιδικά του χρόνια περίμενε τον Μεσσία, τώρα Του ζητά να φύγει από τη ζωή του; Ασφαλώς το αίτημα του Πέτρου δεν εκφράζει μια διάθεση αρνήσεως και αποδιώξεως του Χριστού. Αντίθετα. Ο άδολος αυτός ψαράς της Γαλιλαίας ένιωσε την ώρα εκείνη ένα φοβερό συγκλονισμό στην ψυχή του. Κατάλαβε μέσα στην ευλογία του θαύματος ότι δεν έχει μπροστά του έναν απλό άνθρωπο, αλλά ένα μοναδικό διδάσκαλο που έχει θεία δύναμη. Και αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το θεϊκό του πρόσωπο, αλλά πέφτει συντετριμμένος και Τον προσκυνά. Διότι αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο της παρουσίας του. Αισθάνεται του Χριστού την αγιότητα και τη δική του μικρότητα και αμαρτωλότητα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πνευματικό άνθρωπο κάθε φορά που αισθάνεται ιδιαιτέρως έκδηλη την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Είναι ένα βίωμα που το νιώθουμε οι πιστοί καθώς βρισκόμαστε σε μία ιερή ώρα της λατρείας ή σε στιγμές που αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο στη ζωή μας, και αφυπνίζεται η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Μας συνέχει τότε ο φόβος του Θεού. Τρέμουμε, φοβόμαστε την παρουσία του Θεού, αλλά ταυτόχρονα και την ποθούμε και τη λαχταρούμε. Πώς να πλησιάσουμε τον πάναγνο Κύριο οι ρυπαροί και ανάξιοι; Αισθανόμαστε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και ότι δεν αξίζουμε των ευλογιών του Κυρίου. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε ίσως είναι ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ελκύουμε το έλεος και την αγάπη του Κυρίου. Γι’ αυτό ας στεκόμαστε με δέος και φόβο ενώπιόν του και ας Τον παρακαλούμε ταπεινά και ολοκάρδια να μη φύγει ποτέ από κοντά μας λόγω της μεγάλης αμαρτωλότητός μας, αλλά να μένει πάντοτε στη ζωή μας και να την γεμίζει με τις ευλογίες του.

Πηγή: Ο Σωτήρ, 1985, Χριστιανική Φοιτητική Δράση

28 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακή Α΄Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 39

Κυριακή Α΄Λουκᾶ

28 Σεπτεμβρίου 2014

Λουκᾶ ε΄ 1 – 11

Ἡ κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μεγάλο Διδάσκαλο Ἰησοῦ Χριστό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ θέμα ποὺ ξεδιπλώνει μπροστὰ μας ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Στὸ βάθος τῆς διήγησης τοῦ Εὐαγγελίου μπορεῖ κάποιος νὰ ἀποκρυπτογραφήσει μεγάλες ἀλήθειες. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ καλεῖ πρῶτα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη ὁμολογοῦμε: «Σύ ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες».

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ  ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Οι Θεολόγοι Καθηγητές στα Σχολεία της Χίου για τον μακαριστό πατέρα Γεώργιο Λιαδή.

«Μακάριοι οι νεκροί, οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες» (Αποκ. ιδ, 13)

Με απέραντο σεβασμό και βαθιά συγκίνηση οι θεολόγοι καθηγητές στα σχολεία της Χίου αποχαιρετούμε τον εκδημήσαντα προς Κύριον εκλεκτό συνάδελφό μας στο μετερίζι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και κορυφαίο θεράποντα της ιερής θεολογικής επιστήμης τον αγαπητό σε όλους μας πατέρα Γεώργιο Λιαδή, Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου.

Ξεκινώντας από την εύανδρο κωμόπολη των Καρδαμύλων, βάδισε με επιμονή και υπομονή στο δρόμο της αρετής και της καλλιέργειας των θεολογικών γραμμάτων που είχαν χαράξει οι συμπολίτες του Άγιοι Νικηφόρος ο Χίος και Άνθιμος Βαγιάνος, ο δυναμικός Μητροπολίτης Κωνσταντίνος Δεληγιάννης και ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Εμμανουήλ Ζολώτας.

Η δίψα του για τα θεολογικά γράμματα οδηγεί τα βήματά του στην παλαίφατο Θεολογική Σχολή της Χάλκης όπου είχε συμμαθητή τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Δεν περιορίζεται, όμως, στο πτυχίο της Χάλκης. Η θεολογική του παιδεία ολοκληρώνεται αργότερα με την απόκτηση διδακτορικού τίτλου από την Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Για τον μακαριστό παπά Γιώργη, όμως, η μόρφωση ήταν η πυξίδα της ακάματης και συνεχούς δραστηριότητας του στον αμπελώνα του Κυρίου και της τοπικής κοινωνίας γενικότερα. Γι’ αυτό και το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο για την Εκκλησία, την εκπαίδευση και τον τόπο μας. 

Η τοπική μας Εκκλησία χάνει έναν πραγματικό στύλο της. Ως ευλαβής λειτουργός του Υψίστου, φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, στοργικός πατέρας του ποιμνίου του, πολύτιμος σύμβουλος και συμπαραστάτης εκείνων που ζητούσαν τη βοήθειά του, κερδίζει την εκτίμηση των ανθρώπων που βλέπουν στο πρόσωπό του το αυθεντικό πρόσωπο της Εκκλησίας. Οι πράξεις του υπήρξαν πάντοτε υπέρτερες των λόγων του. Χωρίς καμία διάθεση εγωιστικής προβολής ή επαίνου από τους ανθρώπους γίνεται ο αφανής εργάτης κάθε προσπάθειας. Ο Ποιμενάρχης μας κ. Μάρκος, αναγνωρίζοντας τα χαρίσματα του και επιθυμώντας να τα αξιοποιήσει για το καλό του συνόλου της τοπικής Εκκλησίας, τον αναδεικνύει πρώτο μεταξύ των συμπρεσβυτέρων του και δεύτερο στην ιεραρχία της χιακής Εκκλησίας.

Οι σχολικές αίθουσες ήταν για τον παπα Γιώργη μια ακόμη ευκαιρία θυσιαστικής προσφοράς. Με εφόδια την άριστη θεολογική του κατάρτιση, την ικανότητα του να επικοινωνεί με τους μαθητές, την αγάπη του για τα παιδιά και τις αρετές της ευγένειας, της πραότητας και της υπομονής αφήνει εποχή σ’ όλα τα σχολεία που υπηρετεί και κατακτά τις παιδικές ψυχές.

Είναι πραγματικά αδύνατον να αναφερθεί κανείς σ όλες τις πτυχές του πολυσχιδούς έργου του. Θα ήταν παράλειψή μας, όμως, αν δεν κάναμε ξεχωριστή μνεία στην ακατάπαυστη ερευνητική του δραστηριότητα, χάρη

στην οποία ήρθαν στο φως πολλά άγνωστα στοιχεία της τοπικής εκκλησιαστικής ιστορίας.

Πολυσέβαστε πατέρα Γεώργιε, καθώς πορεύεσαι την οδό από τα επίγεια προς τα επουράνια, από τα φθαρτά προς τα άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα προς τα αιώνια όλοι εμείς οι «περιλειπόμενοι» ζητούμε την ευχή σου και σε παρακαλούμε εκεί στο επουράνιο Θυσιαστήριο όπου θα συναντήσεις τον Αναστάντα Κύριο μας, να δέεσαι για όλους εμάς, όπως το έκανες στις επίγειες προσευχές σου.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου «εν σκηναίς δικαίων» και «εν χώρα ζώντων».

ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

ΠΗΓΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ  ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΧΙΟΥ

Χιακά πένθη
(+) Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος  Κ.  Λιαδής – Ο εξαίρετος λειτουργός, λαμπρός  θεολόγος  και  δίκαιος  πνευματικός  πατέρας
Του Γεωργίου  Φωτ.  Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου Χίου- Κήρυκα θείου λόγου

    Τον -μακαριστό ήδη- π. Γεώργιο Λιαδή γνώρισα πριν από 25 χρόνια, όταν μαθητής ων της Α΄ τάξης  του Γυμνασίου φοίτησα στο 1ο Γυμνάσιο.
    Μέχρι τότε οι σχέσεις μου με τον χώρο της Εκκλησίας ήσαν ελάχιστες έως μηδενικές. Στο πρόσωπο του αγαθού αυτού Λευίτη βρήκα την απάντηση σε πολλά ερωτήματα της ζωής και μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου, ως πρώιμος έφηβος με αρκετές αναζητήσεις και ανήσυχο πνεύμα. Θυμάμαι ότι ο παπά- Γιώργης ήθελε τους μαθητές του άριστους γνώστες των μαθημάτων και δύσκολα έβαζε υψηλούς βαθμούς. Κι όμως, προσωπικά, τα θρησκευτικά –εξαιτίας του παπά Γιώργη – με έθελξαν τόσο που, κατόρθωσα από τότε να εντρυφήσω με μεγάλη επιμέλεια και να παίρνω 19
και 20 σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου, του Λυκείου αλλά ακόμη και στην Δ΄ τάξη του Εκκλησιαστικού (μεταλυκειακό τμήμα), έχοντας αλλάξει αρκετούς θεολόγους.
    Μπορεί δε να φοίτησα κοντά σε πολλούς θεολόγους, στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση όμως, το στίγμα του παπά Γιώργη, τα τρία χρόνια του Γυμνασίου που τον είχα καθηγητή, ήσαν καταλυτικά για την μετέπειτα πορεία μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι, το 60 % όσων γνωρίζω από ζητήματα πίστεως τα έμαθα από τον παπά Γιώργη. Το 20 % από προσωπική μελέτη, ενώ το υπόλοιπο 20 % από τις επαφές μου με τους αειμνήστους π. Αυγουστίνο Καντιώτη (Μητροπολίτη Φλωρίνης) και Νικόλαο Σωτηρόπουλο από τα πλούσια κείμενα και τις ομιλίες τους. 
    Στο πρόσωπό του διέκρινα τον σεβάσμιο Κληρικό, τον Κληρικό που έλαβε την ιεροσύνη από αγάπη για την Εκκλησία, τον επιστήμονα που θεολογούσε και παράλληλα ιερουργούσε τον Λόγο της αληθείας, τον διαπρύσιο κήρυκα, τον εκπαιδευτικό που αγκάλιαζε τα παιδιά σαν στοργικός πατέρας, τον πνευματικό που έδιδε λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα με τρόπο ρηξικέλευθο και παιδαγωγικό, δίχως να απομακρύνει εκείνον που αποζητά  τη βοήθειά του, τον δόκιμο συγγραφέα.
    Θυμάμαι όταν πριν από 20 χρόνια ΄΄έφυγε΄΄ από τα γήινα προς τα ουράνια, από τα φθαρτά προς τα άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα στα παντοτινά, η πρεσβυτέρα του, Ευτυχία. Τότε, παιδί εγώ, αντιλήφθηκα για πρώτη φορά πρακτικά πως οφείλει ο πιστός χριστιανός να αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου στη ζωή του. Τότε έμαθα πραγματικά τι θα πει πίστη στην Ορθοδοξία, στην ορθοπραξία, στην όντως Εκκλησία, προετοιμασία και προσμονή στην μέλλουσα –αιώνια ζωή, προσδοκία ανάστασης νεκρών.
    Κατέλιπε μια λαμπρή οικογένεια, με τρία εξαίρετα παιδιά. Κατέλιπε, όμως, πολύ περισσότερα, εκατοντάδες -σίγουρα χιλιάδες- πνευματικά παιδιά. Εκείνα που τον γνώρισαν, σεβάστηκαν, γαλουχήθηκαν και έμαθαν από τα λόγια και τις πράξεις του τι θα πει Εκκλησία. Σπάνια βρίσκεις σήμερα, πλέον, τέτοιους Κληρικούς, εκπαιδευτικούς, τέτοιους ανθρώπους. Η κρίση την οποία βιώνει ο λαός μας δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως ηθική, πνευματική. Και ως τέτοια συνεπάγεται και την πενία στην τσέπη των πολιτών.
    Ο παπά Γιώργης δίδαξε ήθος, ευπρέπεια, ανθρωπιά, ταπεινότητα, αντίσταση στη φθορά και την αμαρτία, τον πραγματικά ιεροπρεπή και συνάμα καταλυτικό λόγο του Θεού επί μισό περίπου αιώνα.
    Η ενορία του Αγίου Γεωργίου Φρουρίου είχε το θείο προνόμιο να τον έχει Εφημέριο της επί 42 χρόνια. Μόνο τις ομιλίες του να άκουγε κανείς επί τόσα έτη μπορούσε να γίνει ένας μάρτυρας της θεολογικής αλήθειας της Εκκλησίας μας.
    Γνωρίζω και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι πορεύεται την αιωνιότητα για να συναντήσει τον Κύριο της δόξης και να συνεχίσει το λειτουργικό του έργο στο υπερουράνιο Του θυσιαστήριο. Αυτό με δίδαξε η Εκκλησία μας, δι΄ εκείνου, κι αυτό είναι η αλήθεια όσο κι αν κάποιοι άλλοι -΄΄συγχρονοι΄΄- το αμφισβητούν.
    Καλό ταξίδι παπά Γιώργη. Αιωνία η μνήμη σου. Να έχουμε την ευχή σου. Εύχου και υπέρ ημών των ταπεινών μαθητών σου.-

Προσευχή για να φωτίζει ο Κύριος τα παιδιά μας

«Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς.

Δίδαξε μας να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας..

Να ακούμε υπομονετικά ότι έχουν να μας πουν

και να απαντάμε ευγενικά, όταν μας ρωτούν..

Προφύλαξέ μας από τον κίνδυνο να φερόμαστε απότομα.

Βοήθησέ μας, να μην πληγώνουμε τα αισθήματά τους..

Βοήθησέ μας, να μην τραυματίζουμε τη φιλοτιμία τους,

να μην τα τιμωρούμε σε ώρες εξάψεως και θυμού.

Φώτισε μας να τα νουθετούμε με ηρεμία και πραότητα

και σε κάθε στιγμή να τα εμπνέουμε με το παράδειγμά μας.
  

Κάνε μας να παραβλέπουμε τα μικρά και ασήμαντα σφάλματα των παιδιών μας

και βοήθησέ μας να κοιτάζουμε τα προτερήματά τους και τα καλά έργα που κάνουν..

Δώσε μας την κατάλληλη λέξη για έναν δίκαιο έπαινο.

Βοήθησέ μας να τους συμπαραστεκόμαστε,

να τους φερόμαστε όπως ταιριάζει στην ηλικία τους

και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτά.

Να τα βοηθάμε στην πραγμάτωση όλων των καλών τους επιθυμιών.

Κάνε μας καλούς και δίκαιους, συνετούς και κοινωνικούς..

Κάνε μας να είμαστε αγαπητοί και να τους προσφέρουμε

ένα αληθινό χριστιανικό παράδειγμα.

Κάνε Κύριε, με τη ζωή μας και όλες τις εκδηλώσεις μας,

να τα δείχνουμε τον δρόμο που οδηγεί σε Σένα.

Κύριε, τα παιδιά μας καθημερινά ρίχνονται σε ένα ωκεανό

από παγίδες, κινδύνους, και πειρασμούς.

Προστάτευσέ τα Κύριε, από όλες αυτές τις καθημερινές παγίδες.

Από κάθε κίνδυνο και πειρασμό που εκτοξεύεται στην ευγενική

ψυχούλα τους από τον πονηρό,

από κάθε δολιότητα και διαφθορά,

από κάθε βρώμικο, αισχρό και χυδαίο,

που δυστυχώς η κοινωνία μας, τους προσφέρει.

Κύριε η προστασία που μπορούμε εμείς οι γονείς να τους προσφέρουμε, είναι ανεπαρκής.

Τα εναποθέτουμε Στα δικά Σου χέρια, στη δική σου προστασία στη δική Σου Σκέπη, και στη δική Σου Πανσοφία.

Προστάτευσέ τα Κύριε. Καθοδήγησέ τα. Περιφρούρησέ τα,

και διαφύλαξέ τα, από οποιονδήποτε κίνδυνο παραμονεύει,

στην επόμενη στροφή της ζωής τους, για να τα τυλίξει στα πλοκάμια του..

Κύριε , Εσύ γνωρίζεις πόσο ευάλωτες, μα και ευγενικές είναι οι ψυχές των παιδιών μας.

Μην τα εγκαταλείπεις, και μην τα αφήνεις μόνα,

μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα των πειρασμών της καθημερινότητάς τους..

Στείλε τους Άγγελο προστάτη, να τα προστατεύει κάθε στιγμή, και από κάθε κακό,

και φώτιζέ τα στο μυαλό και στην ψυχή, να περπατούν σε δρόμους καθαρούς,

σε μονοπάτια χωρίς αγκάθια, και να δροσίζονται απ΄ τις κρυστάλλινες

πηγές της δικής Σου Χάρης, και να φωτίζονται απ΄ το δικό Σου Ανέσπερο Θείο Φως». Αμήν

Ταξιδεύω κι΄ έρχομαι με την προσευχή μου ψυχούλα μου

και είμαι δίπλα σου, και σε συντροφεύω ,

όπου τα νέα σου μονοπάτια σε οδηγούν …

Κι΄ αν κάποιες ώρες δεν είμαι κει,

παρακαλώ την Παναγιά, Αυτή να σε κρατά

στην δική της ολόθερμη αγκαλιά,

και να σε προστατεύει από κάθε κίνδυνο, από κάθε παγίδα.

Πηγή: Χριστιανός Ορθόδοξος

Ἀνακοινωθέν Ἰερᾶς Μητροπόλεως Χίου γιά τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν του Πρωτοσυγκέλλου αύτῆς Ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Γεωργίου Λιαδῆ.

Ἀνακοινωθέν

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Χίου ἀναγγέλλει μετά βαθυτάτης συγκινήσεως τήν πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐκδημίαν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Γεωργίου Λιαδῆ.

Ὁ μεταστᾶς ὑπῆρξεν ἀπόφοιτος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Φρουρίου, θεολόγος καθηγητής στή δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἐτιμήθη ὡς Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί ἀπό 1ης Ἰανουαρίου 2012 ἕως τῆς τελευτῆς του ἐθήτευσεν ὡς Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Με επίκεντρο τον Καθεδρικό Μικρασιατικό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Βαρβασίου τιμήθηκε η Μνήμη Μικράς Ασίας

Στον Καθεδρικό Μικρασιατικό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Βαρβασίου, όπου βρίσκονταν οι ιστορικές εικόνες των Αλησμόνητων Πατρίδων, Αγίου Χαραλάμπους και Ευαγγελίστριας (Κρήνης-Τεσμέ), Αγ.Παρασκευής ( από το ομώνυμο χωριό της απέναντι Ερυθραίας) και Αγ.Ελευθερίου (Σμύρνης), τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκου.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Προσευχή στους Αγίους Πάντες

Σάς ατενίζουμε με τα μάτια της ψυχής μας Άγιοι Πάντες, όλους στον ουρανό γύρω από το θρόνο του Παντοκράτορος Θεού, γεμάτους θεία δόξα και τιμή και με πολλή παρρησία και μεγάλη οικειότητα και σύνδεσμο προς τον φιλάνθρωπο Δεσπότη και Κύριό μας.

Πόση η αξία σας πλησίον του Κυρίου!

Γι’αυτό καταφεύγουμε σε σας. Οι αμαρτίες μας είναι τόσες πολλές και η ενοχή μας τόσο μεγάλη που μόνοι μας δεν τολμούμε να παρακαλέσουμε κατευθείαν τον δίκαιο Κριτή. Παρακαλούμε, λοιπόν, εσάς Άγιοί μας Πάντες, εσάς που είστε τόσο ένδοξοι πλησίον του Δεσπότου Θεού. Ω, Άγιοι Προφήτες, πανεύφημοι Απόστολοι, καλλίνικοι Μάρτυρες, ένδοξοι Ομολογητές, όσιοι Ποιμένες και Διδάσκαλοι και θεοφόροι της Εκκλησίας μας Πατέρες, πρεσβεύσατε υπέρ ημών, οι οποίοι τόσο αμαρτωλοί βρισκόμαστε εμπρός Του.

Παρακαλέσατε τον Κύριο, να μας ελεήσει, να μας δώσει μετάνοια, να μας προστατεύει στους κινδύνους μας, να μας σώζει στους πειρασμούς μας, να μας καταστήσει αγίους όπως είστε κι εσείς.

Ναι, πρεσβεύσατε υπέρ ημών άγιοι Πάντες

Πηγή: Χαρούμενοι Αγωνιστές

21 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

21 Σεπτεμβρίου 2014

Μάρκου η΄ 34 – θ΄1

Στὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία Του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἀνοίγει μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο τοὺς ὁρίζοντες τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ τοῦ δίνει προσανατολισμοὺς αἰώνιους. Συγκεκριμένα, δίνει ὅλες ἐκεῖνες τὶς προϋποθέσεις πάνω στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ ἡ αὐθεντικὴ ζωὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος τέλεσε τον Αγιασμό στον Τομέα Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας.

Την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου ε.ε. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου κύριος Μάρκος ετέλεσε τον Αγιασμό επί τη ενάρξει του νέου ακαδημαϊκού έτους 2014-2015 στον Τομέα Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εν συνεχεία ο Σεβασμιώτατος είχε συνεργασία με τους Καθηγητές της Βυζαντινής Φιλολογίας για θέματα τα οποία άπτονται της επιστημονικής δραστηριότητας της Μητροπόλεως.

Διαβάστε περισσότερα »    ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΣΧΟΛΕΣ ΓΟΝΕΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ 2014-2015

ΤΟΜΕΑΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ

ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

ΣΧΟΛΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

2ο ΕΤΟΣ

2014 - 2015

ΠΗΓΗ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Προσευχή γιά τήν ἀρχή τῆς σχολικῆς χρονιᾶς

   Κύριε καί Θεέ μου, Ἐσύ πού εἶσαι ὁ ὁδηγός τῆς ἀληθινῆς σοφίας καί χορηγός τῆς σύνεσης, στεῖλε σέ μᾶς τούς ταπεινούς δούλους Σου πνεῦμα σοφίας καί σεβασμοῦ πρός Ἐσένα καί φώτισε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας μέ τό φῶς τῆς δικῆς Σου γνώσης. Ταπεινά σέ παρακαλοῦμε νά ἀρχίσουμε νά μελετοῦμε τά μαθήματά μας χωρίς δυσκολίες καί ἐμπόδια, ὥστε νά προοδεύουμε στή σοφία καί τήν ἀρετή ὅλες τίς μέρες τῆς ζωῆς μας, νά ἀποτελοῦμε στολίδι καί καύχημα τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καί νά δοξάζουμε καί τιμοῦμε τό πανάγιο ὄνομά Σου. Γιατί εἶναι τέλειο κάθε δῶρο πού προέρχεται ἀπό Σένα πού εἶσαι ὁ Πατέρας τῶν φώτων.

Ἀμήν.

Πηγή: Χαρούμενοι Αγωνιστές

Κύριε, μὴ χρονίσῃς

Φωνὴ ζωηρῆς ἐπικλήσεως πρὸς τὸν Θεό. Φωνὴ καρδιᾶς συντετριμμένης καὶ ταπεινωμένης μέχρι κά τω στὴ γῆ, στὸ χῶμα. Φωνὴ ἱκεσίας θερμῆς, ἀπὸ τὰ τρίσβαθα ψυχῆς ὀδυνωμένης. Ψυχῆς ποὺ ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα εἰσέπραξε τὴν ἀπόρριψη. Οἱ θλίψεις καὶ δοκιμασίες τῆς ζωῆς σὰν κύματα ἀλλεπάλληλα τὴ βύθισαν στὸ πέλαγος τῆς ἀπογνώσεως, καὶ ἄλλη πιὰ βοήθεια δὲν ἔχει νὰ ἀναμένει ἀπὸ πουθενὰ παρὰ μόνο ἀπὸ Ἐκεῖνον. Ψυχῆς ποὺ ἀνατείνεται ὁρμητικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μὲ πόθο ἰσχυρὸ καὶ ἀπαντοχὴ τελεία καρφώνει τὸ βλέμμα της ἐπάνω του. Ψυχῆς ποὺ βοᾶ, κραυγάζει πρὸς τὸν Θεό!

–Κύριε, μὴν ἀργήσεις...

Σὰν τὴ φωνὴ νεαρῆς κόρης πρὸς τὸν σύζυγο ποὺ ξενιτεύεται, σὰν τὴ φωνὴ παιδιῶν πρὸς τὸν πατέρα ποὺ μπαρκάρει, σὰν τὴ φωνὴ ἀσθενοῦς πρὸς τὸ γιατρὸ ποὺ φεύγει ἀπὸ κοντά του, ἔτσι ἡ φωνὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ μαζί της καὶ ὅλες ἀνὰ τοὺς αἰῶνες οἱ φωνὲς ἐκείνων ποὺ Τὸν ἀναζητοῦν: τὸν Πατέρα, τὸν Νυμφίο, τὸν Ἰατρό. Ἐκεῖνον! Καὶ τὰ μάτια τους ἐκεῖ, κολλημένα, ἀκίνητα, ἀπαρασάλευτα.

Χωρὶς νὰ γυρνοῦν πουθενὰ ἀλλοῦ. Χωρὶς νὰ δέχονται καμιὰ ἄλλη παράκληση. Χωρὶς νὰ τοὺς ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο. Μόνον αὐτό, πότε θὰ ξανάρθει ὁ Κύριος. Πότε πάλι θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ. Πότε θά ’ρθεῖ, γιὰ νὰ Τὸν νιώσουν κοντά τους, νὰ αἰσθανθοῦν τὴν παρουσία του δίπλα τους, νὰ παρηγορηθεῖ ἡ καρδιά τους ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ τὴν πιέζει, νὰ βαλσαμώσουν οἱ πόνοι της...

«Κύριε, μὴ χρονίσῃς» (Ψαλ. ξθ΄ [69] 6).

Καὶ ὁ Κύριος ἀκόμα δὲν φαίνεται. Καὶ ἡ ψυχὴ ἀκόμα πιὸ ἐπίπονα τώρα φωνάζει: Ποῦ εἶσαι, Κύριε; Γιατί δὲν μὲ ἀκοῦς; Γιατί δὲν ἔρχεσαι νὰ μὲ συναντήσεις; Πόσο ἀκόμα θὰ ἀντέχω νὰ φωνάζω; Τρέξε, Κύριε, κινδυνεύω νὰ καταποντισθῶ. Τρέξε, Κύριε, νὰ μὲ βοηθήσεις, «εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» (στίχ. 2), νὰ μὲ γλυτώσεις ἀπὸ τὴ θλίψη μου. Τρέξε, Κύριε, νὰ ἁπαλύνεις τὸν πόνο μου, νὰ ἀνακουφίσεις τὸ βάρος μου. Μὴν καθυστερήσεις ἄλλο, ἱκετεύω.

«Κύριε, μὴ χρονίσῃς»!

Ἀλλά, ψυχὴ θεοφιλής, σὺ ποὺ ἀκόμα Τὸν ἀναζητεῖς, Τοῦ φωνάζεις, μὴν ἀποκάμνεις. Συνέχισε. Λίγο ἀκόμα. Καὶ λίγο ἀκόμα.

«Ἔτι μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ» (Ἑβρ. ι΄ 37).

Θά ’ρθεῖ ὁ Κύριος στὴ ζωή σου, ὅπως τὸ θέλησες, ὅπως τὸ πόθησε ἡ καρδιά σου. Θά ’ρθεῖ· δὲν θὰ καθυστερήσει. Θά ’ρθεῖ καὶ θὰ σοῦ δώσει ὅ,τι Τοῦ ζήτησες. Ὅ,τι γνωρίζει ὅτι ἔχεις ἀνάγκη. «Οὐ χρονιεῖ». Δὲν θὰ καθυστερήσει. Τὸ ὑποσχέθηκε ὁ Ἴδιος. Τὸ ἀκούσα-

με ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ τὸ λέει: «Ὁ δὲ Θεὸς οὐ μὴ ποιήσῃ τὴν ἐκδίκησιν τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ τῶν βοώντων πρὸς αὐτὸν ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ μακροθυμῶν ἐπ’ αὐτοῖς; λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει» (Λουκ. ιη΄ 7-8).

Ὁ Θεὸς λοιπὸν δὲν θὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο αἴτημα τῶν ἐκλεκτῶν του, ποὺ μέρα - νύχτα φωνάζουν πρὸς Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους καὶ Ἐκεῖνος ἀναβάλλει νὰ τοὺς τὸ δώσει; Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι γρήγορα θὰ τοὺς ἱκανοποιήσει. Ἔτσι μᾶς εἶπε ὁ Κύριος. Τώρα ποὺ βρίσκεσαι στὴ δίνη τοῦ πειρασμοῦ, τῆς θλίψεως, τῆς δοκιμασίας, σοῦ φαίνεται πὼς καθυστερεῖ ὁ Θεός. Πὼς φωνάζεις καὶ δὲν σὲ ἀκούει. Ὅταν ὅμως ἔλθει στὴ ζωή σου καὶ σοῦ χαρίσει τὸ ἔλεός του καὶ σὲ βγάλει ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο ὅπου βρίσκεσαι, τότε καὶ σὺ θὰ ὁμολογήσεις ὅτι «ἐν τάχει» ἐνήργησε ὁ Κύριος. Τότε ἀποβλέποντας στὸ παρελθὸν σου θὰ λές, πότε τέλειωσαν ὅλα αὐτὰ καὶ ἤδη ἀπολαμβάνω τὸν ἥλιο στὴ ζωή μου; Τότε ὅλα θὰ ἔχουν ξεχαστεῖ πιὰ καὶ οὔτε ποὺ θὰ γυρνᾶ τὸ μυαλό σου στὰ περασμένα.

Γι’ αὐτὸ τώρα συνέχισε νὰ Τοῦ φωνάζεις. Μὲ τὸν ἴδιο αὐτὸ λόγο.

«Κύριε, μὴ χρονίσῃς»!

Σήκωσε τὰ χέρια σου, προσήλωσε τὸ βλέμμα σου ἐπάνω στὴν ἁγία μορφή του, ἱκέτευσέ Τον μὲ ὅλο τὸν πόθο, τὴν ἀπαντοχή, τὸ δόσιμο τῆς ψυχῆς σου. Καὶ ἐπιπλέον, πτώχευσε μπροστά του. Γίνε «πτωχὸς καὶ πένης» (στίχ. 6). Παραδέξου ὅτι ἐπάνω σου δὲν ὑπάρχει κανένας πλοῦτος, καμιὰ ἱκανότητα, τίποτε ποὺ νὰ σὲ στηρίζει, νὰ σὲ δικαιώνει μπροστὰ στὸν Θεό. Κι ὅταν αὐτὸ σοῦ γίνει ἐσωτερικὸ φρόνημα, μόνιμη διάθεση μέσα σου, τότε θὰ δεῖς τὸν Κύριο νὰ ἔρχεται στὴ ζωή σου καὶ νὰ σὲ σηκώνει, νὰ σὲ ἀνεβάζει, νὰ σὲ δοξάζει.

Διότι μόνος Αὐτὸς εἶναι «ταχὺς εἰς βοήθειαν».

Πηγή: Ο Σωτήρ

Η παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
 
Ἡ σωτηριολογική ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ ὀφείλεται στόν σαρκί σταυρωθέντα Θεό - τόν ἀπαθῆ Θεότητι - πού θυσιάσθηκε ἐπ᾽ Αὐτοῦ καί Τόν κατέστησε τρισμακάριστο ξύλο.
Σέ κάθε ἁγιαστική πρᾶξι, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τόν Τίμιο Σταυρό γιά νά θυμίζη στούς πιστούς ὅτι ἡ κατά Θεόν θυσία εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσις εἰσόδου μας στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι καί ἐνίσχυσις τῶν πιστῶν, διότι ὁ Χριστός, μέ δόλωμα τόν Ἑαυτόν Του καί ἄγγιστρο τόν Σταυρό συνέλαβε τόν Διάβολο.
Οἱ πρωτόπλαστοι, πίπτοντες στόν πειρασμό τῆς αὐτοθεώσεως - τῆς ἰσοθεΐας ἐρήμην τοῦ Θεοῦ - πρωτοεγεύθησαν τόν ''καρπόν'' τῆς ἔνοχης ἡδονῆς - ἡ ἐνοχή ἔγκειτο μόνον στήν παρακοή - καί ἀπό τότε πρωτοεισήχθη ἡ ὀδύνη στό ἀνθρώπινο γένος. Κορυφαία ὀδύνη εἶναι ὁ θάνατος.
Ἀπό τότε τό σχῆμα ἡδονή-ὀδύνη ἀποτελεῖ ἕνα συνεχές ἀδιάσπαστο δίπολο.
Ὁ Χριστός ἔζησε τήν ὀδύνη, πάσχοντας ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἡμῶν, χωρίς νά γευθῆ καρπό ἔνοχης ἡδονῆς, διότι ἦτο ὁ ''πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος'' καί μᾶς ἄνοιξε ἐκ νέου τόν δρόμο τοῦ Παραδείσου.
Ἀπό τήν ἔνθεη ἡδονή τοῦ Παραδείσου μόνοι μας ἐκπέσαμε στήν ὀδύνη. Τώρα ἀπαιτεῖται ἀπό ἐμᾶς ἡ ἀντίστροφη πορεία τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν. Ἡ πνευματική ζωή συνίσταται στό σχῆμα ''ὀδύνη γιά τόν Θεό-ἡδονή ἐν Θεῷ''.
Ὁ Τίμιος Σταυρός γίνεται ἡ προσωπική κλῖμαξ ἀνόδου μας στόν Οὐρανό, διότι ἡ προέκτασίς Του εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ πικρές, λόγῳ τῶν παθῶν μας, ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι ἄρνησις, ἀλλά θέσις, διότι ἀρνούμενοι διά τοῦ Σταυροῦ τά πάθη μας γευόμεθα τήν προσωπική μας ἀνάστασι, ὑπεραναπληρούμενοι μέ τήν ἄκτιστο θεία Χάρι.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

(Σεπτέμβριος 2014)

 

Πηγή: Τράπεζα Ιδεών

14 Σεπτεμβρίου 2014 - Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 37

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

14 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου ιθ΄ 6 – 11, 13-20, 25-28, 30-35

Τιμοῦμε σήμερα καὶ προσκυνοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐνθυμούμαστε τὸ Πάθος Του καὶ τὴν σταύρωσή Του.

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑ Ι ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πρόγραμμα Αγιασμών και Ομιλιών κατά την έναρξη του νέου σχολικού έτους

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ  ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Ομιλία καπετάν Δημήτρη Μελαχροινούδη κατά το Μνημόσυνο των Οικουμενικών Πατριαρχών στην Καλλιμασιά

Ομιλία κατά το μνημόσυνο των Οικ. Πατριαρχών 

Σεβασμιώτατε,

Η Χίος είναι περήφανη για τους τρείς οικουμενικούς πατριάρχες που γεννήθηκαν και γαλουχήθηκαν σε αυτήν. Ο Ιωακείμ ο Β΄[Κοκκώδης] (1860-1863, με δεύτερη πατριαρχεία 1873-1878), ο Ιωακείμ ο Δ΄[Κρουσουλούδης] (1884-1886) και ο Κωνσταντίνος ο Ε΄[Βαλλιάδης] (1897-1901).

Διαβάστε περισσότερα »

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

7 Σεπτεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμὸς 36

Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

7 Σεπτεμβρίου 2014

Ἰωάννου γ΄ 13 - 17 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς νὰ γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι αὐστηρὸς τιμωρὸς ἢ μόνον κριτής, ἀλλὰ κυρίως ὁ γεμάτος ἀγάπη Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Εἶναι Αὐτὸς ποὺ προσφέρει τὴν αἰώνια ζωὴ στὸν ἄνθρωπο, βοηθώντας τον νὰ ὑπερβεῖ τὶς δεσμεύσεις τοῦ παρόντος χρόνου. Αὐτὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ἐπιλέγεται κάθε χρόνο νὰ διαβάζεται σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀναπτύσσεται καὶ συμπιέζεται μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ χῶρο. Ὁ χρόνος ἀποτελεῖ τὸν μετρητὴ ὄχι μόνο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναπτύξεως, ἀλλὰ καὶ τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ ἀφανισμοῦ. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μετριέται μὲ βάση τὸ μέρος της τὸ ὁποῖο δαπανήθηκε. Αὐτὸ ἄλλωστε προσδιορίζει καὶ τὴν ἡλικία του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει χαρακτηριστικά: «Χαιρόμαστε ποὺ μεγαλώνουμε καὶ προσθέτουμε χρόνια στὴν ἡλικία μας, σὰν κάτι νὰ κερδίζουμε. Καὶ θεωροῦμε εὐχάριστο πρᾶγμα, ὅταν κάποιος ἀπὸ παιδὶ γίνεται ἄνδρας καὶ ἀπὸ ἄνδρας γέροντας. Λησμονοῦμε ὅμως ὅτι κάθε φορά χάνουμε ἀπὸ τὴ ζωὴ μᾶς τόσο, ὅσο ἀκριβῶς ζήσαμε. Καὶ δὲν ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι δαπανᾶται ἡ ζωή μας, μολονότι τὴν μετρᾶμε πάντοτε μὲ τὸ μέρος της ποὺ πέρασε καὶ ἔφυγε». Ἐπιπλέον, στὴ σύγχρονη ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν χρόνο ἐχθρικά. Συχνὰ δὲν ξέρει πῶς νὰ ἀξιοποιήσει τὸν χρόνο του καὶ θέλει νὰ τὸν «σκοτώσει», βιώνοντας οὐσιαστικὰ μία ὀδυνηρὴ τραγικότητα.

Ἡ μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀποδεσμεύει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ θεώρηση τοῦ χρόνου. Ὁλόκληρος ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ εἶναι «καιρὸς» ἢ εὐκαιρία γιὰ τὴν καταξίωση τῶν θείων δωρεῶν. Εἶναι χρόνος μετανοίας καὶ σωτηρίας. Ἡ ἀπώλεια τοῦ χρόνου ἢ τοῦ καιροῦ αὐτοῦ, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπώλεια ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ πιστός. Ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μετράει τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ βλέπει πὼς τὰ ἀξιοποιήσαμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἀφιερώνοντας ὁ πιστὸς τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του στὸν Θεό, γεμίζει μὲ τὴν παρουσία Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸν φόβο τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ ἀντιμετωπίζει δημιουργικὰ τὴ ζωὴ του μέσα στὸν χρόνο. Καὶ ὅπως ὁ φυσικὸς θάνατος μετατρέπεται μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ σὲ γέφυρα ζωῆς, ἔτσι καὶ ὁ χρόνος, μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μεταβάλλεται σὲ παράγοντα πνευματικῆς προκοπῆς καὶ τελείωσης.

Ἡ δύναμη τοῦ πιστοῦ στηρίζεται στὴν προσδοκία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρὸν καὶ τρέφει τὴ χριστιανικὴ ζωή. Τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία καὶ ἡ Οὐράνια Βασιλεία, προσφέρονται στὸ παρὸν μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανὸς καλεῖται νὰ ζεῖ ἐξαγοραζόμενος τὸ σήμερα, ὅπου προσφέρεται ἡ σωτηρία, καὶ νὰ ἐπεκτείνεται πρὸς τὸ μέλλον, ὅπου βρίσκεται ὁ τελικός του σκοπός. Τὸ μέλλον δὲν ἀναμένεται ἀπὸ τὸν πιστὸ ὡς ἄγνωστο, ἀλλὰ ὡς φανέρωση καὶ ὁλοκλήρωση αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει ἤδη στὸ παρόν. Ταυτόχρονα ὅμως τὸ μέλλον, εἶναι κάτι καινούργιο γιὰ τὸν κόσμο. Εἶναι οἱ καινοὶ οὐρανοὶ καὶ ἡ καινὴ γῆ, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ θεία δικαιοσύνη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐπιστολές του.

Ὁ χρόνος συνδέεται τελικὰ μὲ τὴν προοπτική τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος μοιραία ὁδηγεῖ ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τόσο ἐπώδυνα κυριεύει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔχει τὴν ἰδιαίτερη σημασία της ἡ δυναμική τοῦ Σταυροῦ, ποὺ τὸν ὑψώνει γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε σὲ λίγες μέρες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀπὸ τὸ Σταυρὸ ξεπηγάζει ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ κινεῖται στὴν προοπτική τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῆς φθορᾶς ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Μὲ τὸ αἷμα Του, ὁ Θεὸς καὶ Κύριός μας, ὑπέγραψε τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Μὲ τὰ δικά Του καρφιὰ καρφώθηκαν οἱ δικές μας ἁμαρτίες. Κάθε σταγόνα ποὺ ρέει ἀπὸ τὶς πληγές, μιλᾶ γιὰ ἀγάπη. Μὲ τὸν πόνο Του ἀνακαλύπτουμε τὴ χαρὰ καὶ τὴ σωτηρία μας μέσα στὸ χρόνο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὑψωμένος στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ εἶπε «τετέλεσται», ὁ διάβολος καὶ τὰ ἔργα του συνετρίβησαν. Ὁ ἄνθρωπος ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν τραγικότητά του καὶ ἔτσι ὁ χρόνος δὲν κυλᾶ πλέον πρὸς τὴν ἀπώλεια ἀλλὰ πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ὁ ἄνθρωπος γιγαντώθηκε καὶ μπορεῖ νὰ πολεμᾶ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβᾶται πλέον τὶς καταιγίδες τῶν πειρασμῶν. Δὲν δειλιάζει μπροστὰ στῆς ζωῆς τὰ ἀφρισμένα κύματα. Ὁ ματωμένος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου μας μετατράπηκε σὲ «ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον».

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τὴν τραγικότητα τοῦ χρόνου ὡς πορεία πρὸς τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο καὶ φθάνει μέχρι τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴ διάσταση, ὁ ἄνθρωπος καλεῖται σὲ μία πορεία ἀνερχόμενης ἀγάπης ποὺ νὰ συναντᾶ τὴν κατερχόμενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπηγάζει ἀπὸ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Σ’ αὐτὴ τὴν πορεία ὁ χρόνος γίνεται εὐπρόσδεκτος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμήν

ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ Ι.Μ.ΧΙΟΥ ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σάν παραμύθι

Mιά φορά κι ἕναν καιρό ἦταν ἕνας καλός βασιλιάς, πού κυβερνοῦσε τήν πιό ὄμορφη χώρα τοῦ κόσμου.

Ὁ καλός αὐτός βασιλιάς εἶχε καί φίλους καί συνεργάτες, βοηθούς καί ὑπουργούς, φύλακες καί βιγλάτορες, γιά να ἀγρυπνοῦν πάνω στίς σκοπιές τους και νά βλέπουν ἀπό μακριά τόν ἐχθρό, τους λύκους καί τούς κλέφτες. 

Μιά μέρα, κάποιοι ἀπό τούς κλέφτες καί τούς λύκους, πού παρουσιάζονταν τώρα μέ ἀρνίσιες προβιές καί πρότειναν ὡραῖα «μέτρα γιά τήν εἰρηνική συμβίωση λύκων καί προβάτων», εἶπαν σέ μερικούς ἀπό τούς φύλακες: Δέν εἶναι καλύτερα για ὅλους μας νά ζοῦμε εἰρηνικά καί σεῖς να μήν κουράζεστε ἐπί σκοπόν ἀγραυλοῦντες;

Μερικοί φύλακες πίστεψαν στίς δια βεβαιώσεις αὐτές. Τί θά γινόταν ὅμως μ᾽ αὐτούς ἀπό τούς τσομπάνηδες-φύλακες, τά σκυλιά καί τά πρόβατα, πού θά διατηροῦσαν σοβαρές ἐπιφυλάξεις γιά την εἰλικρίνεια τῶν χαμογελαστῶν καί κουστουμαρισμένων λύκων; Ἡ πρόταση τῶν εἰρηνικῶν λύκων πρός τούς εὔπιστους βιγλάτορες ἦταν νά ἀπομονωθοῦν οἱ ἀπόψεις αὐτές ὡς «ἀκραῖες» καί «ρατσιστικές».
 

Οἱ εἰρηνικοί λύκοι πρότειναν μάλιστα νά ψηφισθεῖ νόμος, πού θά ἐπέσυρε βαριές ποινές γιά ὅσους θά ἀμφισβητοῦσαν τό νέο μοντέλο συνύπαρξης λύκων και προβάτων στή νέα «πολυπολιτισμική» κοινωνία, πού πρότειναν. Πρός τόν σκοπό αὐτόν ἐπιστράτευσαν καί ὅλη τήν ἐπιχειρηματολογία, πού εἶχε τά τελευταῖα χρόνια ἀναπτυχθεῖ γύρω ἀπό τά λεγόμενα βασικά δικαιώματα. Ἕνα ἀπό αὐτά ἦταν, ὅπως ὑποστήριζαν, καί τό δικαίωμα τοῦ λύκου νά μπαίνει στό μαντρί ἐλεύθερα. Αὐτό τό «δημοκρατικό δικαίωμα» διεκδικοῦσαν ἐδῶ καί χρόνια καί οἱ ἀλεποῦδες. Νά μπαίνουν, δηλαδή, ἐλεύθερα στό κοτέτσι, γιά νά δημιουργήσουν, ὅπως ἔλεγαν, μιά ἀνοιχτή «πολυπολιτισμική» κοινωνία ὀρνίθων καί ἀλεπούδων.

Οἱ ἴδιες βαριές ποινές θά προβλέπονταν καί γιά ὅσους θά ἐπέμεναν νά θυμοῦνται καί νά διηγοῦνται στά νεώτερα πρόβατα καί τσομπανόσκυλα τίς παλιές ἐκεῖνες ἡρωϊκές ἱστορίες αὐτοθυσίας τῶν ποιμένων καί τῶν σκυλιῶν, γιά νά σώσουν τό κοπάδι ἀπό τούς λύκους.

Ὡστόσο, ἡ μύτη τῶν περισσοτέρων ἐκπαιδευμένων σκυλιῶν «ἔπιανε» ὅτι στο βάθος κάτι δέν πήγαινε καλά σ᾽ αὐτή την ἱστορία. Αὐτοί ὅμως, πού ἔκαναν κουμά ντο ἀπό πάνω, ἄλλοτε τούς διαβεβαίωναν νά μή φοβοῦνται, διότι «ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες», καί ἄλλοτε ἄφηναν καί καμμιά ἀδιόρατη ἤ σαφῆ ἀπειλή, ὅτι δέν θά γίνουν δεκτές «συμπεριφορές διασπαστικές». Ἔπρεπε πάσῃ θυσίᾳ νά διαφυλαχθεῖ, ὅπως ἔλεγαν, «ἡ ἑνότης τοῦ σώματος».

Ἔτσι εἶχαν, μέχρι προσφάτως, τά πράγματα στή χώρα τοῦ καλοῦ βασιλιᾶ, ὁ ὁποῖος παρακολουθοῦσε μέν ἄγρυπνα τά πάντα, ἤθελε ὅμως νά δεῖ πῶς θά διαχειρισθοῦν τήν κατάσταση οἱ φίλοι του (ἔτσι τούς ὀνόμαζε) ποιμένες, τά σκυλιά καί τά πρόβατα, γιατί τούς εἶχε κάνει ὅλους ἐλεύθερους καί ἡ μεγάλη του χαρά ἦταν νά τούς βλέπει νά ἀξιοποιοῦν σωστά αὐτό τό μεγάλο του δῶρο.

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω καί ὁ νοῶν νοήτω.

Παρακαταθήκη τ. 97, Ioύλιος - Αύγουστος 2014